Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 17

því, að Wilson hafi verið byrlað eitur,
þá treysti ég mér að halda áfram.“
„Hefur þér hugkvæmzt, að morðing-
inn kunni að reyna á ný, þ. e. a. s. ef
sú ályktun er rétt, að Svavaronoff sé
hið áætiaða fórnarlamb?“
„Auðvitað hef ég gert ráð fyrir því,
og tveir menn eru á verði um bústað
Svavaronoff dag og nótt.“
„Það getur komið að góðum notum,
ef einhver skyldi koma í heimsókn
með stóra sprengju undir hendinni,“
mælti Poirot þunglega.
„Þú ert að verða fjári skemmtilegur,
herra Poirot,“ sagði Japp og deplaði
augunum, en meðal annarra orða, viltu
koma með í líkhúsið, og sjá lík Wilsons
áður en læknarnir byrja á krufning-
unni? Hver veit nema að slifsis-næla
Wilsons sé skökk, og að það geti einmitt
gefið þér ómetanlega bendingu til
lausnar morðgátu þessarar.“
„Kæri Jepp minn, allan þennan tíma
hef ég brunnið í skinninu af löngun til
þess að hagræða þínum eigin bindis-
prjón. Jæja, með þínu leyfi, já þannig
er það stórum skárra, og gleður auk
þess augað.
„Já, í öllum guðanna bænum, við
skulum hraða okkur til líkhússins.“
Ég sá það á öllum sólarmerjum, að
athygli Poirots var hertekin af þessu
nýja verkefni, og það gladdi mig sann-
arlega að sjá hann í essinu sínu, þvi
um lengri tíma hafði ekkert utanað-
komandi tilfelli megnað að vekja at-
hygli hans.
Aftur á móti rann ég til djúprar
hryggðar, er mér varð litið á líflausan
náinn, og krampadrætti ásjónu hins
unga ameríkana, er svo voveiflega
hafði mætt dauðanum.
Poirot rannsakaði líkið af mestu
kostgæfni, en hvergi var neitt sjáan-
legt, utan lítið ör á vinstri hönd.
„Og læknirinn segir að þetta sé eftir
bruna, en ekki skurðsár,“ skýrði Japp
frá.
Athygli Poirots beindist því næst að
því, sem fannst í vösum þess látna, en
eigi var þar um auðugan garð að gresja,
vasaklútur, lyklar, veski fullt af pen-
ingaseðlum, og nokkur venjuleg sendi-
bréf. En samt sem áður var þar einn
sérstakur hlutur, sem vakti óskipta at-
hygli Poirots, en það var taflmaður.
„Taflmaður, hvítur biskup,“ hrópaði
Poirot, „var hann í vasa þess látna?“
„Nei, hann var í krepptu hendinni, og
svo fastur í hnefanum, að illmögulegt
var að losa hann.“
„Það verður að skila honum til dr.
Svavaronoffs seinna, því að hann er
samstæða úr afar fögru tafli, útskornu
úr fílabeini.“
„Leyfið mér að koma honum til skila,
því þá um leið hef ég afsökun til heim-
sóknar.“
„Jæja, var það ekki,“ hrópaði Japp,
„svo að þú vilt þá líka komast í málið,
kall minn.“
„Já, ég verð að játa það, en það er
vegna þess að þú hefur svo meistara-
lega vakið áhuga minn á því.“
„Þetta er ágætt, því það rífur þig upp
úr deyfðinni og drunganum, og meira
að segja þá er Hastings vinur þinn einn-
ig ánægður, svo mikið sé ég.“
„Hárrétt,“ mælti ég hlæjandi.
Poirot sneri sér aftur að líkinu.
„Er ekkert annað smáræði, sem þú
getur sagt mér frá, .... ekkert við-
víkjandi honum?“ spurði hann.
„Það held ég ekki.“
„Ekki einu sinni það, .... að hann
var örfhendur?“
„Þú ert töframaður, Poirot, hvernig
vissirðu þetta? Jú, hann var örfhendur,
satt er það, en kemur ekki málinu við.“
„Nei, alls ekki,“ sagði Poirot í flýti,
er hann sá efasvipinn á Japp. „Gaman-
semi mín......það var allt og sumt, þú
veist að mér þykir gaman að glensi.“
Skömmu síðar skildum við í mestu
vinsemd.
Næsta morgun héldum við leiðar
okkar til bústaðar dr. Svavaronoffs í
Westminster.
„Sonja Daviloff, fagurt nafn,“ taut-
aði ég.
Poirot nam staðar og leit á mig í ör-
væntingu.
„Alltaf á hnotskóg eftir ástarævintýr-
um, þú ert óbetranlegur.“
Poirot afhenti þjóninum sem opnaði
dyrnar fyrir okkur, nafnspjald sitt, en
Japp hafði ritað nokkur meðmælaorð á
það, og er þjónninn hafði litið á það,
var okkur vísað inn í langa mjóa stofu,
prýdda með dýrum veggtjöldum og
allskonar ágætum munum. Ein eða
tvær helgramanna-myndir, dásamleg
listaverk, hengu á veggjunum, persnesk
úrvals teppi þöktu gólfið, og samovar
stóð á einu borðinu.
Ég var önnum kafinn að skoða eina
helgimyndina, sem ég áleit mjög mikils
virði, þegar ég heyrði eitthvað þrusk
fyrir aftan mig, leit um öxl, og sé þá
Poirot marflatan á gólfinu með nefið
alveg niður í teppinu. Enda þótt teppið
væri fagurt, þá gat ég ekki skilið nauð-
syn slíkrar grandskoðunar á því, og
skildi ekki þess vegna hegðun Poirots.
„Er þetta svona ægilega mikið lista-
verk?“ spurði ég.
„Ha, nú teppið, meinarðu það? Nei,
en það var ekki teppið, sem ég beindi
athygli minni að. Að vísu og sannarlega
er þetta teppi framúrskarandi listaverk,
alltof fagurt til þess að reka naglagaur
gegnum miðjuna á því. Nei, Hastings,
naglinn er horfinn veg allrar veraldar,
en gatið er á sínum stað.“
Ég hrökk í kút við skyndilegan háv-
aða, og Poirot þaut á fætur. Stúlka stóð
í dyrunum, og starði á okkur með grun-
sömu augnaráði. Hún var meðalmann-
eskja á hæð, með fagurt andlit, en
þóttafull dimm-blá augu, og hrafnsvart
hár, sem var stuttklippt. Hún talaði
með þýðri raddfyllingu, og hljómfögr-
um rómi, en algjörlega á óenskan hátt.
„Ég býst við, að frændi minn muni
ekki geta veitt yður áheyrn, því að hann
er mjög hrumur og veikur maður.“
„Það var lakara, en ef til vill mund-
uð þér vilja hjálpa mér í staðinn. Er-
uð þér ekki ungfrú Daviloff?“
FALKINN
17