Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 9

C"
SKÍTH9ÆP0OR HíÍRP-AHRORARí VE$0RFPÆS/N60R SAUÖSVfl*ruR AUMUG-\-\)UL-
\<ÖNGOR- V\ONOWSTI Á VllLUSÓTOM ^ 6»L)NIR L&RFgLUM^NNí
LASSARÓNí I LASSAR0NI2T
haus heldur en á réttum kili. Eitt er
það, að litir gerast brellóttir í sjónvarpi.
Hvítt sýnist til dæmis alls ekki hvítt.
Aftur á móti virðist blátt vera skjanna
hvítt. Þingmenn, sem ætla að láta sjón-
varpa sér í glæsilegri hvítri skyrtu,
verða þessvegna að byrja á því að fara
í óglæsilega bláa skyrtu. Og ekki nóg
með það: menn fara sminkaðir í sjón-
varp. Skallar eru púðraðir til þess þeir
lýsi ekki eins og sólir framan í sjón-
varpsnotendur, hrukkur eru kaffærðar
í kremjafningi, tennur eru hreinsaðar
með vítissóda. Þetta finnst mér til-
hlökkunarefni. Eg nefni sem dæmi sjón-
varpssendingu frá Alþingi. Fyrir enda
salarins er urmull af myndavélum á
þrífótum, ljóskösturum á fjórfótum og
flokksforingjum á tvífótum. Forseti
sameinaðs þings stendur upp úr miðri
þvögunni, og við vitum að einhver hef-
ur skotið undir hann smjörlíkiskassa.
Svo ganga þingmenn í halarófu í sal-
inn í síðum bláum vinnuskyrtum. Sjálf-
stæðismaðurinn, sem fer fremstur, er
með gult gerfiskegg niður á tær: hann
er of frammyntur fyrir sjónvarp og
hjólbeinóttur að auki. í einu horni sal-
arins er sminkari neðri deildar að ausa
hveiti yfir sköllóttan alþýðuflokks-
mann. Fremur lágvaxinn framsóknar-
maður birtist í dyrunum með þrenn
gleraugu. Og fyrsti ræðumaður alþýðu-
bandalagsins, sem er svo óheppinn að
hafa útstæð eyru, er með röð af teikni-
bólum í höfðinu.
Þó er þetta aðeins byrjunin. Nú dug-
ar ekki að segja hæstvirtum kjósendum
hvar menn standa: nú þarf að sýna það.
í útvarpsumræðum, þegar þingmenn
byrja að æpa og hrópa, þá vitum við
strax að þeir eru hvítir af bræði. En
hvítt sýnist ekki hvítt í sjónvarpi: það
er blái liturinn sem gildir. Þingmaður,
sem ætlar að náfölna af bræði fyrir
sjónvarpsnotendur, verður þar af leið-
andi að bregða hendinni leiftursnöggt
aftur fyrir bak, grípa í snarheitum
eina eða tvær dósir af bláu Hörpusilki
og skvetta innihaldinu fimlega en ein-
arðlega framan í sig. Víst hlakka ég til.
Ég efast um að íslendingar skilji
nógu vel hve mikill fengur verður að
sjónvarpinu. Á undanförnum árum hafa
þeir hlutir gerst hjá ríkisútvarpinu sem
hvergi hefðu átt heima nema í sjón-
varpi. Mér verður hugsað til fyrirlesar-
ans, sem á leið sinni að hljóðnemanum
á fimmtu hæð hafði viðkomu í skrif-
stofunni á annarri hæð. í miðju kafi
uppgötvar hann að hann hefur gleymt
hálfu handritinu niðri. Hann biður
hlustendur innilega afsökunar og hleyp-
ur eins og fætur toga niður á aðra hæð
og þrífur blaðabunkann sem hann sér
í skrifstofunni og hleypur eins og fætur
toga aftur upp á fimmtu hæð. Nema
hvað? Nema hvað hann hefur auðvitað
þrifið vitlausan blaðbunka í skrifstof-
unni á annarri hæð og má þar af leið-
andi biðja hlustendur afsökunar (inni-
lega) á nýjan leik og þlaupa eins og
fætur toga niður á aðra hæð o. s. frv.,
Ýmislegt af dagskrárefni útvarpsins
á af augljósum ástæðum betur heima
í sjónvarpi. Morgunleikfimin er nær-
tækt dæmi — og ætli það renni ekki
tvær grímur á sumar frúrnar þegar þær
sjá leikfimikennarann liggjandi í mak-
indum uppi á dívan með hljóðnemann
í annarri hendi og sex tommu vindil
í hinni? Þá vil ég fá danskennarann í
sjónvarpið. Ég hef lengi grunað þann
herramann um græsku. Ég vil að
minnsta kosti geta fylgst með því með
eigin augum, að þegar hann segir:
„Hopp, hopp, hopp!“ Þá hoppi hann
sjálfur en ekki bara ég og nokkrir aðrir
idjótar. Loks má benda á dagskrárlið
eins og áramótaræðu Vilhjálms Þ. Hún
er sjálfkjörið sjónvarpsefni. Það verður
líka eitthvað hátíðlegra að sjá útvarps-
stjórann drekka áramótaskálina heldur
en að heyra þetta dularfulla giúkk-
g'lúkk-glúkk innan um skipagaulið.
Tillögur mínar um annað útvarpsefni,
sem ætla má að sjónvarpið fái í haus-
inn, eru jafn einfaldar og þær eru auð-
skiljanlegar. Þátturinn um daginn og
veginn er elsti útvarpsþáttur veraldar.
Ef flytjendur hans væru iagðir í eina
lengju, næðu þeir úr Blesugróf austur
á Sprengisand. Ég legg til að sjónvarp-
ið geri það. íþróttaþátturinn mætti
Framh. á bls. 37.
FÁLKINN
9