Fálkinn - 24.10.1962, Qupperneq 19

fyrir tunnu, sem stóð á bryggjubrún-
inni, heldur stökk hann langt fram af
brúninni eins og hann ætlaði að beygja
fyrir tunnuna í loftinu.
Hann datt náttúrlega í sjóinn og
tafði sig og björgunarmennina um sam-
tais tvær vinnustundir samkvæmt út-
reikningi utanbúðarmannsins hjá kaup-
félaginu.
Einu sinni fór Jón heitinn og Hösk-
uldui' á Tittlingi yfir fjörðinn á sexær-
ingi til að kaupa sér sóda í ullarþvott-
inn. Þeir fengu snarpan suðvestanand-
róður alla leiðina yfir. Svo sléttlygndi á
meðan þeir voru í kaupstaðnum, en
dró upp norðaustanbakka á Strandar-
fjöllin.
Þeir bræður flýttu sér sem mest þeir
máttu að verzla, en dugði ekki til. Er
þeir ýttu frá bryggjunni, var komið
hvassviðri og þeir hrepptu þriggja
stunda nærskyrtubarning til baka yfir
fjörðinn.
Ekki varð þeim heldur mikil rauna-
bót að því, er heim kom í vör á Titt-
lingstanga, að uppgötva, að í flýtinum
að sleppa við norðanbarninginn, höfðu
þeir gleymt sódastaukunum á bryggj-
unni úti á Djúpavogi.
Guðjón heitinn í Hlíðinni fór einu
sinni til rjúpna með Ólafi í Hjáleigunni.
Ólafur var skemmtilegur maður og hin
mesta hamhleypa við hvað eina, sem
hann tók sér fyrir hendur.
Það var fremur fátt um rjúpu þenn-
an dag, en þó náðu þeir einum tuttugu
hvor.
Þá tíðkuðust mikið húskvarnahagla-
byssur á Austurlandi. Hlóðu menn sín
haglaskot sjálfir og miðuðu þá púður og
högl við lífseiglu þeirra veiðidýra, sem
leggja skyldi til atlögu við hverju sinni.
Guðjón var með húskvarnahaglabyssu
númer 16, Ólafur með þýzka tvíhleypu
númer tíu, en hlaupvídd á haglabyssum
eykst í öfugu hlutfalli við talnagildi
númersins. Haglabyssa númer tíu slagar
sem sagt upp í litla failbyssu að hlaup-
vídd. Og það sagði Guðjón, að sér hefði
þótt merkileg stakkaskiptin, sem þær
rjúpur tóku í andláti sínu, sem Ólafur
í Hjáleigunni skaut, því þar lá sjaldn-
ast eftir nema hálfur fugl, ýmist fram-
partur eða afturpartur. Guðjón ympraði
eitthvað á því, að sér þætti óráðlegt að
nota svo stór skot á rjúpu og þá svaraði
Ólafur heitinn í Hjáleigunni:
Lent hef ég í því að skjóta sel að
morgni því skoti sem ég ætlaði rjúpu
að kveldi og mun aldrei henda mig oft-
ar. Enda vantar mig nú ekki nema krík
eða svo upp á að þessar tuttugu rjúpur,
sem ég hef slysað í dag, séu tíu heilar.
Þá er að segja frá Guðmundi bónda
á Kljá fyrir austan, Stefánssyni.
Guðmundur var sjávarbóndi, en sjáv-
arbóndi heitir sá, er á sævargötu
skamma og hefur fjárbú og útræði í
einu.
Guðmundur var ötull maður til allra
verka, enda jafn gott, því sjávarbóndi,
sem ekki er tveggja manna maki,
flosnar gjarnan upp. Hann kemur tíð-
um svo þreyttur heim af skakinu að
hann orkar ekki heyskapnum og rær
svo þreyttur frá heyskapnum að hann
sofnar undir færinu.
Stóð hagur Guðmundar Stefánssonar
á Kljá með miklum blóma um langt
skeið. En svo skeður það, eitthvað
tveimur árum eftir að ég fluttist að
austan, að unglingspiltur, nýkvæntur,
flytzt á jarðarhelminginn á móti Guð-
mundi. Einnig þrælduglegur maður og
dró brátt til metnaðar milli þeirra Guð-
mundar.
Fram að þessu hafði Guðmundi á
Kljá heppnast hvað eina, sem hann tók
sér fyrir hendur.
Þetta sumar bregður hins vegar svo
við, að hvert sinn, er hann réri til fiskj-
ar, var heyþerrir á landi en ördeyða á
miðum. Þegar Guðmundur sat í landi
að heyverkum var úrtakslaust rigning.
Þá var andbýlingurinn á sjó og dró
snarvitlausan fisk.
Ekki mun greint fólk þurfa vetrar-
Framh. á bls. 34
FÁLKINN 19