Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 18

SKÁK OG MÁT OG
„Jú, ég er Sonja Daviloff, hvað þókn-
ast yður?“
„Ég þarf að gera nokkrar fyrirspurn-
ir viðvíkjandi dauða Gilmour Wilsons.
Hvað getið þér sagt mér um hann?“
Stúlkan glennti upp augun.
„Hann lést úr hjartaslagi, er hann
var að tefla skák.“
„Lögreglan er ekki þeirrar skoðun-
ar, að um hjartaslag hafi verið að ræða.“
Stúlkan bandaði frá sér í örvæntingu
og ótta.
„Þá er það satt,“ hrópaði hún. „Ivan
hafði á réttu að standa.“
„Hver er þessi Ivan og hversvegna
segið þér, að hann hafi á réttu að
standa?“
„Það var Ivan, sem opnaði dyrnar
fyrir okkur, og hann sagði við mig, að
eftir hans áliti, hefði Wilson ekki dáið
eðlilegum dauðdaga, heldur hefði honum
verið byrlað eitur í misgripum.“
„í misgripum?“
„Já, eitrið var ætlað frænda mínum.“
„Hversvegna segið þér þetta, ungfrú?
Hver skyldi vilja byi'la dr. Svavaronoff
eitur?“
Hún hristi höfuðið.
„Ég veit það ekki, það er allt á huldu
fyrir mér. Og frændi minn treystir
mér ekki. Ef til vill er það eðlilegt.
Hann þekkir mig varla, því hann hefur
ekki séð mig síðan ég var barn að
aldri, og þar til ég fluttist til hans hér
í London. En mér er vel kunnugt, að
hann hefur stöðugan ótta af einhverju.
í Rússlandi er mikið af leynifélögum,
og ekki kæmi mér á óvart, þótt hann
hefði beyg af einhverju slíku.“
„Ungfrú mín góð, frændi yðar er
ennþá í hættu, og þar kemur til minna
kasta að vernda hann. Segið mér nú
nákvæmlega frá öllu sem gerðist þetta
örlagaríka kvöld um daginn. Sýnið mér
taflborðið og borðið sem það stóð á,
hvernig þeir sátu við borðið, og allt sem
gerðist.11
Hún sýndi okkur smáborð, sem var
allt innlagt svörtum og silfurlitum reit-
um, fyrir taflmenn.
„Þetta var frænda mínum sent fyrir
fáum vikum síðan, ásamt þeirri ósk, að
hann notaði það í næsta skákeinvígi
sem hann mundi heyja. Það stóð í
miðju stofunnar, — þannig —.“
Poirot rannsakaði borðið, með óskilj-
anlegri nákvæmni. Auk þess, bar hann
fram spurningar alveg út í bláinn, að
því er virtist, en viðvíkjandi aðalatrið-
um spurði hann einskis.
Að lokinni nákvæmri rannsókn tafl-
borðsins, óskaði hann eftir að sjá tafl-
mennina, en aðeins einn eða tvo þeirra
athugaði hann með kostgæfni.
„Þetta er dýrindis tafl,“ tautaði hann
utan við sig.
Enn þá var hann ekki farinn að inna
eftir því, hvers hefði verið neytt, né
hvaða fólk hefði verið viðstatt.
Ég ræskti mig.
18 FÁLKINN
HVÍTUR BISKUP
„Poirot, heldurðu ekki, að —“
Hann greip skyndilega fram í fyrir
mér.
„Vertu ekki að hugsa, vinur minn,
láttu mig um allt. Ungfrú, er alveg
útilokað, að ég geti fengið áheyrn hjá
frænda yðar?“
Nú brosti hún.
„Ó, jú, hann mun sannarlega taka á
móti yður. Þér skiljið þetta auðvitað
núna, að það er mitt hlutverk, að grann-
skoða alla ókunnuga fyrst.“ Þvínæst
gekk hún burt, og rétt á eftir mátti
heyra raddir í næsta herbergi, en að
vörmu spori kom hún aftur, og benti
okkur að fylgja sér inn í stofuna við
hliðina.
Maðurinn sem hvíldi þar á bekk, var
áhrifamikil persóna. Hár og grannur
með hvítt alskegg tekinn og hrjáður í
andliti, sem auk þess var rist djúpum
raunamæddum svipbrigðum, svo sem
eftir ægilegt andstreymi og hungur og
hallæri. Dr. Svavaronoff var áberandi
maður, allt bar vott um það, bæði höf-
uðlag hans svo og risastærð hans. Stór-
meistari í skák, hlaut að hafa stóran
heila, hugsaði ég. Ekkert var auðveld-
ara en að líta á dr. Svavaronoff sem
næstmesta taflmeistara veraldarinnar.
Poirot hneigði sig.
„M. le Docteur, mætti ég tala við
yður í einrúmi?“
Svavaronoff sneri sér að frænku
sinni.
„Soja, viltu gjöra svo vel að ganga
fram fyrir augnablik?“
Hún fór þegar.
„Jæja, herra minn, hvað er yður á
höndum?“
„Dr. Svavaronoff, yður hafa nýlega
hlotnast mikil auðæfi. Ef þér munduð
skyndilega falla frá, hver mun þá erfa
yður?“
„í erfðaskrá minni arfleiði ég frænku
mína, Sonju Daviloff að öllum mínum
eigum. Þér meinið víst ekki, að
hún ....?“
„Ég meina ekki neitt, en þar eð þér
hafið ekki séð frænku yðar síðan hún
var barn að aldri, þá væri mjög auðvelt
fyrir hvern sem væri, að koma fram í
hennar stað, og þykjast vera hún.“
Svavaronoff virtist þrumulostinn við
þessa bendingu, en Poirot hélt ótrauður
áfram.
„Við skulum sleppa því, en þér mun-
ið, að ég hef aðvarað yður. Aftur á
móti þætti mér vænt um ef þér vilduð
lýsa fyrir mér taflinu þarna um kvöld-
ið?“
„Hvernig meinið þér, .... að lýsa
því?“
„Jæja þá, en ég er nú ekki taflmaður,
eða tefli ekki skák, en mér hefur skil-
izt að til væru ýmsar reglur, eða svo
nefndar byrjunarreglur.“
Dr. Svavaronoff brosti lítið eitt.
„Já, nú skil ég yður. Wilson hóf ein-
vígið með Ruy Lopez opnun — sem
er einhver bezta aðferð sem til er, og
oft notuð á skákmótum og í skák-
keppni.“
„Hve lengi höfðuð þið teflt, þegar
reiðarslagið skall á?“
„Það hlýtur að hafa verið í 3. eða 4.
leik, þegar Wilson féll fram á við stein-
dauður.“
Poirot reis á fætur, og bjóst til að
fara. En síðustu spurningunni hreytti
hann út úr sér eins og hún hefði ekk-
ert að segja, en ég vissi nú betur.
„Hafði hann fengið nokkuð að borða
eða drekka?“
„Whisky og sódavatn, held ég.“
„Ég þakka yður fyrir, dr. Svavaro-
noff, það er óþarfi að ónáða yður frek-
ar.“
Ivan var í anddyrinu, til þess að
fylgja okkur út, en Poirot nam staðar
á þrepskildinum.
„Getið þér sagt mér, hver býr í íbúð-
inni hér niðri?“
„Sir Charles Kingwell, alþingismað-
ur, en nýlega var íbúðin leigð með öll-
um húsgögnum.“
„Þakkir.“
Við fórum út í hið bjarta vetrarsól-
skin.
„Heyrðu, Poirot,“ sagði ég, „mér
finnst þú hafa verið heldur slakur í
þetta skiptið, að minnsta kosti voru
spurningar þínar alveg fyrir ofan garð
og neðan.“
„Svo þú hyggur það, Hastings?“
Poirot leit á mig kankvíslega. „Var ég
klaufalegur, já. Hvers hefðir þú spurt?“
Ég hugleiddi spurninguna vel og
vandlega, síðan skýrði ég honum álit
mitt í aðaldráttum. Hann hlustaði með
kostgæfni, og er ég hafði lokið máli
mínu, vorum við næstum komnir heim.
„Ágætt Hastings, ágætt,“ sagði Poi-
rot um leið og hann gekk á undan mér
inn, „en alveg út í bláinn.“
„Alveg út í bláinn,“ hrópaði ég undr-
andi, „ef manninum var byrlað eitur. —
„Aha,“ hrópaði Poirot og greip miða
sem lá á borðinu. „Frá Japp, eins og ég
vissi.“ Hann kastaði miðanum til mín.
Þar var í fám orðum sagt frá því, að
ekkert eitur hefði fundizt við líkrann-
sókn Wilsons, og ekkert komið í ljós
af hverju hann hefði látizt.
„Þarna sérðu, spurningar þínar hefðu
verið algjörlega óþarfar,“ sagði Poirot.
„Datt þér þetta í hug fyrirfram?“
„Þegar maður spáir fyrirfram með
góðum árangri, sennilegum arði af ein-
hverjum viðskiptum, þá er það ekki
nefnt ágizkun.“
„Við skulum ekki láta svona,“ sagði
ég dálítið óþolinmóður, „en sástu þetta
fyrir?“
„Já.“
„Hvernig?"
Poirot stakk hendinni í vasann, og
dró upp hvítan biskup.
„Hvað er þetta,“ hrópaði ég, gleymd-
Framhald á bls. 28.