Fálkinn - 24.10.1962, Síða 22

Honuum verður hugsað til röndótta
jakkans bláhvíta. Og tölunnar 327. Líka
til lögregluþjónsins. Á mánudaginn
verður hann að gefa sig fram við bæjar-
stjórann. Engin skilríki!
Hver veit nema þeir séu farnir að
leita hans? Þeir geta verið rétt á eftir
honum? Lögregla! Varðmenn! Með
raddir og augu, er heyrast og sjá gegn-
um holt og hæðir. Hann stöðvar bif-
hjólið stundarkorn og hlustar útí þögn-
ina. Heyrist ekki mannamál langt í
burtu? Köll í fjarska? Hann þeysir af
stað á ný. Flótti! Flótti!
Þröng gata bugðast upp hlíðina til
hægri. Hefur hann ekki komið hér áð-
ur? Brot úr sekúndu hvarflar það að
honum; Hér hefur þú farið um fyrr!
Er hann hefur haldið þannig áfram,
svo sem hundrað metra, er hann ekki
lengur í vafa um, að hérna hefur hann
átt leið um áður: Það var fyrir þrem
dögum síðan, þegar Kristín bauð hon-
um heim til sín. .... Þá gengu þau
einmitt þenna veg, bara í öfuga átt.
Til baka! Hugsuninni slær niður í sál
hans eins og eldingu, og aftur verður
honum á að stöðva hjólið.
Þannig situr hann lengi með lokuð
augu. Snúðu við! hrópar rödd hyldjúpt
niðri í sál hans. Snúðu við til Kristínar!
Fyrir lokuðum augum sínum sér hann
andlit hennar, fagran og mildan svip
hennar, blíðleg augu og rauðar varir.
Hann sér mjallhvítan meyjarháls og
um hálsinn liggur rauða kóralfestin.
Snúðu aftur til Kristínar!
Aftur og aftur reynir hann að gera
sér grein fyrir, hvað það er, sem ólgar
og logar í sál hans. Svo opnar hann
augun og starir á hendur sér. Þær hafa
sleppt tökum af bifhjólsstýrinu. Fing-
urnir réttast, kreppast og réttast aftur.
Og stöðugt kveður við sama kallið í
hugarfylgsnum hans: Snúa við til Krist-
ínar!
Hann snýr hjólinu við og lætur blinda
og óræða þrá sína ráða. Vegurinn
rennur frá honum útí firnin blá, vélar-
dynurinn fyllir hlustir hans vitskertum
hávaða, en það er söngur í blóði hans.
í garðinum fyrir framan gömlu sög-
unarmylnuna standa verkamennirnir og
stríða Páli Glomp.
— Jæja, þá ertu loksins laus við bif-
hjólið þitt, Páll, hrópa þeir. — Þú sér
það aldrei framar.
Páll rífst og bölvar. Annað veifið leit-
ar hann sér huggunar í því að súpa á
vasafleyg sínum.
Kristínu er ekki rótt heldur. Hún
hefur séð Martein aka á brott. En hvers
vegna kemur hann ekki aftur?
Gengið er niður dyraþrepin þungum
skrefum. Það er gamli malarinn. Þegar
hann fer framhjá eldhúsglugganum, sér
Kristín að hann er klæddur grágræna
yfirfrakkanum sínum.
— Hvert ertu að fara, pabbi? kallar
hún til hans.
Hann snýr sér við og lítur á dóttur
sína, en þegir. Augu hans eru sem út-
slokknuð, þau sjá ekki neitt.
Kristín fylgist með því er hann geng-
ur út úr garðinum, yfir brúna, hægt og
þunglega, ofurlítið álútur og axlasíginn.
Hvert skyldi hann ætla? Kristín
fleygir yfir sig gamalli kápu og fer á
eftir honum. Þegar hún er að hlaupa
yfir brúna, heyrir hún skelli í bifhjóli
neðan úr þorpinu. Marteinn! Hún finnur
gleðikennd fara um sig, en jafnsnemma
verður henni hugsað til föður síns.
Hvert er hann að fara?
Stundarfjórðungi síðar stendur hún í
skógarkyrrðinni við jaðarinn á litlu
rjóðri í þéttum grenigróðri. í rökkur-
skímunni sér hún fram undan sér grilla
í brúna byggingu með hvössum göflum.
Veiðikofinn! Hún sér föður sinn hverfa
inní kofann.
Kristín gengur hljóðlega þvert yfir
rjóðrið.
Gluggahlerar eru lokaðir. En það
leggur ljósglætu út til hennar, gegnum
rifu. Kristín tyllir sér á tá og gægist inn.
Faðir hennar er að hengja útilukt upp
undir loftið. Hvað ætlar hann að gera
hér?
Óttinn rekur hana inn til hans. Hún
leitar dyra kofans og finnur þær á hlið-
inni hinum megin. — Pabbi! Hún hleyp-
ur inn og vefur báðum örmum utan
um hann.
Malarinn ýtir henni frá sér.
-— Hvað ert þú að vilja? spyr hann
rólega. Svo sezt hann á bekk og styður
höndum að höfði sér. Kristín strýkur
blíðlega yfir hærur hans.
Hvorugt þeirra mælir orð frá vörum.
Hún er hrædd um að hrinda föður sín-
um frá sér með óheppilegu orði. Sezt
því á bekkinn við hlið hans.
Stormurinn hvín í upsum hússins og
blæs inn um rifurnar. Ljóskerið dinglar
neðan í loftinu og regnskúrir bylja á
þekjunni, eins og snöggur trumbuslátt-
ur. Hann fer að tala, hásri og lágri
röddu, um heimsókn Maríon Gaspandi
daginn áður. — Hvílíkur munur á henn-
ar ævi og minni, segir hann. — Nú sé
ég allt í einu það, sem ég kom ekki auga
á þá. Hún er hefðarkona, þar sem ég
.... ég er og verð aðeins bóndi. Það er
mergurinn málsins.
— Hvað er það sem þú ert að segja?
tekur Kristín framí fyrir honum.
— Hún gerir áreiðanlega gys að mér!
að þessum vesæla bónda!
— Þú sem ert malarinn í Ektern,
pabbi! segir Kristín og réttir ósjálfrátt
úr sér. — Mundu hvað stendur skrifað í
ættarbiblíunni. í tvö hundruð ár hefur
Ektern ættin átt Mylnubæ!
— En hversu lengi hér eftir? Faðir
hennar stendur upp og hallar sér út að
hleraluktum glugganum.
— Við hvað áttu?
— Þú verður bráðlega að leita þér
annars heimilis, Kristín mín.
Orðin tínast hikandi fram af vörum
hans. Síðan hlær hann beisklega:
— í versta tilfelli ætti sjálfsagt að
vera rúm fyrir mig á fátækrahælinu.
Skyndilega skynjar hún allt. Það er
þess vegna sem faðir hnnar hefur ekki
viljað hafa hana með sér við reiknings-
færsluna uppá síðkastið. Það er af sömu
ástæðum sem hún hefur ekki mátt opna
þessi stóru umslög frá yfirvöldunum
inni í borginni. Og Páll Glomp! Nú
minnist hún þess allt í einu, sem Páll
sagði við hana í gær, þegar þau hittust
úti í garðinum, rétt eftir að móðir henn-
ar var farin. Páll hafði spurt Kristínu
hvort faðir hennar væri búinn að tala
rækilega við hana. Og þegar hún hafði
hrist höfuðið og spurt, um hvað faðir
hennar hefði átt að tala við sig, hafði
Páll bara svarað því til, að það fengi
hún að vita bráðlega.
Og hún hafði nú fengið að vita það.
Nú skildi hún allt saman!
— Ó, guð minn góður! Hún stendur
og starir niður á leiruga og gengna skó
sína.
— Nú veiztu það, Kristín, hvers vegna
ég vildi, að þið Páll Glomp......
— Nei, pabbi. Nei, þú mátt ekki segja
það!
— Jú, jú, ég verð að segja það. Ég
verð að skýra það allt út fyrir þér.
Gamli Glomp vildi að þið giftust sem
allra fyrst. Hann hefur verið að tala
um það í marga mánuði og hert á. Og
ég? Hann snýr sér að henni og þrýstir
krepptum hnefum að brjósti sér. —
Sjáðu til, gamli Glomp á tvö skuldabréf
í Mylnubæ. Þau eru bæði fallin til
Sjöundi hluti framhaldssögunnar eftir
Hans Ulrich Horster, höfund Gabrielu
tl FALKINN