Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 37

— Gæti það ekki. Sérðu ekki hvað
ég er horaður.
Við lítum út um gluggann. Það geng-
ur þekktur stjórnmálamaður eftir göt-
unni og ég spyr Gísla:
— Verður ekki mikið að gera hjá þér
um kosningarnar?
— Nei, kosningar eru í sjálfu sér
ákaflega fyndnar. Þar þarf enga
skemmtikrafta til.
— En á kosningafundum?
—. Þar ríkir alvaran, — eins og þú
veizt.
— Þú skemmtir þó aðallega fyrir
stjórnmálaflokkana, er það ekki?
— Jú, á héraðsmótum og slíkum
skemmtunum.
— Þeir eru þá sem sagt þitt lifibrauð?
— Já, eða réttara sagt brauð. Ég verð
að hafa mitt brauð eins og prestarnir.
Svetom.
Akæran
Framh. af bls. 32.
— Hjálpið mér til herbergis míns,
Annie.
— Ó, frúin er veik, sagði Annie.
— Aðeins eitt af þessum venjulegu
köstum mínum, sagði frú Templer og
brosti þolinmóð. En hún var náföl og
varirnar bláleitar.
— Á ég að biðja ungfrú Susan að ná
í lækninn, spurði Annie eins og venju-
lega án_þess að taka eftir litarhætti frú
Templer.
Og frú Templer svaraði eins og hún
var vön;
— Það er þýðingarlaust, Annie. Hann
getur hvort sem er ekkert gert.
Og í þetta sinn vissi hún áð það var
satt.
Þegar hún kom ekki niður til mið-
Jegisverðar, varð Súsan bæði reið og
gröm.
— Þetta er hlægilegt, sagði hún.
Heldur hún í raun og veru að þessi leik-
araskapur hennar hafi áhrif?
— Ef til vill er hún í raun og veru
sjúk, sagði Ernest.
— Mamma sjúk? Hún hefur aldrei á
ævi sinni verið veik. Heldur þú að ég
hafi ekki séð of mörg af þessum upp-
gerðar köstum hennar til að vera í vafa.
Næsta morgun bað frú Templer
Annie að hjálpa sér á fætur. En hún fór
ekki niður til morgunverðar, hreyfing
in varð henni ofraun, hún fékk sáran
sting fyrir brjóstið og andþrengsli.
— Ég neyðist víst til að liggja i
rúminu í dag, sagði hún við Annie. —
Þér skuluð færa mér heita mjólk og
kex klukkan tólf.
— En hvað með innkaupin sagði
Annie. — Það er laugardagur í dag,
búðunum er lokað snemma.
Frú Templer hafði ekki gleymt þvi,
að það var laugardagur, en hún sagði:
— Já, það er rétt. Biðjið þá ungfrú
Súsan um að færa mér.
— Hún ætlar í hárgreiðslu, sagði
Annie.
— Því hafði ég alveg gleymt. Ef til
vill verður herra Jones þá svo elskuleg-
ur að færa mér mjólkina mína.
— Ég skal spyrja hann, sagði Annie
dálítið undrandi.
Frú Templer svaraði þreytulegri
röddu, er Ernest barði að dyrum. Hann
rétti henni bakkann og velti því fyrir
sér hvort hún væri raunverulega svona
góð leikkona.
— Ég verð niðri í garðinum. Ef þér
þurfið á hjálp minni að halda, þá skul-
uð þér bara kalla á mig, sagði hann.
— Ég skal muna eftir því, svaraði
hún rólega.
Þegar hann var farinn, lá hún andar-
tak og horfði á lokaða svefnherbergis-
hurðina. Andlit hennar afskræmdist af
kvölum. Samt var ekki jafn erfitt að
standa augliti til auglitis við dauðann,
og hún hafði haldið. Og eins og hún
hafði notað hjartasjúkdóm sinn til að
fá vilja sinum framgengt, ætlaði hún
nú að notfæra sér dauða sinn. Hún
neytti allra sinna krafta til að komast
fram úr rúminu, og með ofurmannlegu
viljaátaki komst hún hljóðlaust út úr
herberginu og niður stigann.
Áreynslan við að komast út í ölhitun-
arklefann, teygja sig eftir litlu flösk-
unni, sem hún vissi að garðyrkjumaður-
inn geymd ávallt á einni hillunni þar,
og komast aftur til herbergis síns hafði
næstum því borið hana ofurliði. Og
þessa leið varð hún að fara aftur.
Hún tók blað og blýant, sem lá á
náttborðinu. Það var bezt að ljúka því
fyrst, það var ekki eins erfitt og að fara
aftur með flöskuna. Skjálfandi hendi
skrifaði hún: Það er ef til vill aðeins
ímyndun, en ef eitthvað kemur fyrir
mig, þá er afskaplega beiskt bragð að
mjólkinni, ég finn til mikilla kvala.
Hún lá og átti erfitt um andardrátt.
Svo neytti hún allra sinna krafta og
lagði aftur af stað. Hún hélt fast um
flöskuna með eitrinu hún þurfti að
þurrka vandlega af henni og setja hana
á sinn stað. Svo þurfti hún aðeins að
komast aftur til herbergis sína, drekka
mjólkina og bíða dauða síns — dauða
sigurvegarans.
Hún komst inn í ölhitunarklefann,
teygði höndina stynjandi upp á hillu og
setti flöskuna þangað. Um leið heyrði
hún að hurð var skellt. Hræðslan skar
hana eins og hnífur. Þetta varð hjarta
hennar ofraun. Líkami hennar skalf af
áköfum krampa og fyrir einhverja
glettni örlaganna lézt hún þarna stand-
andi, með höndina fasta um hilluna og
garðsláttuvél sem bakstuðning.
Þannig kom Annie að henni, og kall-
aði strax á hin.
Augu Susan voru dökk af hatri, er
hún fylgdi móður sinni til grafar.
Ernest var fölur og þögull, en innst í
huga hans lék dálítill ljósgeisli, sem
hann vissi að mundi brátt ná yfirtök-
um. Annie grét eins og henni fannst
tilhlýðilegt að gera við jarðarfarir.
Blöðin gátu þess, að hin þekkta og
virðulega frú Templer hefði látist úr
hjartaslagi að heimili sínu.
Hæ gaman ...
Framhald af bl;. 9.
vera þjóðlegri. Glíman er þjóðlegasta
íþrótt íslendinga. Hún er því miður í
dauðateygjunum. Með sjónvarpinu má
blása í hana nýju lífi, og ég kann ráðið.
í staðinn fyrir að láta glæsilega unga
menn sýna okkur glímubrögð, þarf sjón-
varpið að láta glæsilegar ungar stúlkur
sýna okkur glímubúninga.
Veðurstofan er auðvitð sú af stofn-
unum ríkisins, sem helst þarf að aka
seglum eftir vindi. Þó hlýtur það að
verða lágmarkskrafa sjónvarpsnotenda,
að veðurfræðingurinn sem les veður-
fréttirnar klæði sig í samræmi við það.
Hafi hann sólskinsfréttir að segja, þá
bregður hann sér í sundbol. Ef honum
finnst hann rigningarlegur, þá mætir
hann með sjóhatt og regnhlíf. Og þegar
hann spáir fárviðri, þá getur hann til
dæmis sýnt það með því að ríghalda sér
í símastaur.
Ég á þá að ég hygg aðeins einn „fast-
an“ þátt ónefndan, en svo kalla mál-
hreinsunarmenn útvarpsins alla þætti
sem orþnir eru að kæk. Hér á ég við
ágætisþáttinn um fiskinn. Ég er hrædd-
ur um að Stefán Jónsson verði að afsala
sér honum þegar sjónvarpið tekur við.
Það er eins með sjónvarpið og vasa-
útgáfurnar, sem við flytjum inn frá
Bretlandi og Bandaríkjunum. Það er
sama um hvað bókin fjallar: kápu-
myndin verður að vera af kvenmanni. Ef
Stefán vill sjónvarpinu vel, þá afhend-
ir hann ungri, föngulegri stúlku þáttinn
sinn, og mér dettur strax í hug að í
rauninni sé fegurðardrottningin sjálf-
kjörin. Samkvæmt því yrði nýkrýndum
fegurðardrottningum gert að skyldu að
vinna í fimm ár á togara, en að þeim
tíma liðnum fengju þær að velja hvort
þær vildu heldur feta í fótspor Stefáns
eða fara í Stýrimannaskólann.
Ég hef áður í þáttum um aðskiljan-
legt efni, sem varðar hag þjóðarinnar,
vikið nokkrum orðum að Amalíu
frænku, en hún er sá af ættingjum mín-
um sem ég hefði best getað verið án
það sem af er. Við höfum að undan-
förnu margt spjallað um sjónvarp á ís-
landi. Ég hef tekið eftir því að ef mér
tekst að koma sjónvarpinu að, þá fer
Amalía venjulega að hypja sig. Hún er
á móti sjónvarpi. Hún segir í því sam-
bandi að Austfirðingum finnist áreiðan-
lega ærið nóg að þurfa að borga fyrir
útvarp sem þeir heyri ekki, þó að ekki
bætist við kröfur vegna sjónvarps sem
þeir sjá ekki.
En þetta er samt ekki nema hálf sag-
an. Sjónvarpsfælni Amalíu á sér dýpri
rætur. Hún hefur að undanförnu verið
að hugsa um að leggja fyrir sig pólitík.
Og Amalía veit sem er að ef hún kemst
á þing, þá verður hún í hópi þeirra
þingmanna sem sjónvarpsnotendur
munu krefjast að gangi með pappírs-
poka yfir höfðinu.
FÁLKINN 37