Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 16

Við Poirot fengum okkur oft máltíð
í litlu veitingahúsi í Soho, og kvöld
eitt er við vorum þar að venju sáum
við vin okkar, Japp yfirlögreglu-
mann sitjandi við borð þar skammt
frá, en þar eð við höfðum kapp-
nóg borðrými, þá buðum við honum
sæti við borð okkar, sem hann þekktist
umsvifalaust. Það var þegar alllangt
síðan við höfðum hitt þenna vin okkar.
„Þú ert hættur að láta sjá þig,“ mælti
Poirot með ávítunartón, „við höfum
eigi sézt síðan Gula Jasmínu-málið var
á döfinni, og það er allt að mánuður
síðan.“
„Orsökin er sú, að ég hef verið fyrir
norðan. Hefirðu nokkurn áhuga á tafli,
herra Poirot?“ spurði Japp.
„O sei sei jú, ég kann þó alltaf mann-
ganginn.“
„Hefirðu fylgzt með þessu dularfulla
fyrirbæri í gær? Skákeinvígi tveggja
heimsfrægra meistara, og annar þeirra
lézt skyndilega í byrjun taflsins?“
„Ég sá minnzt á það, Dr. Svavaronoff,
rússneski meistarinn var annar leik-
enda, en hinn, sá er lézt úr hjartaslagi,
var ameríkanski ungi stór-meistarinn,
Gilmour Wilson.“
„Alveg hárrétt. Svavaronoff var sá er
vann Rubinstein fyrir nokkrum árum,
og varð þarmeð rússneskur meistari, en
Wilson er sagður vera annar Capa-
blancha.“
„Þetta er afar undarlegt tilfelli,“
tautaði Poirot, „en ef mér skjátlast eigi,
þá hefur þú sérstakan áhuga hvað mál
þetta snertir.“
Japp hló allundrandi.
„Satt að segja er ég all-undrandi, en
þú hittir naglann á höfuðið, Poirot.
Wilson hafði hesta-heilsu, — ekki vott
af hjartabilun þess vegna er lát hans
óskiljanlegt.“
„Þú grunar doktor Svavaronoff um
að hafa kálað honum?“ hrópaði ég.
„Knapplega slíkt,“ sagði Japp þur-
lega. Mín skoðun er sú, að jafnvel Rússi
gangi ekki svo langt, að tortíma mót-
spilara sínum til þess að forðast mát í
tafli, en eftir öllum sólarmerkjum að
dæma, þá er það á allt öðrum fæti sem
skórinn kreppir." Doktorinn er nefni-
lega álitinn vera vellandi hver undir
niðri, af atombombu-taginu, og aðeins
næsti á eftir Lasker, er sagt.“
Poirot kinkaði kolli.
„Hvað er það þá sem þú ert með í
pokahorninu?“ spurði hann. „Hvaða
0
ástæða er til þess að byrla Wilson
eitur? því auðvitað hlýtur það að vera
eitur, sem þig grunar.“
„Auðvitað. En hjartaslag gefur til
kynna að hjartað sé hætt að slá, og
meira er ekki um það að segja í þessu
tilfelli, og hið sama segir læknirinn op-
inberlega, en svo lítið ber á, þá lætur
hann okkur skilja, að hann sé ekki
ánægður með það.“
„Hvenær fer líkskoðunin fram?“
„í kvöld. Dauði Wilsons var óhugnan-
lega skyndilegur. Hann var alveg eins
og hann átti að sér, og var 1 raun og
veru að leika og hreyfa einn manninn,
þegar hann féll allt í einu fram á við
... steindauður. Það má telja þær
eiturtegundir, sem hafa svo skyndileg
áhrif, slík eitur eru sára fá,“ mælti Poi-
rot.
„Ég veit það. Ég vona að líkskoðunin
hjálpi okkur. En hvaða ástæða er hugs-
anleg til þess að ryðja Wilson úr vegi,
mér leikur hugur á að vita það.“ Hann
var sauðmeinlaus ungur maður, sem
átti engan óvin í öllum heiminum.“
, „Þetta virðist ótrúlegt,“ mælti ég.
„Alls ekki,“ sagði Poirot brosandi,
„Japp hefur sína skoðun, það sé ég á
öllu.“
„Rétt er það, ég hef mína skoðun, og
hún er sú, að eitrið hafi verið ætlað öðr-
um en Wilson.“
„SAVARONOFF?“
„Já. Savaronoff komst í ónáð hjá
Bolsevikum í byrjun stjórnarbyltingar-
innar, og það var jafnvel tilkynnt að
hann hefði verið drepinn, en sannleik-
urinn er sá að hann komst undan og var
í 3 ár hingað og þangað í auðnum Si-
beriu, við ægilegt harðæri og skort.
Þjáningar hans voru slíkar, að í dag er
hann breyttur maður, óg það svo mjög,
að vinir hans kváðust varla hafa þekkt
hann. Hann er orðinn hvítur fyrir hær-
um, og útlit hans í heild sem fjörgam-
als manns. Hann er hálf-lamaður, fer
aldrei út fyrir dyr, býr einn með frænku j
sinni Sonju Daviloff og rússneskum
þjóni niður á Westminstergötu. Ekki er
útilokað að hann álíti sig dæmdan
mann, svo mikið er víst, að hann sam-
þykkti þetta skák-einvígi sáranuðugur,
því í fyrstu neitaði hann afdráttarlaust
nokkrum sinnum, og hélt fast við þá á-
kvörðun sína, þar til dagblöðín fóru að
gera veðui' út af því, og báru honum á
brýn, að hann væri svikari gegn anda
og hefð íþróttanna, þá loks gaf hann
samþykki sitt. Gilmour Wilson fekk og
sínu framgengt með sífelldum áskorun-
um og sauðþráa. Nú spyr ég þig, herra
Poirot, hversvegna þessi tregða manns-
ins að tefla á móti Wilson? Máske vegna
þess að hann vildi ekki vekja athygli
á sér, kærði sig ekki um að einn eða
annar rekti spor hans, eða eitthvað
þessháttar? Þetta er nú lausn mín á gát-
unni .... svo og það, að Gilmour
Wilson var ráðinn af dögum í misgrip-
um.“
„Enginn græðir á dauða Svavaro-
noffs af persónulegum ástæðum, er
það?“
„Máske frænka hans, að því er ég
hygg. En nýlega féll honum arfur,
gríðarstór, eftir frú Gospoju, en maður 1
hennar var vellauðugur sykurplant-
eigandi á keisaratímunum. Svavaronoff
og Gospoja höfðu fyrr á tímum átt ást- ,
arævintýri sín á milli, og alla tíð neit-
aði Gospoja afdráttarlaust öllum fregn-
um um dauða Svavaronoffs.“
„Hvar var skák-einvígið háð?“
„Heima hjá Svavaronoff, hann er
öryrki, eins og ég sagði þér.“
„Voru margir viðstaddir?“
„Minnsta kosti tólf manns eða fleiri.“
Poirot setti upp alvörusvip.
„Vesalings Japp minn, verkefni þitt
er ekkert smáræði né hægðarleikur.“
„Um leið og ég fæ staðfestingu á
SMÁSAGA EFTIR AGATHA CHRISTIE
FALKINN
16