Fálkinn - 13.12.1961, Qupperneq 58

blaöiö
húöin finnur ekki fyrir
t’að verðið þér að gera! Raksturinn sem það gefur er alveg ótrúlega mjúkur og pægilegur. Skeggið
hverfur án pess að ntaður viti af pví. Þó húð yðar sé viðkvænt, er varla hægt að trúa pví að
rakbiað hafi verið í vélinni, ef notað er Blátt Gillette Extra. 5 blöð aðeins
Pað er pess virði að reyna það

Blátt Gillette
®
® Gillette er skrásett vörumerki
viðstöddum tiskupi, lögmarmi og kenni-
mönnum, skoraði fógeti á Þórdísi að
segja til faðernis að barninu, en hún
stóð enn fast á því sem hún hafði áð-
ur sagt. Lét fógeti þá kennimenn brýna
fyrir stúlkunni að segja sannleikann, en
hún lét ekki skipast að heldur. Þá iét
fógeti sækja pyndingartækin og skor-
aði enn á stúlkuna, að upplýsa faðernið,
en hún kvaðst „ekki vita annað en það,
sem hún hefði áður sagt, og upp á það
vildi hún deyja“. Þá setti böðullinn
tækin á fingur stúlkunnar; spurði hún
fógeta „hversvegna hann ætlaði að
kvelja hana“, („saa siger hun til for-
skreffne Júrgen Danielsson huorfor vilt
du pine mig“), en hann svaraði því til,
að hún vildi líkja eftir Maríu mey um
eingetnaðinn, og væri það guðlast. Þá
spurði stúlkan kvað hann ætlaðist til, að
hún segði, en hann bar á hana sem fyrr
samneyti við mág sinn, og væri hann
faðirinn og enginn annar. Hún þver-
tók enn fyrir, að svo væri, („Hún
sagde fast neij“). Lét fógeti þá böðulinn
herða skrúfurnar að fingrum stúlkunn-
ar, þar til loks að hún segir: „Sé nokkr-
um til að dreifa, þá er það Tómas Böðv-
arsson“, („Da sagde hun haffuer nogen
giort det da haffuer Thomas Bödvars-
son giort det“). En jafnskjótt, og böð-
ullinn linaði á skrúfunum, tók stúlkan
„játningu“ þessa aftur, (hun sagde
strax neij igien“).
Svo er að sjá, sem þingheimi hafi þótt
nóg um aðfarir fógeta og þeirra kump-
ána, og um leið undrast kjark stúlk-
unnar og staðfestu, og farið að trúa því,
þ.á.m. sjálfur biskupinn, að hún segði
satt. Um þetta segir nánar í skýrslu fó-
geta til umboðsdómaranna á Alþingi
síðar, að hún hafi varið sig svo vel á
þinginu, „att Bispen haffuer gaaet der-
fra oc sagdt, att det var best att befale
det gud, det gick offuer hans forstand“,
þ.e. að best væri að fela Guði að dæma
í málinu, því það væri ofvaxið hans
skilningi, (biskupsins).
í skýrslunni segir ennfremur, að eft-
ir að böðullinn var tekinn til starfa með
tæki sín, hafi hún strax gefið mág sinn
upp sem barnsföður, („hun udlagde
strax sin sösters Egtemand“). Þetta eru
eins og sjá má hrein ósannindi og rétt-
arfölsun því bæði var „játning" henn-
ar skilorðsbundin, („haffuer nogen
giort det, da . . etc“), og auk þess strax
afturkölluð, eins og áður segir.
Það er ekki um að villast, að hér
voru í frammi hafðar slíkar lögleysur
og réttarofbeldi, að málið verður fyrir
þær sakir einstætt í íslenzkri réttar-
farssögu. Líkamlegar pyndingar á söku-
naut voru eins og fyrr er sagt algert
brot á landslögum, og öllu réttarfars-
legu velsæmi, ef svo má að orði kveða.
Játning með slíkum hætti var auðvit-
að allsendis ógild og að engu hafandi.
Auk þess játaði stúlkan í rauninni ekk-
ert, en sagði einungis það, sem hún
vissi að til var ætlast, svo von væri til
að hún slyppi undan áframhaldandi
pyndingum. Að byggja dóm á slíkri
,,játningu“ er hreint dómsmorð sem
enga hliðstæðu á í íslandssögunni.
Það kom þó ekki til, að dómur yrði þá
þegar upp kveðinn þar eð nú gerðust
óvæntir atburðir á þingi, sem breyttu
allmjög viðhorfi málsins, og verður nán-
ar frá því sagt í næstu köflum.
(Framhald í næsta blaði).
56
FALKINN