Fálkinn - 17.04.1963, Blaðsíða 19

f
í
verðinum. Brátt var hann í
miðri umferðariðunni á að-
algötunni.
Hann ók af miklu öryggi,
en ævinlega án þess að taka
á sig hættu. Gervihandlegg-
urinn hékk máttlaus niður
með vinstri síðu hans, og með
hægri hendinni einni saman
hélt hann um stýrið. Hann
var mjög ánægður með bíl-
inn, hann hafði valið þann
eina rétta. Og enginn mundi
sakna hans fyrr en eigand-
inn kæmi til að sækja hann
einhvern tíma dagsins. Þá
yrði bíllinn aftur kominn á
sama stað og hann hafði
látið hann.
Fáeinum mínútum eftir að
Harry hafði tryggt sér bílinn,
lagði hann við hornið á göt-
gjaldkerann inn um hliðið
og áfram gegnum garðinn
út á samsíða götu, þar sem
lítið bílastæði var tekið frá
fyrir þá, sem störfuðu í
hinni stóru skrifstofubygg-
ingu.
Meðan Harry undirbjó
ránið, sem hann ætlaði að
ráðast í, hafði hann séð
gjaldkerann koma á hverj-
um morgni stundarfjórðungi
áður en skrifstofurnar voru
opnaðar, og hann bar alltaf
stóra tösku. Ef Harry kysi
að draga sig í hlé gegnum
garðinn, gæti hann tekið
einkabíl gjaldkerans.
Eftir nokkra íhugun féll
Harry þó frá þeirri hug-
mynd. Að ráninu loknu og
þegar gert hafði verið að-
vart, mundi lögreglan fljót-
lega komast að raun um,
að bíll gjaldkerans væri
horfinn, og lýsingu á hon-
um og númeri yrði komið til
alls lögregluliðsins í borginni
og nágrenni.
Það var hættulegra en að
ganga hratt framhjá laganna
verði, sem væri önnum kaf-
inn við að stjórna umferð-
inni þessa árdegisstund.
Harry steig út úr bílnum,
tók kveikjulykilinn og leit
snöggt í kringum sig. Þegar
svo virtist sem enginn veitti
honum athygli, lagði hann
lykilinn í sætið, skrúfaði
upp rúðuna og skellti hurð-
inni.
Að sjálfsögðu tók hann
áhættuna af því, að láta lyk-
ilinn liggja í sætinu, það
vissi hann vel, en hann átti
einskis annars úrkosta.
Hann var einhentur, svo að
hann gæti ekki samtímis
haldið bæði á skammbyss-
unni og töskunni með pen-
ingunum. Þess vegna neydd-
ist hann til að láta gjaldker-
ann bera töskuna. Hann
neyddist líka til að láta aka
bílnum, því að hanrí þorði
einfaldlega ekki að sleppa
honum lausum .... alls ekki
rétt við hliðina á lögreglu-
þjóni.
Kveikjulykillinn varð að
liggja þarna. Harry þorði
ekki að láta hann í vasann,
því að þá yrði hann að
sleppa af skammbyssunni,
Framh. á bls. 30.
d - einn fótux*
i
í
unni, þar sem skrifstofur
lánastofnunarinnar voru til
húsa.
Nokkrar sekúndur sat
hann undir stýri og svipað-
ist um i allar áttir. Fyrir-
tækið var til húsa á þriðju
hæð í hornhúsinu beint á
móti. Það var svo hátt að
ekkert sæist neðan af göt-
unni, auk þess sem sand-
blásið gler var í skrifstofu-
gluggunum.
Hið eina, sem Harry skyldi
vara sig á, var lögreglu-
þjónninn, sem stóð á gatna-
mótunum og stjórnaði um-
ferðinni.
Harry virti fyrir sér lög-
reglumanninn, sem sveiflaði
handleggjunum og snéri sér
fram og aftur eins og list-
dansari.
Það gseti ekki orðið erfitt
að forðast þennan náunga,
hugsaði Harry. Eftir ránið
mundi hann koma niður stig-
ana með gjaldkerann á und-
an sér til að bera töskuna
með hinum stolnu pening-
um. Harry ætlaði að ganga
rétt á eftir honum með
hægri höndina um skamm-
byssuna, sem var óhlaðin, í
frakkavasanum.
Er þeir voru komnir út á
gangstéttina, átti Harry um
tvo kosti að velja. Hann
gæti gengið með gjaldkeran-
um þvert yfir götuna að
stolna bílnum. Þá yrðu þeir
að fara rétt framhjá lög-
regluþjóninum.
En hann gæti einnig rekið