Fálkinn - 07.11.1962, Qupperneq 28

Þegar jiV/.ka . . .
Framhald af bls. 17.
verjar gætu við nokkuð ráðið. Ýmist
bar hann við svartan himin ellegar
sökk í öldudalina, þeyttist áfram svo
skipverjar áttu fullt í fangi með að
beina að honum ljóskösturunum. Það
var sýnt að Þjóðverjarnir mundu aldrei
komast að togaranum af eigin ramleik.
Og brátt mundi báturinn hverfa í sort-
ann.
Nú var þörf á skjótum aðgerðum.
Hvert andartak gat kostað mörg manns-
líf.
Ólafur Ófeigsson hikaði ekki heldur
eitt andartak. Hann lét keyra skip sitt
áfram og gaf stuttar markvissar skip-
anir. Skipverjar héldu niðri í sér and-
anum. Það virtist óðs manns æði að
ætla sér að sigla togaranum að bátnum
í þungum sjó og náttmyrkri. Jafn-
vel þótt hægt væri að elta uppi bátinn
í myrkrinu. voru mestar líkur á því
að hann mundi brotna upp við síðu tog-
arans og bátverjar týna lífinu. Togar-
inn var fullhlaðinn og þungur í vöfun-
um, hér þurfti ýtrustu nákvæmni.
Ólafur gaf mönnum sínum skipun um
að standa klárir á dekkinu. Nú voru
nokkrir tugir faðma milli bátsins og
togarans. Andartak barst báturinn upp
á háan öldutopp, Ólafur sætti lagi og
keyrði togarann að bátnum. Og hér
skeikaði engu.
Báturinn straukst við borðstokk tog-
arans. Þjóðverjarnir stukku um borð í
hendingskasti. Á næsta andartaki var
báturinn horfinn.
Nú var röðin komin að Þjóðverjun-
um að dást að snilli íslendingsins. En
var þetta ekki slebilukka? Voru nokkr-
ar líkur til þess að jafn giftusamlega
tækist til með bátana þrjá sem eftir
voru. Var hægt að búast við að þvílík
heppni endurtæki sig?
Ólafur átti eftir að sýna þeim að hér
var annað og meira en heppni og stráka-
lukka. Á tveimur klukkustundum
tókst honum þannig að innbyrða alla
skipbrotsmennina án þess að nokkur
brákaðist. Síðasta björgunarbátinn tóku
þeir meira að segja um borð í „Haf-
stein“ í öryggisskyni, því nú hafði fjölg-
að um borð svo um munaði.
Yfirmennirnir á „Bahia Blanca“ voru
brátt samankomnir upp í brú á „Haf-
steini“, sjómennirnir bjuggu um sig þar
sem rúm var. Allir voru heilir á húfi,
jafnvel tveir kettlingar sem skipsbrots-
menn höfðu haft með sér.
Þjóðverjarnir áttu varla nógu sterk
orð til að lýsa aðdáun sinni og þakklæti.
En hér var enginn tími til að halda
skálaræður. Þögult handtak og örfá orð
voru látin nægja.
Klukkan var á sjöunda tímanum.
Ennþá blikuðu ljósin á „Bahia
Blanca“ í myrkrinu. Sohst skipstjóri
virti kvíðafullur fyrir sér skipið sem
hann hafði yfirgefið síðastur manna.
Brezkra herskipa var von á hverri
stundu. Ætluðu örlögin að haga því svo
kaldhæðnislega að skipið félli þrátt fyr-
ir allt í hendur Breta? Hann hafði
að vísu opnað fyrir botnventlana í ör-
yggisskyni, en hvað ef þeir hefðu verið
gerðir óvirkir í höfninni í Rio de Ja-
neiro? Sohst biður Ólaf að doka við á
staðnum. Það er þó ekki hættulaust með
öllu. Fyrr en varir gæti brezka herskip-
ið ,.Berwick“ verið komið á staðinn. Og
hver veit nema Bretar heimtuðu Þjóð-
verjana framselda í skjóli fallbyssna?
Ólafur er síður en svo hlynntur hern-
aðarstefnu nazista og hann leggur líf
sitt í hættu með að flytja Englending-
um fisk. En honum þykir það samt
sem áður heldur óhreystilegt ef Bretar
eða Frakkar hrifsuðu af honum menn-
ina sem hann hafði bjargað þessa nótt.
Hann vill komast sem fyrst inn í ís-
lenzka landhelgi. Og þar er Sohst skip-
stjóri sammála honum, þótt hann beri
nokkurn kvíðboga fyrir örlögum „Bahia
Blanca“. Hann yrði að vísu ekki hengd-
ur, þótt hann kæmi slyppur heim til
Þýzkalands og hefði misst skipið í hend-
ur óvina. En smánin gat orðið sárari
refsing.
Brátt er bundinn endir á hugleiðingar
skipstjóranna í bili. Skyndilega slokkna
öll ljós á „Bahia Blanca“. Annaðhvort
hefur skipið sokkið á augabragði eða
sjórinn náð ljósavélinni. Það er ekki
lengur til setunnar boðið. „Hafsteinn“
snýr við og keyrir nú á fullri ferð í
áttina að Látrabjargi. Þangað er stytzt
í landhelgi. Þaðan er siglt suður með
landi.
Brezka herskipið kom á vettvang. En
þá var „Bahia Blanca“ horfið sjónum.
Varðskipið „Ægir“ hélt einnig áfram
för sinni á staðinn. Skipverjar sáu ekki
annað en brak á sjónum, þögult vitni
um örlög skipsins sem hafði smogið
gegnum þéttriðið net óvinaskipa alla
Teið sunnan úr Brasilíu en síðan orðið
hafísnum að bráð vestan við ísland.
Um borð í „Hafsteini“ eru skipbrots-
mönnum búnar beztu móttökur sem
föng eru á. Þar er þó þröngt á þingi og
ekki laust við að finna megi að togarinn
hafi þyngzt við hina óvæntu mann-
fjölgun. Þjóðverjunum er borið rjúk-
andi heitt kaffi og gnægð af brauði,
smjöri og áleggi. Þeir taka óspart til
matar síns eftir volkið. Meðal þeirra
eru tveir unglingar, annar þeirra vart
eldri en 14 ára. Hann situr við hliðina
á Sohst skipstjóra .Um borð í „Bahia
Blanca“ höfðu Þjóðverjarnir sparað við
sig sykurinn, minnugir þess ástands er
ríkti nú heima fyrir hjá þeim. Drengur-
inn þóttist nú hafa komizt í feitt. Hann
rétti út höndina eftir kúfuðu sykurkar-
inu. Sohst skipstjóri lítur til drengsins
án þess að mæla orð af vörum. Augna-
ráðið nægir. Drengurinn kippir að sér
hendinni án þess að snerta sykurinn.
Ólafur skipstjóri verður þess var, hér
er hann gestgjafi og ýtir sykrinum að
drengnum. Sohst kinkar kolli og dreng-
urinn mokar óspart í kaffið. Hér skyldi
ekkert til sparað meðan Ólafur ræður.
Síðar meir gengur Ólafur fram á
drenginn þar sem hann húkti gegn-
drepa úti á þilfarinu. Hann dreif dreng-
inn inn í káetu sína, lét hann hátta ofan
í koju og bjó um hann sem bezt. Það
var ekki laust við að sumir Þjóðverj-
anna væru sjóveikir, svo voru viðbrigð-
in mikil að koma um borð í lítinn tog-
ara eftir vistina á stóru flutningaskipi.
„Hafsteinn" sigldi nú rakleitt til
Hafnarfjarðar og þar er staddur á
bryggjunni dr. Gerlach, þýzkur ræðis-
maður í Reykjavík. Skipbrotsmenn
hafa sig í land og þökkuðu Hafsteins-
mönnum. Sjálfir höfðu þeir litla við-
dvöl, en héldu áfram ferðinni til Eng-
lands með aflann.
Þjóðverjarnir urðu harla fegnir því
að hafa fast land undir fótum á ný og
VELJIÐ CERTINA og þér eignizt úr sem þér getið treyst. Certina úrin eru gangviss 1 og þau eru falleg, höggþétt, vatns- þétt og hafa óbrjótanlega fjöður. Árs ábyrgð fylgir.
CERTINA
28
FÁLKINN