Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 22

pliaedi^a
Jafnvel þótt ég sæi Grikkland aldrei
aftur, hefði mig ekki langað þangað
mikið.
Alltaf þegar ég var næstum tilbúin
að fara inn í herbergið aftur, byrjaði
ég að gráta aftur og varð að bíða nokkra
stund í viðbót. Ég var ákveðin í að láta
Alexis ekki sjá mig svona niðurbrotna.
Ég hlýt að hafa verið þarna i langan
tima, því að skyndilega heyrðist rödd
hans gegnum dyrnar:
,,Phaedra, — er allt í lagi með þig?“
Ég gat ekki varizt brosi yfir æsing-
unni í rödd hans. Hann hlýtur að hafa
haldið, að ég væri að reyna að fyrirfara
mér. Ég svaraði eins rólega og ég gat:
„Já, já, hafðu engar áhyggjur. Ég kem
strax fram.“
Þögn. Svo sagði hann: „Hvað ertu að
gera Phaedra? Hvers vegna hleypir þú
mér ekki inn?“
„Ég get það ekki. Ég er að laga and-
litið á mér og það er ýmislegt sem
jafnvel þú hefur engan rétt á að vita,“
sagði ég. Þar og þá ákvað ég, að þeim
tíma sem við áttum eftir að vera sam-
an, mætti ekki spilla með væntanleg-
um skilnaði. Síðustu endurminningar
okkar áttu að vera fullkomnar. Við
höfðum að minnsta kosti tuttugu og fjór
ar stundir til stefnu og ef við værum
hamingjusöm gat svo margt skeð enn
þá. Ég flýtti mér að gera sjálfa mig
frambærilega og þótt augu mín væru
enn nokkuð bólgin fór ég fram og fann
hann sitjandi nálægt dyrunum, enn í
baðsloppnum, andlit hans lýsti kvíða.
Er ég nálgaðist hann, dró hann mig
að sér og hvíldi höfuð sitt á mitti mínu,
og faðmaði mig svo fast, að ég náði
varla andanum. Ég hélt að augu mín
ætluðu að fara að baðast í tárum aftur
og ég losaði mig til að lyfta andliti hans
og sagði við hann:
„Við skulum fara og skoða öll þessi
söfn, sem þú vildir sýna mér.“
Augu hans voru dökk, og ég gat
ekki skilið, hvað var í þeim. Hann
horfði beint á mig eins og hann væri
að rannsaka mig til að geta málað
andlitsmynd. Drættirnir kringum
munn hans voru harðir og aftur sá ég
manninn, sem hann ætlaði að verða,
birtast gegnum æsku hans. Ég beið
spennt, kannski vonaðist ég eftir skýru
ákvörðunarorði. En það kom ekkert.
Hann stóð upp og byrjaði að klæða sig.
Meðan ég beið horfði ég út um glugg-
ann og naut litadýrðar og ferskleika
hins fagra vordags. Þetta var dagur
til að fara í ferðalag á eða ganga eftir
margmennum breiðgötunum. Ég gat
ímyndað mér Alexis og mig gangandi
hönd í hönd eftir hinum hversdagslegu
verzlunargötum, slæpast á hinum glæsi-
22 FALKINN
legu tröðum með sínum áhrifamiklu,
dýru gluggasýningum og ágætu við-
skiptavinum, eða sitjandi þögul á gang-
stéttarkaffihúsi á Champs Elyséé og
horfa á hina iðjulausu og þá, sem flýta
sér, farandi fram hjá í glampandi sól-
skininu.
Við stigum inn í leigubíl fyrir utan
húsið og skiptumst varla á orðum.
Þögn hans olli mér áhyggjum og ég
horfði á vangasvip hans, en hann sagði
ekki neitt. Hann lét bílstjórann hafa
heimilisfang á Montmartre.
„Hvað er þar?“ spurði ég.
„Þú munt sjá það,“ var svar hans og
einu sinni enn sátum við þegjandi á
hinni löngu leið, en í þetta sinn voru
engin ástríðuflóð, sem þurfti að stífla
og engin óþolinmæði vegna tafa. Ég
horfði út á þúsundirnar, sem voru að
gera innkaup sín. Staður og stund voru
daglegt brauð í augum þessa fólks.
Hugur minn beindist hins vegar allur
að umhverfinu, París, og síðasta degin-
um okkar.
Mig langaði til að vera í hópi þessa
fólks, bera körfu til hinna litlu mat-
vöru- og grænmetisverzlana, snúa aftur
með nýja velvalda ávexti og stórar
brauðiengjur, vafðar í merkt blöð. Eða
kannski gæti ég, þegar öllu var á botn-
inn hvolft, unnið fyrir mér sem söng-
kona með því að syngja í einum af þess-
um iistamanna-kabarettum á Montmar-
tré, og sofið út á morgnana og setið fyr-
ir hjá Alexis . . .
Hann sat enn uppi og var augljóslega
niðursokkinn í hugsanir sínar. Ég þreif-
aði eftir hönd hans á sætinu og hún lá
mjúk í hönd minni. Svo sneri hann sér
við og leit á mig, alvarlegur og fjarrænn.
Ég hafði það á tilfinningunni að við
værum á leið til að heimsækja einhvern
sjúkan eða dauðvona. Bros eða atlot
hefðu ekki verið viðeigandi.
Ég dró höndina að mér og leit undan.
Þegar við komum þangað, reyndist
það vera pínulítið listasafn í þremur
herbergjum, þar sem fjöldi óinnramm-
aðra málverka hékk án minnsta tillits
til ljóss og nokkrar ófullgerðar mynda-
styttur stóðu á eldhússtólum í hornun-
um. Alexis tók mig við hönd sér og
leiddi mig um herbergin, þangað til við
komum út í lítinn garð, sem var í full-
komnu ósamræmi við húsið. Vegur um-
lukti hann og falleg blóm og skriðjurtir
uxu alls staðar. Stórt og vandað fugla-
búr hékk á staur og hinir angalitlu
ibúar þess sungu glaðlega í sólskininu.
Það voru nokkrir málaðir járnstólpar
þarna og borð með marmaraplötu í
miðju. Vínflaska og brauð og ostur
gáfu til kynna, að eigandinn væri ekki
langt undan. Alexis lét mig setjast nið-
ur og sjálfur fói’ hann aftur inn í húsið
að leita að íbúum þess, Ég sat þarna
ein drykklanga stund og lét sólina
skína á andlit mitt og harmaði það ekki
einu sinni, að ég hafði ekki dökk gler-
augu til að skýla augunum. Það var
friður og fegurð í litla garðinum, sem
var í ósamræmi við hina önnum köfnu
borg í kring.
Ég ætlaði að fara að brjóta sneið af
brauðinu, þegar ég leit upp og sá á litl-
um svölum, sem voru yfir garðinum,
unga stúlku í svörtum undirkjól. Hún
greiddi, dökkt, blautt, sítt hár sitt. Hún
brosti og veifaði hendinni og ég veifaði
á móti, agndofa yfir fegurð hennar og
algjörlega afslappandi stellingu. Augu
hennar voru græn eða blá og þau glömp-
uðu eins og gimsteinar á brúnu andlit-
inu. Hún skeytti svo lítið um útlit sitt,
að ég gerði ráð fyrir að hún væri fyrir-
sæta hjá listamanni og ég öfundaði hana
skamma stund. Ég byrjaði að borða
brauðið og við og við skoðaði ég hana
út undan mér. Skyndilega birtist lítið
barn á svölunum og stúlkan fór að fást