Fálkinn - 07.11.1962, Side 12

Ég sakna pabba
ægilega mikið
og leiðist hræðilega
heima síðan hann
fór, en hann segir,
að kannski fái ég
að vera hjá honum
seinna ...
SMASAGA
EFTIR
ÍSLEMZKAIV
HÖFUIVID,
PÉTUR
LYIXIG
Hann var gamall og þreyttur, hafði
einu sinni verið kennari en var nú löngu
hættur að kenna, vegna aldurs. Vinur
hans, sem líka var kennari og hafði
umsjón með barnatíma, lét hann hafa
vinnu við að fara yfir bréf sem barna-
tímanum bárust. Honum fannst gott að
hafa þessar aukatekjur, svo var tíminn
ekki eins lengi að líða, meðan hann var
að fara yfir þessi bréf. Sjálfur átti
hann engin börn og hafði aldrei kvænzt.
Samt þótti honum gaman að börnum, en
undir lokin hafði honum fundizt erfitt
að kenna þeim því þau voru svo frökk
og ódæl. Það var víst bara af því að'
hann var orðinn gamall og ekki eins
röskur og áður. Bréfin sem barnatím-
anum bárust, voru flest frá börnum í
sveit, þau sögðu frá húsdýrunum, fugl-
unum, réttarferðum og fleiru, sem hann
þekkti svo vel, síðan hann var sjálfur
drengur. Hann varð ungur í annað sinn,
við lestur þessara bréfa. Sum voru svo
skemmtilega kotroskin og skorinorð,
flezt dálítið vandræðaleg, en öll full af
vilja og ást á viðfangsefninu. Stundum
komu líka bréf frá bæjarbörnunum.
Hann þekkti þau nú orðið strax á fyrstu
línunum, þau voru ruglingslegri og fljót-
færnislegar skrifuð. Sjaldan merkti
hann þau ,,hæf til flutnings“, eins og
flezt sveitabréfin. Stundum skildi hann
varla upp eða niður í þessu rugli sem
þau voru að skrifa, eins og t. d. í þessu
bréfi.
Kæri barnatími.
Mig langar til að skrifa þér um berja-
ferð, sem ég, pabbi og mamma og stúlka
sem leigir hjá okkur fórum í. Það var
einn laugardag í september, að mamma
sagði að við skyldum fara x berjaferð
Pabbi vill heldur vera heima og sagði
að hún myndi bara ofreyna sig í svo-
leiðis ferð. En mamma sagði að þau
skyldu bara skella sér núna, óvíst væri
hvort þau kæmust síðar í haust. Svo
sagði hún honum að bjóða leigjandanum
með okkur, hún færi aldrei neitt greyið.
Leigjandinn býr hérna hinum megin
við ganginn og mamma leigir henni til
þess að losna við að þrífa stigann.
Annars er henni voða illa við ókunnugt
fólk inná heimilinu, eins og hún orðar
það. En stigana vill hún alls ekki þrífa,
svo hún verður að leggja þetta á sig.
Það er ung og frekar lagleg stúlka sem
leigir núna, en mamma segir að hún
hafi of stórt nef og kunni ekki að snyrta
sig. Hún heitir Kristín og hlýtur að vera
voða stillt stúlka, því ég sé hana aldrei
fara út á kvöldin og mamma segir að
hún hafi engan í takinu. Hún fylgist
vel með leigjendunum, hún mamma.
Jæja, pabbi var samt voða skrýtinn á
svipinn þegar hann fór yfir til hennar.
Ég held að hún vinni á sjúkrahúsi eða
einhverju svoleiðis, því stundum á hún
frí allan daginn en vinnur á sunnu-
dögum. Pabbi kom aftur og sagði að hún
ætti frí í dag og vildi koma með okkur.
Mamma vasaðist heilmikið við að út-
búa nesti fyrir okkur og skipaði okkur
pabba fyrir sitt á hvað, til að sækja
hitt og þetta og fljótt. En það er orð
sem hún notar mikið og segir sjálf að
sé hennar einkunnarorð. Svo skammaði
hún okkur fyrir að finna ekki það sem
hún vildi og hafði svo hátt að það
heyrðist í henni um allan stigaganginn.
Loks þegar við lögðum af stað, hálf-
tíma seinna en mamma var búin að
ákveða, var hún í hræðilegu skapi. Hún
rak mig úr framsætinu hjá pabba og
skipaði mér afturí. Pabba er ekki vel
við að hafa hana þar, því þá er hún
alltaf að segja honum hvernig hann
á að keyra og svoleiðis. Mamma hefur
nefnilega bílpróf, en hún segist vera
svo veik að hún geti ekki keyrt. En
það er bara af því að þegar hún var
búin að taka prófið heimtaði hún að
fá bílinn ein, svo að pabbi sem er al-
vanur að keyra, væri ekki að gefa henni
ráðleggingar og skipta sér af henni.
Hún fór rakleitt út á Seltjarnarnes, til
að æfa sig þar ein í friði. en ók af
veginum, og sagði seinna að hann hefði
verið allt of mjór. Bíllinn skemmdist
ekki neitt, en hún varð að ganga langa
leið til að finna hús með síma svo hún
gæti hringt í pabba. Svo kom pabbi
með bíl sem dró okkar upp, en pabbi
fékk að keyra heim. Mamma lagðist
í rúmið og sagðist hafa fengið tauga-
áfall, en ég held að það hafi bara verið
til þess að pabbi skammaði hana ekki,
því hann er alltaf svo hræddur þegar
hún þykist vera veik. Síðan snertir hún
aldrei bíl. Við Kristín sátum stilltar og
prúðar í aftursætinu, en mamma var á
eilífu iði eins og venjulega og sagði
að púðinn sem hún hefur við bakið
væri allt of harður. Pabbi dustaði hann
til og lagaði hann, þá varð hún ánægð.
Hún spurði hann um ýmsar byggingar
sem við fórum framhjá, því pabbi er
nefnilega múrari, og veit allt um bygg-
ingar. Mamma hefur bara ekkert gaman
af að tala um þær venjulega, en ég held
að hún hafi verið eitthvað að sýnast
fyrir Kristínu, og látast vita meira en
hún veit. Svo hætti hún að tala við
pabba og talaði við okkur öll, en ég
held sérstaklega Kristínu um það hvað
það væri ægilega dýrt að útbúa nesti
í svona ferð og voða mikil vinna við
það líka sem aldrei væri reiknuð. Kristín
12 FÁLKINN