Fálkinn - 17.04.1963, Page 33

LITLA
SAGAN
EFTIR
WILLY
BREIIMHOLST
ÚTRÚLEG
ATTVÍSI
seinna fann útgerðarmaðurinn skipið
þar sem það lá fyrir festum við smá-
eyjarnar Tawi-Tawi. Klemens gamli
sat þar með innfædda blómarós í fang-
inu og wisky-glas í annarri hendinni.
— Heim undireins, hrópaði útgerðar-
maðurinn þegar hann steig um borð.
Skipstjórinn flutti munntóbakið úr
vinstra munnvikinu yfir í það hægra,
setti stúlkuna frá sér á kaðalstrossu og
lauk úr glasinu.
— Velkominn um borð, rumdi hann
og tók svo fast í hendi útgerðarmanns-
ins að það brast í. Svo hrópaði hann til
manna sinna sem státu á lestarhleran-
um og sungu og spiluðu ættjarðarlög
á harmonikku og hárgreiður.
— Upp með akkerið. Við siglum
heim.
Siglingin gegnum Indlandshafið með
hinum mikla aragrúa af smáskerjum,
eyjum og boðum var martröð fyrir út-
gerðarmanninn.
Klemens gamli leit ekki á sjókort,
niður og togaði upp aðra buxnaskálm-
ina, svo að Harry gæti séð, að hann
væri með gervifót.
Seinita Ia|ónabandið
Framh. af bls. 29
„Kæra Júlía, hversu vona ég mikið,
að þú baðir þig í raunverulegri grískri
sól. Segðu ekki Philip (ó, en auðvitað
eigið þið ekki nein leyndarmál en þá)
en mér var reyndar aldrei neitt gefið
um Suður-Frakkland. Alltaf þetta loft-
slag, sem þurrkar húðina. Ég er glöð að
ekki á áttavita eða sextant, yfirleitt
ekki nein þau tæki sem notuð eru til
siglinga.
— Þetta er brjálæði, hrópaði útgerð-
armaðurinn. Þú siglir allt í kaf með
manni og mús.
En hægt og hægt þokaðist skipið
áleiðis heim, yfir Indlandshafið, Rauða-
hafið og Miðjarðarhafið án þess að nokk-
uð alvarlegt kæmi fyrir, utan skipið tók
á sig svo mikla sjóa að skipsrotturnar
hótuðu að ganga frá borði. Og að lok-
um var siglt fyrir Gíbraltar og á þær
slóðir sem Klemens gamli hafði ekki
komið á árum saman. En útgerðarmann-
inum til mikillar furðu vissi Klemens
gamli alltaf uppá hár, hvar þeir voru
staddir. Hvern morgun þegar hann kom
uppá þilfar spurði hann:
— Hvar erum við nú skipstjóri?
— Við siglum beitivind út af Povoa
do Varzimo, Portúgal.
— Þú ert viss um að þessi hvítkölk-
uðu hús séu í Povoa do Varzimo.
hugsa, að þú þjáist ekki þar. Við ráð-
gerðum alltaf að fara til Grikklands,
þegar við hefðum efni á því, svo að ég
veit, að Philip verður hamingjusamur.
Ég kom inn í dag til að finna teikningu
og mundi svo, að dýnunni hafði ekki
verið snúið í að minnsta kosti hálfan
mánuð. Við vorum frekar utan við
okkur, manstu, síðustu vikurnar, sem
við vorum saman. Allavega gat ég ekki
þolað hugsunina um það, að þið kæm-
uð aftur frá lótuseyjunum og fynduð
holur í rúmin ykkar fyrstu nóttina
svo að ég hef snúið henni fyrir ykkur.
Ég vil ráðleggja ykkur að snúa henni
Skipstjórinn gamli rumdi og var svo
viss að hann bauðst til að stafa þetta
fyrir útgerðarmanninn.
Einhvern morguninn var svarið líka
svona samstundis þegar útgerðarmað-
urinn spurði:
— Nú slögum við útifyrir La Coruna,
Galicien.
Eða þá eitthvað á þessa leið:
— Við liggjum fyrir utan litla hafn-
arbæinn Gulevinic, Bretagne.
Og þannig gekk þetta þar til þeir
náðu heimahöfn. Útgerðarmanninum
lék mikil forvitni á að vita hvernig stóð
á þessari furðulegu áttvísi skip-
stjórans. En hann fékk ekki orð uppúr
Klemens gamla fyrr en hann hafði lofað
því að hann mætti vera fimm ár ennþá
í þjónustu hans. Þá hrópaði gamli mað-
urinn með sinni drynjandi röddu:
— Jú sjáðu til. Hvern einasta morgun
sendi ég bát í land til að ná í vistir og
svo las ég á reikningunum hvar við
vorum staddir.
í hverri viku, annars myndast alltaf
hola í miðjunni. Meðal annarra orða,
ég hef sett upp vetrargluggatjöldin og
sent sumartjöldin í hreingerningu á
153 Brompton Road. Kveðja Jósefína.“
„Ef þú manst skrifaði hún mér, að
Napoule hefði verið himneskt,“ sagði
hann. Yaleritstjórinn verður að setja
inn krosstilvísun.“
„Þú ert með dálítið kalt blóð,“ sagði
Júlía. „Elskan mín, hún er aðeins að
reyna að vera hjálpsöm. Þegar allt
kemur til alls, vissi ég aldrei um tjöld-
in — eða dýnuna.“
Framh. á bls. 36.
FALKINN 33