Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 32

*
Akæran
Framh. af bls. 31.
skorti sínum á sama hátt og hún gerði.
Flestir líta aðeins á þær sem hryggileg-
ar tölur í hagskýrslu. Það er enginn
fyllilega fær um að skilja þennan harm-
leik nema sá, sem sjálfur stendur and-
spænis sorg þeirra og kvöl. Og það hafði
hann svo sannarlega gert, hann hafði
með eigin hendi skorið lík systur sinn-
ar úr snörunni, sem hún hengdi sig í.
Ósjálfrátt fór hrollur um frú Templ-
er.
Utan við sig af sorg fór hann og
heimsótti manninn, sem með slægð
sinni hafði átt mesta sök á ógæfu systur
hans og sífellt teymt hana lengra og
lengra út í fenið. Hann tók honum
kuldalega, talaði ruddalega um systur
hans og áður en Ernest Jones gat gert
sér grein fyrir hvað hann var að gera,
var hann orðinn morðingi.
— Haldið þér ef til vill, að ég hafi
ekki enn þá tekið út næga refsingu
fyrir glæp minn, spurði hann.
— Þér eruð dæmdur morðingi, sagði
frú Templer. — Það verður ekki aftur
tekið. Þér verðið að horfast í augu við
það.
— Nafn mitt er afar algengt. Það er
ósennilegt að nokkur muni lengur eftir
þessari gömlu sögu.
— Það gerði ég!
— Já þér! Hann brosti beisklega. —■
Þér hafið líka lagt yður alla fram við
að komast að þessu. Ég vona, að ég eigi
aldrei eftir að kynnast manneskju eins
og yður. Við skulum horfast í augu við
staðreyndirnar, bætti hann við. Þér
vitið það jafnvel og ég, að ef ekkert
verður úr giftingu okkar Susan, giftist
hún aldrei. Þá mun dóttir yðar enda
sem gömul piparmey.
— Ég kýs það miklu fremur, sagði frú
Templer stutt í spuna. — Ég þrái aðeins
að Susan geti verið hamingjusöm.
Hvernig gæti hún orðið hamingjusöm
með morðingja?
— Hún þarf aldrei að fá að vita það.
Ég á kost á atvinnu erlendis. Ég hef
talað um það við hana, og hún vill
gjarnan koma með mér. Það eru sem
sagt þessir tveir kostir: Annaðhvort fær
hún ekkert að vita og verður hamingju-
söm með mér eða hún verður sorgmædd
og óhamingjusöm það sem eftir er
Blaðið DAGIJR
er víðlesnasta blað, sem gef-
ið er út utan Reykjavíkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasimi 116 7.
32 FALKINN
ævinnar. Þér verðið að velja frú
Templer.
Varir frú Templer skulfu. Henni
fundust þetta hræðilegir kostir.
— Ég get ekki valið fyrri kostinn,
sagði hún að lokum. Ég hlýt að velja
þann seinni. Þér verðið að segja henni
þetta.
— Ég? Hann hristi höfuðið. — Ef yður
finnst nauðsynlegt að Susan fái vit-
neskju um þetta, verðið þér að segja
henni það sjálf.
Frú Templer hneigði höfuðið og fann,
að hún var sigruð. Hann var kænn,
þessi maður. Hann hafði gert sér grein
fyrir, að hún fengi aldrei af sér að
veita dóttur sinni það áfall, er þessar
fréttir höfðu í för með sér.
Lengi sátu þau þögul. Loks sagði
Ernest og yppti öxlum:
— Ég skil fyllilega yðar sjónarmið,
frú Templer, og ég vil gjarnan koma til
móts við yður. Eigum við að segja að
við frestum brúðkaupinu í hálft ár? Ég
skal reyna að finna einhverja trúlega
skýringu á því við Susan. Þá fáið þér
tækifæri til að kynnast mér betur, og
ég vona, að mér takist að sanna yður,
að Susan verður hamingjusöm með mér.
Það brá fyrir vonbjarma í augum
frú Templer. Það var svo margt, sem
gat skeð á hálfu ári.
— Það er nokkuð til í því, sagði hún.
Um kvöldið fóru þau saman á
skemmtigöngu og Susan var óvenju
glöð og kát.
— Ég talaði við mömmu þína í dag,
sagði hann.
Hann sá hvernig gleðisvipurinn hvarf
af andliti hennar.
— Hamingja þín liggur henni þungt
á hjarta, sagði hann afsakandi. — Hún
vil'l þér sjálfsagt allt hið bezta.
— Hvað ertu að reyna að segja mér?
— Aðeins að mig langar ekki til að
valda misklíð milli þín og móður þinn-
ar, sem þig gæti iðrað. Mig langar til að
hún geti sannfærzt um að hjónaband
okkar muni færa þér hamingju. Hvern-
ig fyndist þér að fresta giftingu okkar
um hálft ár?
Hún snéri sér að honum.
— Við getum ekki beðið í hálft ár
með að gifta okkur, sagði hún rólega.
Ekki eins og á stendur.....
Hann tók hana í faðm sér og kyssti
hana blíðlega.
— Af hverju hefurðu ekki sagt mér
þetta fyrr, spurði hann.
—- Þú ert hættur við að fresta brúð-
kaupinu, er það ekki?
— Auðvitað. Við giftum okkur eins
fljótt og hægt er.
Hann vissi að úr þessu kæmi ekki til
mála að segja Susan sannleikann.
— Mamma má ekki komast að þessu,
sagði Susan.
— Það mundi þó hjálpa henni til að
sætta sig við giftingu okkar.
Susan brast í grát.
— Getur þú ekki skilið . . . það er
ekki af því að ég skammist mín. En
þetta er mitt leyndarmál. Milli okkar
tveggja. Fyrsta leyndarmálið, sem mér
hefur tekizt að eiga í friði fyrir henni.
— Allt í lagi, sagði hann hughreyst-
andi. Mamma þín fær ekkert að vita.
Hún tók gleði sína aftur, og fór að
tala um framtíðina. Þau skyldu gifta
sig strax og fara til útlanda.
— Þú óttast móður þína, sagði hann
ásakandi.
— Guð minn góður, auðvitað geri ég
það.
Hann skildi hana vel. Þegar hann var
orðinn einn, játaði hann fyrir sjálfum
sér, að hann væri líka hræddur við frú
Templer. Hann fann, að eina ráðið væri
að svíkja Susan, hversu leitt sem hon-
um þótti það, og segja frú Templer frá
barninu, sem þau áttu í vændum. Hann
varð að neyða hana til að þegja um
fortíð hans.
Morguninn eftir gafst honum gott
tækifæri til að segja frú Templer frá
barninu.
— Þér hljótið að skilja, að nú er að-
eins um eitt að velja, sagði hann að lok-
um.
Honum til mikillar undrunar virtist
þessi frétt gleðja frú Templer..
— Það gleður mig að þér skuluð taka
þessu svo vel. Susan og ég giftum okkur
strax.
En frú Templer hristi höfuðið og
brosti illgirnislega.
— Nú getið þér ekki lengur haldið
því fram, að líf Susan verði einmana
og tilgangslaust, þó hún giftist yður
ekki, sagði hún hægt. — Hún á von á
barni. Ég get fullvissað yður um, að
þegar konan á von á barni, þá þarf hún
ekki lengur á karlmanni að halda.
Hann starði á hana.
— Þér gangið fram af mér, sagði
hann.
— Já, ég veit, að enginn karlmaður
vildi nokkru sinni játa það — og kon-
an jafnvel ekki heldur, en þetta er samt
sannleikur. Þegar barnið er fætt, skipt-
ir það ekki svo miklu máli fyrir hana.
Ég er auðug — ég er fús til að borga
yður álitlega upphæð fyrir að hverfa
héðan og láta Susan í friði.
— Þetta er viðbjóðsleg uppástunga.
— Neitið þér. Það er kjánalegt af
yður.
Nú vissi hann hvað Susan átti við,
þegar hún sagðist vera hrædd við móð-
ur sína. Þessi kona hafði þau áhrif á
hann, að honum fannst hann vera eins
og hundur í bandi. Þetta var auðvitað
brjálæði, en......
— Ef þér segið Susan frá fortíð minni,
mun hún hata yður alla ævi, en giftast
mér samt sem áður.
— Haldið þér, að ég viti það ekki?
Ég mun ekkert segja henni.
Þau stóðu jafnt að vígi, en þó yfirgaf
hann hana með það á tilfinningunni, að
enn væru ekki öll kurl komin til grafar.
Eftir að hann var farinn sat frú Tempi-
er lengi hreyfingarlaus. Svo hringdi hún
á vinnukonuna.
Framh. á bls. 37.