Fálkinn - 07.11.1962, Síða 13

sagði bara „já“ við þessu, en mér sýnd-
ist hún brosa rétt á eftir, þá sá ég að
pabbi horfði á hann í speglinum.Ég held
að hún hafi bara brosað til hans. Svo
komum við að berjalandinu og mamma
skipulagði allt eins og hún er vön. Hún
ætlaði að fara á undap og finna gott
berjaland en við áttum að ganga á eftir
og bera dótið. Við urðum samt að ganga
lengi án þess að hún fyndi góðan stað.
Við vorum mjög þreytt því þetta var
svo mikið dót. Það var nefnilega ekki
bara brúsarnir sem við ætluðum að tína
í, heldur líka nestið og teppi fyrir
mömmu svo henni yrði ekki kalt, (hún
þolir ekki kulda), peysur fyrir hana og
trefill. Við sáum tæplega til að ganga,
svo miklu var hlaðið á okkur. Þá kom-
úm við að illfærri skriðu og pabbi sagði
að við kæmumst aldrei yfir hana og
ég held að það hafi verið satt hjá
honum. En mamma fullyrti að þarna
fyrir handan væri gott berjaland, hún
sagðist hafa farið hérna einu sinni þegar
hún var barn og þá var nóg af berjum
þar. Pabbi sagði að það gæti vel verið
búið að tína þau öll síðan. Þá leit hún
svo reiðilega til hans að ég þorði ekki
einu sinni að brosa. Mamma settist nið-
ur, en lét mig breiða teppi undir sig
áður og sagðist hvergi fara nema þarna.
Ég var nú samt mest hissa á því að
hún skyldi ekki verða veik eins og
venjulega þegar hún vill að pabbi geri
eitthvað sem hann vill alls ekki gera.
Kannski hefur verið of kalt fyrir hana
að verða veik þarna? Eftir dálitla stund
varð pabbi að styðja hana yfir skriðuna
en við Kristín biðum eftir honum. því
hann varð að hjálpa okkur með dótið.
Við vorum báðar þreyttar, og því fegn-
ar hvíldinni. Hún sýnir mér nokkur
blóm sem uxu þarna og sagði mér hvað
þau hétu. Hún varð hissa þegar ég vissi
það ekki, en ég sagði henni að mamma
vildi helzt að pabbi væri heima um
helgar til að hjálpa henni við húsverkin,
því mamma þyldi ekki að skúra gólf
eða þvo þvotta, hún er svo veik fyrir
hjartanu. Þess vegna förum við eigin-
lega aldrei neitt nema í bíó. Hún spurði
mig ekki um fleira en horfði einkenni-
lega á mig. Hún var ósköp róleg og fór
að syngja fyrir mig fallegan söng um
fugla, blóm og ber, ég hef stundum
heyrt það í útvarpinu. Þegar hún var
að syngja komu pabbi og mamma aftur,
og pabbi sagði að þau hefðu engin ber
fundið, en mamma sagði ekki neitt, en
leit reiðilega á Kristínu. Þá tók pabbi
að sér að finna gott berjaland. Við urð-
um að ganga dálítinn spöl niður eftir,
en þá fundum við loksins nóg af berjum.
Þá sagðist mamma vera orðin svo þyrst
og þreytt eftir allt erfiðið, að hún vildi
að við færum að drekka. En pabbi vildi
heldur að við tíndum dálítið fyrst, kaffið
smakkaðist þá miklu betur.
Það vildi mamma ekki heyra nefnt.
Pabbi sagði þá að hún gæti fengið sér
sopa ein, við hin myndum svo drekka
á eftir. Mamma sagðist aldrei geta
drukkið kaffi ein, það er auðvitað ekki
satt, því á daginn þegar pabbi er að
vinna, fær hún sér alltaf kaffi. Það varð
úr að við fórum að drekka, en rétt þegar
við vorum að verða búin, kom eitthvert
fólk og fór að tína rétt hjá okkur.
Mamma varð alveg bálreið og sagðist
fara eins og skot héðan og sagði pabba
að hann yrði að finna annað berjaland
í hvelli. En hann sagði að hálfur dag-
urinn hefði farið í þetta og hann færi
ekki lengra. Hann minntist ekkert á
það að við hefðum verið búin að tína
heilmikið ef við hefðum ekki byrjað á
því að drekka og anað á eftir mömmu í
ófæruna áðan. Samt þorði hún ekki að
segja neitt og við fórum öll að tína.
Mamma var sú eina sem var með tínu,
því hún vill alltaf vera fljótust af öllum
og þykjast gera mest, en við hin höfðum
bara hendurnar. Mamma var ekki í
námunda við okkur, hún hélt að hún
tíndi meira, ef hún væri út af fyrir sig.
Ég flýtti mér líka að tína því berin voru
stór og falleg og gaman að tína þau.
Allt í einu kallaði hún í mig og spurði
mig um pabba, en ég hafði ekkert tekið
eftir honum. Ég var bara að flýta mér
að tína, sagði ég við hana en hún tók
varla eftir því. Hún var upptekin af
því að skima eftir pabba og Kristínu.
Hún spurði mig ekkert um hana, en hún
sást hvergi. Svo skipaði hún mér að
leita að pabba, og ég hlýddi með ólund,
því hvað er gaman að fara á berjamó,
ef maður er rekinn burt, rétt þegar
maður er byrjaður að tína? Ég fór af
stað, en strax og ég hélt að mamma sæi
mig ekki beygði ég mig niður og hélt
áfram að tína. Allt í einu kallaði hún
í mig og varð alveg öskureið, og sagðí
mér að fara strax, en rétt í því kom
pabbi labbandi í áttina til okkar. Hún
spurði hvar hann hefði verið, hann benti
í sömu átt og hann kom úr og sagði
„bara að tína“, þá spurði hún hann ekki
meira. Svo sagðist hún vilja fara heim,
henni væri svo kalt, að hún væri viss
um að hún væri að veikjast. Pabbi sagði
þá að hún skyldi bara bíða inn í bíln-
um, hann gæti klætt hana í peysu og
vafið hana inn í teppið. En hún sagðist
vera svo hrædd við að vera ein í bílnum,
hún gæti dáið af kolsýring, alein og
hjálparlaus. Það gat vel riðið á lífi henn-
ar, að hún kæmist heim strax. Pabbi
sagði að ég gæti vel verið hjá henni í
bílnum, þá væri hún ekki ein meðan
hann væri að fylla brúsana. Þá fór hún
að gráta og sagði að hann mæti berin
meira en hana, og hún myndi deyja
fyrir þessi vesölu ber. Svo hné hún
niður, og grét hátt, fólkið í kring var
farið að gefa okkur auga og Kristín var
allt í einu komin og spurði hvað væri
að. Svo varð pabbi að bera mömmu að
bílnum, því hún gat ekki stígið í fæt-
urna, en við Kristín urðum að bera allt
dótið. Það var voða þungt fyrir mig.
Þó tók Kristín langmest, enda var hún
dauðþreytt loksins þegar við komum að
bílnum. Pabbi ætlaði þá að leggja
mömmu í aftursætið en þá sagðist hún
hafa náð sér svo að hún treysti sér alveg
til að sitja við hliðina á honum í fram-
sætinu. Þá gæti hún líka fengið stuðning
frá honum ef hún þyrfti. Pabbi svaraði
þessu engu en breiddi ekki teppið yfir
hana eins og hann var vanur, hún hef-
ur bara ekki viljað að við Kristín sætum
hjá honum. Ég varð að breiða teppið
yfir mömmu, því án þess gat hún ekki
verið. Alla leiðina heim þögðum við,
mamma var of veik til að geta talað.
Pabbi horfði stöugt í spegilinn á Krist-
ínu. Ég sá að hún tók eftir því en nú
brosti hún ekkert. Þegar við komum
heim bar pabbi mömmu ekki út úr bíln-
um, en fór strax að bera upp dótið.
Kristín hjálpaði honum, ég varð að
styðja mömmu upp til okkar, og hún
hvíldi svo þungt á mér upp stigana að
ég stóð varla á löppunum. Kristín
kvaddi okkur kurteislega við dyrnar
hjá sér. Við pabbi tókum undir kveðj-
una en mamma sagði ekkert. Hún fór
beint í rúmið og vildi hafa mig inni
hjá sér, mér dauðleiddist auðvitað en
þorði samt ekki öðru. Pabbi hringdi á
helgidagalækni án þess að tala við
mömmu. Ég var rekin út þegar hann
kom, samt heyrði ég að hann sagði
eitthvað um það að hann hefði nóg að
gera við að sinna sjúkum, þó að hinir
væru ekki að ónáða hann líka. Þegar
pabbi spurði hvað hann ætti að borga,
var hann bara reiður og sagðist ekkert
Framhald á bls. 32.
hann dæmdi söguna
FÁLKINN 13