Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 30

8 og 16 mm filmuleiga
Kvikmyndavélaviðgerðir
Skuggamyndavélar
Flestar gerðar sýningarlampa
Ódýr sýningartjöld
Filmulím og fl.
Ljósmyndavörur
Fiimur v 1
Fiamköllun og kóperng
Ferðatæki (Transistor).
FILMUR OG VÉLAR
Frevjugötu 15
Sími 20235
Snaaa
KJORINN BÍLLFYRIR ÍSŒNZKA VEGII
RYÐVARINN.
RAMMBYGGÐUR,
AFLMIKILL
OG Ó □ Ý R A R I
TÉHHNE5KA BIFREIÐAUMBOÐIÐ
VONARÍTRÆTI 12. SÍMI 375ÍI
Skák og mát
Framh. af bls. 29
„Það þýðir það, að ég hef verið þre-
faldur fábjáni. Fljótt, fljótt, til bústað-
arins í Westminster. Það getur verið að
við náum í tæka tíð.“
Við þutum af stað í leigubifreið.
Poirot svaraði engu því sem ég spurði
hann að. Við þutum upp stiga, hringd-
um bjöllum, og börðum að dyrum, en
hvergi var svarað, en með því að hlusta
vandlega, þá var unnt að heyra lágar
stunur innan að.
Dyravörðurinn hafði varalykil, og
eftir smáþras, fekkst hann til að opna.
Poirot hélt rakleitt inn í innra her-
bergið, en þaðan lagði chloroform lykt,
en á gólfinu lá Sonja Daviloff, kefluð,
bundin og svæfð með chloroformi. Poi-
rot gerði lífgunartilraunir á henni, en
brátt kom iæknir, sem tók við henni.
Hvergi sást dr. Svavaronoff.
„Hvað þýðir þetta allt saman?“
spurði ég.
„Það þýðir það, að af tveim jöfnum
afleiðingum kaus ég þá röngu. Þú manst
að ég sagði, að auðvelt mundi vera
fyrir hvern sem vera skyldi, að látast
vera Sonja Daviloff, af því að frændi
hennar hafði ekki séð hana síðan hún
var barn.“
„Já.“
„Nákvæmlega hið sama mátti segja
um hið gagnstæða, það var alveg eins
auðvelt, að þykjast vera frændinn."
„Hvað segirðu?"
„Svavaronoff dó í upphafi byltingar-
innar. En maðurinn, sem þykist hafa flú-
ið, og komizt undan með hryllilegum
erfiðleikum, maðurinn sem var svo
breyttur og annarlegur, að vinir hans
þekktu hann ekki, maðurinn, sem með
góðum árangri krafðist og hlaut auðæfa-
fúlgu,. . . hann er svikari og falsari.
Hann gat þess til, að ég mundi komast á
rétta slóð á endanum, þess vegna sendi
hann hinn heiðarlega Ivan í flókinn elt-
ingarleik, svæfði stúlkuna með chloro-
formi, og komst svo sjálfur undan, og
nú er hann sennilega búinn að víxla
megninu af verðbréfum frú Gospoju í
beinharða peninga.“
„En .... hver reyndi að myrða
hann?“
„Það reyndi enginn að myrða hann.
Wilson var frá byrjun hið ákveðna fórn-
arlamb.“
,,Hversvegna?“
„Æ, góði vinur minn, hinn sanni
Svavaronoff var annar mesti skákmeist-
ari veraldarinnr. Að öllum iíkindum
hefur hinn falski Svavaronoff ekki einu
sinni kunnað mannganginn í tafli.
Vissulega hefði hann aldrei getað hald-
ið út eitt skákeinvígi. Hann reyndi með
öllum brögðum að losna við skákkeppni.
Þegar það mistókst, þá var dómurinn
yfir Wilson kveðinn upp um leið. Hvað
sem það kostaði, þá varð að forðast þá
uppgötvun, að hinn mikli Svavaronoff
kynni ekki einu sinni að tefla, ekki
einu sinni mannganginn. Wilson var
hrifinn af Ruy Ixipez aðferðinni, og
var viss um að nota hana. Aftur á móti
sá Svavarnoff um það, að Wilson yrði
drepinn í þriðja leik, áður en nokkuð
kom til kasta um taflkunnáttu hans
eða hinar flóknu varnar aðferðir í skák,
kæmu nokkuð til skjalanna.“
„En kæri Poirot,“ sagði ég, „eigum
við í höggi við brjálaðan mann?“
„Ég skil rökfærslu þína, og viður-
kenni að þú hljótir að hafa á réttu að
standa, en að drepa mann til þess eins,
að geta haldið áfram leik sínum, það
getur ekki staðizt, það hljóta að vera
til aðrar leiðir út úr þessum erfiðleik-
um, en að drepa mann. Hann hefði til
dæmis getað sagt, að læknirinn bannaði
slíka áreynslu.“
Poirot hrukkaði ennið.
„Vissulega Hastings,“ sagði hann,
„það voru til aðrar leiðir, en engar
nægilega sennilegar. Auk þess gefurðu
í skyn, að það að drepa mann, sé nokk-
uð, sem ætti að forðast, ekki satt?
Svikarinn okkar er nú ekki sama sinn-
is. Ég hef sett mig í hans spor, nokkuð
sem þér er eigi unnt. Ég reyni að hugsa
eins og hann. Hann nýtur þess, að vera
álitinn meistarinn í skák-einvígi þessu.
Það er ekki nokkur vafi á því, að hann
hefur verið áhorfandi á undanförnum
skákmótum, til þess að æfa hlutverk
sitt. Hann er í djúpum þönkum, hleyp-
ir brúnum, myndar slík svipbrigði, að
allir álykta sem svo, að nú sé meistarinn
með stórkostlegar fyrirætlanir á prjón-
unum, en sannleikurinn er sá, að hann
hlær með sjálfum sér, af því, að hann
einn þekkir sína eigin kunnáttu, sem
er aðeins tveir leikir, það er allt og
sumt, og algjörlega nægilegt í þessu
tilfelli. Einnig það kitlar hégómagirnd
hans, að hann veit rás viðburðanna
fyrirfram, og að hann gerir Wilson að
sínum eigin böðii. Ó, já Hastings, ég er
farinn að skilja vin okkar og sálrænt
eðli hans.“
Ég yppti öxlum.
„Jæja, ég hygg að þú hafir rétt fyrir
þér, en eigi að síður á ég erfitt með að
skilja það, að nokkur sé að leika sér
að hættu, sem hann getur auðveldlega
forðast.“
„Að eiga á hættu,“ hreytti Poirot út
úr sér. „Hvar var þessi hætta? Er senni-
legt að Japp hefði leyst þessa gátu?
Nei. Ef hinn falski dr. Savaronoff hefði
ekki gert smá skyssu, þá var engin
hætta fyrir hann.“
„Og hver var þessi skyssa hans?“
spurði ég, þótt mig grunaði svarið.
„Vinur minn, hann reiknaði ekki með
litlu gráu frumunum hans Hercule
Poirot.“
Poirot á sínar dyggðir, en hæverska
er ekki ein af þeim.
Jálkim flfyur út
30 FALKINN