Fálkinn - 13.12.1961, Qupperneq 36

Gráklædda konan
Þau sátu sex umhverfis borðið í litla
herberginu á Hótel Giles: Sergersted
barónessa, frænka hennar frú Jacobi,
herra og frú Thorsen verksmiðjueigandi
ásamt lögfræðingunum Winther og
Sandersen.
Öllum formsatriðum var lokið. Hæsta
réttarlögmaðurinn hafði fyrir hönd
skjólstæðings síns, Segersted barónessu,
óskað Thorsen verksmiðjueiganda til
hamingju með kaupin á herragarðin-
um Sergerstedslund, og starfsbróðir
hans hafði þakkað fyrir hönd Thorsens.
Það var skálað og fluttar heillaóskir og
samræðurnar voru þegar orðnar fjör-
ugar. Sérstaklega var það Alice, hin
unga kona Thorsens, sem lék á alls oddi
og fékk alla til þess að hlæja að athuga-
semdum sínum við ákafar viðræður
Winthers lögfræðings og manns hennar
um ræktun holdanauta.
Augu hennar Ijómuðu og hjarta henn-
ar barðist ótt og títt af gleði. Að hugsa
sér að hún skyldi eiga í vændum að
búa á þessum fagra, gamla herragarði!
í hennar augum varð það ævintýr, sem
hún hafði aldrei þorað að láta sig
dreyma um.
Bernska hennar hafði ekki verið sér-
lega skemmtileg. í mörg ár hafði hún
búið með vonsvikinni og biturri móður
sinni, sem hafði fyrir löngu einangrað
sig. Það var fyrst eftir andlát móðurinn-
ar, sem hún hafði hitt Allan. Hann var
12 árum eldri en hún, ríkur og dug-
mikill. Hann hafði hlotið skjótan frama
í lífinu, átti marga vini og var dáður af
kyenfólki. Hún hafði ekki látið sér
detta í hug, að hann liti á hana, en nú
hafði hið ótrúlega gerzt: þau voru gift
og ætluðu að stofna bú á gamla herra-
garðinum. Hún vildi helzt að þau flyttu
þangað strax en mörgu þurfti að
breyta í hinni 200 ára gömlu byggingu,
áður en það gæti orðið. Alice hafði
strax orðið stórhrifin af herragarðinum.
Hann var ímynd alls þess, sem hún
hafði óskað sér. Það var aðeins eitt,
sem henni datt skyndilega í hug og
gerði hana ögn órólega. Hún vék sér að
Sergersted barónessu og spurði hana
brosandi:
— Kæra frú barónessa. Afsakið for-
vitni mína. En mig langar að spyrja um
eitt: Er ekki svo mikið sem einn ofur-
lítill draugur í þessu gamla og dásam-
lega húsi?
Winthers lögfræðingur hló hátt, en
frú Jacobi lyfti brúnum og varð eitt-
hvað undarleg á svipinn. Barónessan
virti Alice fyrir sér alvarleg í bragði.
Síðan sagði hún hikandi:
— Onei, kæra unga frú. Ég verð að
hryggja yður með því að svona ósvik-
inn draugur upp á gamla mátann er
ekki til þar. Það fara aðeins sögur af
einum í okkar fjölskyldu, en það er
kannski nóg, eða hvað?
— Æ, góða frænka, við skulum ekki
fara að rifja upp þetta gamla ævintýr.
Nú á dögum trúa menn ekki þess konar
sögum, sagði frú Jacobi og hristi höf-
uðið,
■— Er í raun og veru einhver spenn-
andi saga tengd við herragarðinn,
spurði Alice áköf. — Er það mjög ó-
kurteist að biðja yður um að segja
okkur hana?
— Þú verður myrkfælin, Alice, ef þú
heyrir hana, skaut maður hennar inn í.
— Ef ég héldi, að sagan hræddi yð-
ur mundi ég ekki segja orð um hana,
sagði barónessan. — Þetta er aðeins
saga um sýn. Það eru rúm hundrað ár
síðan hún gerðist og síðan hefur eng-
inn orðið neins var.
Allir þögnuðu og tóku að gefa orðum
gömlu konunnar gaum.
— Það gleður mig í rauninni, að fá
tækifæri til þess að segja þessa sögu.
Hvers vegna skyldi saga vesalings
Teresu fara í gröfina með mér? Hún er
tengd garðinum og þér eigið að muna
hana.
Hún leit á-Alice, sem roðnaði, enda
litu allir á hana.
Gamla barónessan lokaði augunum
andartak til þess að einbeita huganum
að sögunni.
Það var á þrettándanum 1832, hóf
hún máls. — langamma mín, Teresa,
gift þáverandi erfingja herragarðsins,
Runolf von Segersted, átti von á fyrsta
barni sínu. í okkar fjölskyldu var þrett-
ándinn alltaf haldinn sérstaklega hátíð-
legur. í gamla daga var sagt að þann
dag bæri maður jólin út. Mikil hjátrú
og margir einkennilegir siðir voru
tengdir þessu kvöldi. Ein af hinum
gömlu venjum var að halda veglegt
gestaboð á Segerstedlund. Kertaljós
voru kveikt á öllum stjökum, lagt á öll
borð og stofur skreyttar. — Eftir há-
degið gerði mikla snjókomu. Það snjó-
aði stöðugt, og þegar rökkvaði tók
einnig að hvessa. Daginn áður hafði
Rudólf siglt yfir flóann til kaupstað-
arins. Hann átti brýnt erindi og ætlaði
auk þess að heimsækja nokkra ætt-
ingja. Hann gisti hjá tveimur frænd-
um sínum. Annar þeirra var giftur.
Daginn eftir ætluðu þeir allir fjórir
að vera samferða til þrettándaveizl-
unnar.
Teresa gekk fram og aftur og hlust-
aði á storminn, sem fór stöðugt vax-
andi. Hún starði á þreifandi bylinn fyr-
ir utan gluggann. Gert hafði verið ráð
fyrir, að Rudólf og gestir hans sigldu
aftur fyrir flóann, en hún vonaði, að
þeir hefðu heldur valið landveginn.
Hver sleðinn á fætur öðrum stanzaði
fyrir utan dyrnar, gestirnir gengu inn
þaktir snjó, stöppuðu af sér og voru
móðir og másandi. Allir töluðu um ó-
veðrið og hversu erfitt hefði verið að
komast, enda þótt þeir byggju í ná-
grenninu.
Ótti Teresu jókst, og allir reyndu
að róa hana með því, að Rudólf og gest-
ir hans væru áreiðanlega á leiðinni
landveginn og þess vegna ekki von,
að þeir kæmu strax. Verið gat, að þeir
hefðu orðið að leita sér skjóls á ein-
hverjum bæ og dveljast þar um nótt-
ina, ef óveðrinu slotaði ekki. Það var
ekkert að óttast, sögðu þeir.
En ekkert af þessu róaði Teresu.
Henni hafði þótt það mjög miður, að
hann skyldi fara. Hún gat ekki þolað
að vera ein eins og hún var á sig kom-
in, og hann hafði lofað henni að koma
aftur eins fljótt og hann gæti. Þeim
þótti ósegjanlega vænt hvoru um annað.
Seinna um kvöldið sátu gestirnir til
borðs og átu og drukku, en aldrei náð-
ist nein hátíðastemning. Pétur gamli
reyndi árangurslaust að gera að gamni
sínu, en ótti Teresu hafði áhrif á gest-
ina. Hún hafði enga ró í sínum beinum.
Augu hennar voru vot af tárum, sem
hún þorði ekki að gráta.
— Teresa, kallaði tengdafaðir henn-
ar. — Sestu hérna hjá mér andartak.
En Teresa gekk hljóðlaust út úr stof-
unni.
Uti í myrkum ganginum fengu til-
finningar hennar útrás. Hún kreppti
hnefana, lagði ennið á kalda útidyra-
hurðina og sagði lágt:
— Hjálpið honum! Hjálpið honum!
Smásaga byggð á sönnum atburðum eftir MARGRETHE HOLD
34 FÁLKINN