Fálkinn - 17.04.1963, Side 21

kennilega ef ég segi þér að frá því að
ég var „lítillí* hef ég haft gaman af að
teikna og fara með liti. Eftir að hafa lok-
ið við gagnfræðaskólann fór ég einn
vetur í Handíðaskólann og þá vaknaði
hjá mér sú stóra spurning hvort ég ætti
að fara í frekara nám. Þetta er alltof
stór spurning. Hefur maður eitthvað í
þetta eða ekki? Ef ég færi í frekara nám
voru fyrirsjáanlegir miklir fjárhagsörð-
ugleikar því ég var blankur einsog
Jleiri. Svo var það einu sinni að ég er
að hlusta á fréttirnar í útvarpinu. Þeir
voru að segja frá einhverri sýningu í
Þjóðleikhúsinu og sögðu að Lárus Ing-
ólfsson hefði gert leiktjöldin. Þá datt
mér í hug að kannski gæti ég komizt
að sem lærlingur í greininni og slegið
tvær flugur í einu höggi. Ég mundi fá
atvinnu við mitt áhugamál og hafa
sæmilega örugga afkomu ef mér tæk-
ist vel. Og ég sótti um. Þá var hér einn
lærlingur fyrir og ég þurfti að bíða í
nokkra máuði eftir að komast að. Svo
hóf ég hér nám haustið 1953. Kennari
minn hér var Lárus Ingólfsson sem var
eini fastráðni leiktjaldamálarinn hjá
stofnuninni. Hér unnu einnig að einstök-
um verkefnum meðan ég var við nám
þeir Lothar Grund og Magnús Pálsson.
— Hvað var námstíminn langur?
— Námstíminn hafði verið tvö ár
en þegar ég byrjaði var hann lengdur
í þrjú ár. Svo var ég hér næstu þrjú
árin og lauk námi. Eftir það vann ég
hér sem aðstoðarmaður í eitt ár og
haustið 1957 fór ég til Stokkhólms. Ég
innritaðist í Kunstfachskolan og sótti
þar tíma frá 9—5 dag hvern. Ég fékk
líka að kynnast vinnubrögðunum í
Dramaten en ekki að vinna með þeim.
Aftur á móti vann ég með þeim í Óper-
unni í fjóra mánuði, seinni hluta dags-
ins eftir að skólanum lauk.
— Kunnurðu vel við þig þarna úti?
— Já að mörgu leyti vel. Sem nem-
andi við Kunstfachskolan hafði ég ó-
keypis aðgang að öllum málverkasýn-
ingum, listasöfnum og leikhúsum. Þetta
notfærði maður sér auðvitað vel. Ég sá
þarna uppíærslur á mörgum leikritum
sem var mjög lærdómsríkt. Svo sótti
maður auðvitað skemmtanir íslending-
anna. Landinn þekkist á úlpunum. Það
brást aðeins einu sinni. í borginni var
einn Austurríkismaður sem átti úlpu
ættaða héðan. Hann hafði verið hér
sumarlangt og haft hana með sér, frétti
ég seinna. Ég mætti honum eitt sinn á
götu og hugsaði að þarna færi einhver
landinn. Ég gekk strax til hans en
þekkti ekki svipinn og hugsaði sem
svo að þetta væri einhver nýkominn.
Svo stillti ég mér upp fyrir framan
hann og sagði: Komdu blessaður. Þá
hristi hann kollinn og sagði: Ég er ekki
Islendingur. Þetta var víst það eina sem
hann kunni í málinu og hann var víst
ekki óvanur svona ávörpum.
— Hver voru fyrstu tjöldin sem þú
gerðir?
— Fyrstu tjöld mín voru í Mann og
konu. Það var prófverkefnið. Eftir
heimkomuna gerði ég svo tjöld við „Sá
hlær bezt“ og „Á yztu nöf“ eftir Thor-
ton Vilder.
Einhversstaðar í húsinu heyrðist
sungið á ítölsku.
— Er farið að æfa óperuna?
— Nei þetta eru dagdraumar einhvers
senumannsins.
— Hvaða tjöld þín telurðu sjálfur
bezt?
—- Þetta er ægileg spurning og meira
en lítið erfitt að svara henni. Oft
finnst mér að ég sé ánægður og það get-
ur varað nokkra mánuði, en svo víkur
sú ánægja. Ég var lengi ánægður með
braggasenuna í Strompleiknum, en ef
ég ætti að gera þetta í dag mundi það
veröa ant öðruvísi. Núna líkar mér vel
módelið að The Hostage en módel er
ekki nema hálf saga.
— Hvernig eru leiktjöldin unnin?
— Fyrst er auðvitað að fá leikritið í
hendurnar og lesa það og kynna sér til
hlítar. Næst eru gerðar skissur og teikn-
ingar og málið rætt við leikstjórann.
Síðan er smíðað módel og það lagt fyrir
til athugunar. Oft verða á þessu ýmsar
breytingar og maður er ekki alltaf
ánægður með þær því það er nú einu
sinni svo að maður fær sinn dóm fyrir
þau tjöld sem á sviðinu eru. Eitt helzta
vandamálið sem maður þarf að glíma
við er tíminn sem skammtaður er til
að vinna verkið. Hann er oft naumur.
Þetta er hlutur sem þarf að þróast með
manni, en verður ekki til allt í einu.
Maður er nú einu sinni ekki „automat".
— Hvað um gagnrýni á leiktjöldum
hér?
— Mér er dálítið illa við að ræða um
hana. Til þess að geta gagnrýnt leik-
tjöld þurfa menn að þekkja vel til í
leikhúsi og þá möguleika sem það hef-
ur uppá að bjóða í sambandi við út-
færslu leiktjalda. Sumir hafa það sem
kallað er „myndrænan sans“ en aðrir
ekki. Þetta á við með gagnrýnendur
jafnt sem aðra. Svo verða menn að gera
það upp við sig hvort þeir telja sig hafa
nægan „myndrænan sans“ til þess að
geta dæmt verkin sem slík.
— Hvernig finnst þér leiktjöld eiga
að vera?
— Þetta er mjög persónuleg spurn-
ing og ekki hægt að svara henni. Þótt
manni finnist eitt í dag getur annað
orðið uppi á teningnum á morgun.
Frammi í fatageymslunni var gam-
Framh. á bls. 37.

Msmnœsam

'S'VSWW
Model af sviðinu í hið
kunna leikrit „The Hos-
tage“ eftir írska skáldið
Brendan Behan, en það
leikrit verður sýnt í Þjóð-
leikhúsinu snemma á
næsta leikári.
FÁLKINN
V I K U B L A Ð
ræðir við Gunnar
Bjarnason, leik-
tjaldamálara um
hitt og þetta í sam-
bandi við nám hans
og starf.
FALKINN
21