Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 25

lífið að leysa til hins dimma og þykka
skógar...
Christel vaknaði, rennvot af angistar-
svita, og settist upp í rúminu. Vísarnir
á vekjaraklukkunni gáfu til kynna,
að senn væri nýr dagur risinn. Hún
lét höfuðið falla niður á koddann og
lokaði augunum, þetta hafði sem betur
fer aðeins verið draumur, — en þó var
hún enn haldin sama óttanum og ang-
istinni, þótt hún væri vöknuð. Stúlkan
sem hafði verið böðuð ljósi í draumin-
um hafði talað með rödd Moniku litlu
Malm, en það hafði verið hennar eigin
barn, sem þarna hafði birzt henni.
Hún fór á fætur, þreytt og niður-
dregin og tók að klæðast. Skýjabólstr-
arnir höfðu horfið um nóttina og nú
skein sólin af heiðum himni. Henni
tókst með erfiðismunum að hætta að
hugsa um martröð næturinnar og beina
huganum að væntanlegum störfum
dagsins.
Óþægileg tilfinning greip hana, þegar
henni varð hugsað til Randers læknis.
Hvers vegna í ósköpunum hafði hún
hegðað sér þannig gagnvart honum í
tauherberginu? Hvers vegna hafði hún
misst stjórn á skapi sínu? Og hann hafði
ekki einu sinni sagt henni frá því, að
hann hefði lagt skrifleg skilaboð til
næturvarðarins varðandi komu frú
Borgs. Hún varð að sjálfsögðu að biðja
afsökunar. Bara að hún fengi tækifæri
til þess í önnum dagsins. Hann fór ekki
á stofugang á miðvikudögum, en samt
var ekki loku fyrir það skotið, að eitt-
hvert tækifæri biðist.
Þennan morgun var það doktor Ek-
man, rólegi, alvörugefni aðstoðar lækn-
irinn, sem fór á stofuganginn. Christel
geðjaðist vel að honum, sökum þess, að
hann brást hinn rólegasti við hverjum
vanda og var afburða kurteis bæði við
sjúklingána og hjúkrunarkonurnar. Þá
daga, sem aðstoðarlæknirinn fór einn,
var eingöngu systir Magda í för með
honum, svo að Christel vann að öðrum
verkum.
Þegar hún kom inn á númer sex,
þar sem herra Borg lá, sá hún strax að
eitthvað hafði gerzt. Hann var að sjá
rólegur og ánægður og í stað þess að
liggja grafkyrr og stara vonleysislega
út um gluggann, sat hann nú uppi og
skrifaði bréf.
— Það er til konunnar minnar, sagði
hann um leið og hann lagði pappírinn
frá sér, svo að Christel gæti hugað að
umbúðunum um háls hans.
— Það var fallegt af yður, að koma
því í kring að hún fengi að heimsækja
mig í gær. Það var víst miklum erfið-
leikum bundið í fyrstu, en yður tókst
það nú samt.
Vingjarnleikinn í rödd hans gerði
henni glatt í sinni.
— Gátuð þið þá talast almennilega
við, spurði hún.
— Já, það var mér sannkallaður létt-
ir að fá að tala út um þetta allt saman
við hana, því megið þér treysta. Kon-
an mín var eins og önnur manneskja
þegar hún fór héðan í gærkvöldi. Þess
vegna datt mér í .hug að skrifa henni
og hughreysta hana ennþá meir, svo að
hún haldi áfram að vera glöð og ótta-
laus.
— Það er gott, sagði Christel og
brosti. — Ef þér haldið áfram á þennan
hátt, þá verður þess áreiðanlega ekki
langt að bíða, að þér náið fullum bata
og útskrifist héðan af spítalanum. Þér
lítið alveg ljómandi vel út.
— Gæti ég fengið spegil til þess að
sjá það sjálfur?
— Ja, en eigum við ekki að bíða í
nokkra daga með það? Þá verður undr-
un yðar ennþá meiri.
— Eins og þér skipið, sagði hann
næstum hæðnislega og lagðist varfærn-
islega, þegar skipt hafði verið um um-
búðir á hálsinum. Christel var í senn
undrandi og glöð yfir þeirri miklu breyt-
ingu sem orðið hafði á manninum, og
hún gat ekki annað en viðurkennt, að
Randers hafði haft fullkomlega rétt fyr-
ir sér í þessu máli.
Hún tók sér matarhlé klukkan ellefu
og gekk niður í borðsalinn í kjallaran-
um. Hér borðuðu allir, bæði læknar,
hjúkrunarkonurnar og aðrir starfsmenn
sjúkrahússins. Matstofan var opin allan
daginn, nema frá klukkan tólf til sex
á nóttunni. Þeir sem voru á næturvakt
urðu að elda sér kaffi sjálfir.
Hún tók bakkann sinn og gekk til
nokkurra hjúkrunarkvenna sem hún
þekkti til þess að setjast hjá þeim. Þeg-
ar hún sá hins vegar, að Inga Wester
og systir Ulla á fyrstu deild, sátu við
borðið, iðraðist hún þess sáran að hafa
setzt hjá þeim. Hún settizt yzt við borð-
endann og var staðráðin í að borða
matinn sinn þegjandi í snatri og fara
svo.
Systir Ulla og hún höfðu haft mikla
andúð hvor á annarri löngu áður en
tilviljunin rak þær saman hér á sjúkra-
húsinu. Þær voru báðar frá sama stöðv-
arþorpinu og Christel mundi vel
hvernig Ulla hafði notið þess að skopast
að öllum, sem henni var í nöp við. Hún
var falleg og ráðrík og átti auðvelt með
að afla sér vina. Oft hafði Christel
þurft að líða mikið vegna hinnar ill-
girnislegu stríðni Ullu.
Hér á sjúkrahúsinu höfðu þær forð-
ast hvor aðra og það hafði ekki reynzt
þeim erfitt, þar sem þær unnu sitt á
hvorri deildinni. Ulla var orðin góð vin-
kona Ingu Wester, sem var einkaritari
prófessor Grúnbergs og var þess utan
mjög eftirsótt af öllum ógiftu lækna-
efnunum.
Christel vissi ekki svo mikið um
Ingu Wester, burtséð frá því sem hún
hafði heyrt hinar hjúkrunarkonurnar
tala um hana. Hún var af ríkum foreldr-
um komin og hafði í fyrstu hugsað sér
að verða læknir. Hún hætti náminu eft-
ir þrjú ár og gerðist í staðinn einkarit-
ari. Það var sagt, að hún væri miklum
hæfileikum búin hvað starfið snerti.
Öðru hverju hafði hún sézt með Rand-
ers lækni og hún borðaði mjög sjaldan
þarna í matstofunni. Þá fór hún alltaf
í skínandi hvítan og hreinan slopp utan
yfir hinar mörgu og rándýru dragtir,
sem hún klæddist annars við vinnu
sína.
— Til þess að sýnast ein af okkur,
auðvitað, hafði ein systranna sagt
gremjulega.
Christel lét samtal þeirra sem vind
um eyrun þjóta. Öðru megin við hana
var rætt um einhvern fyrirlestur, sem
þær höfðu sótt daginn áður, en hinum
megin ræddu þær Inga Wester og Ulla
um kvöldverð, sem Inga hafði verið
boðin í kvöldið áður og hafði gjörsam-
lega farið út um þúfur. Fyrst þegar
Christel fór að leggja við hlustirnar,
varð henni ljóst að þetta hlaut að vera
sá sami kvöldverður, sem Randers hafði
orðið að hlaupa frá vegna eins af sjúkl-
ingum sínum. Ef til vill hafði honum
verið alvara, þegar hann stakk upp á
því, að þau færu saman á einhvern
þægilegan stað, svo að kvöldið hennar
eyðilegðist ekki alveg?
— Hvað dreymir þig?
Það var Mai sem sagði þetta glað-
lega um leið og hún gekk framhjá borð-
inu. Christel flýtti sér að ljúka við
Framh. í næsta blaði.
FÁLKINN 25