Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 13

eru mitt uppáhaíd
ur hefur í huga, að verið er að semja
fyrir aðra.
— Þú ert búinn að skemmta talsvert
lengi. Að hverju finnst þér landinn
helzt hlæja?
— Helzt að náunganum.
— Er sama hver náunginn er?
— Nei, það er ákaflega vinsælt að
leggja ámátlegar setningar í munn
þekktra persónuleika. Að slíku hlær
fólk hjartanlega og jafnvel persónuleik-
arnir sjálfir, ef þeir hafa næga kímni-
gáfu til að bera.
— Þú vilt sem sagt gera grín að þeim,
sem flestir þekkja?
— Já, einmitt.
— Hvað þá um prestana?
— Ja, maður hermir eftir þeim þekkt-
ustu — hina lætur maður að sjálfsögðu
eiga sig. Auk þess hafa prestarnir svo
skemmtilegar raddir, þótt ég tali nú
ekki um tónið.
— Þú tónar þá líka?
— Ég kalla það tón að syngja gaman-
vísur.
— Þær eru þá náttúrlega í kristileg-
um anda?
— Læt ég það vera, — Það er ekki
allt kristilegt við prestana okkar bless-
aða.
— Er það meðfram sökum þess að þú
heldur svona upp á prestana?
— Langt í frá, ég kaíw'vel að meta
kristilegan kærleik.
— Yrkir þú gamanvísurnar sjálfur?
— Já, ég hef hingað til gert það.
— Hvernig finnst þér þá gamanvís-
ur hér yfirleitt?
— Lélegar.
— Er það af því þú yrkir þær ekki
sjálfur?
— Nei, hins vegar finnst mér oft, að
það nægi oft og tiðum að nefna vísurn-
ar gamanvísur — þær eru svo oft ekki
annað en nafnið tómt. Innihaldið er oft
langt frá því að vera fyndið — og fólk-
ið hlær eingöngu vegna þess að söngv-
arinn hefur í frammi kátlega tilburði,
fettur og brettur og ýmist skrækir eða
tístir. Þær eru oft sorglegar.
— Eru gamanvísur hér þá illa ortar?
— Sumar, — það er svo mikið til af
leirburðe eins og þú kannski veizt. Hins
vegar hefur mér fundizt, að fólk sé mik-
ið farið að missa eyra fyrir rími og
stuðlum — það heyrir varla muninn á
rétt ortri vísu og rangortri. Hér á ég
auðvitað við yngri kynslóðina eða okk-
Framh. á bls. 36.
gssgBiysSKjii
! ::
mumii:

• “*ii- ».». •;
GÍSLI SIGURKAKLSSON
— hef hermt eftir frá blautu barns
beini.
Spjallað við
Gísla Sigurkarlsson
um gamanvísur,
eftirhermur
og kímni