Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 29

LITLA
SAGAN
EFTIR
WILLY
BREIMHOLST
AÐ VERA
GLEYMINN
smjör heim. Og rúgbrauð. Rúgbrauð er
líka eitt af því fáa, sem maður getur
treyst karlmönnum til að kaupa.
Ég gekk yfir í mjólkurbúðina og
keypti smjör og rúgbrauð. Samt hafði
ég einhvern veginn á tilfinningunni, að
það var alls ekki smjör og rúgbrauð,
sem ég átti að koma með heim.
— Þér virðist vera í þungum þönk-
um, sagði afgreiðslustúlkan við mig.
Ég sýndi henni klútinn á fingri mér
og skýrði henni frá málsatvikum.
— En hafið þér þá ekki bundið sjálf-
ur klútinn um fingurinn? spurði hún.
Ég hugsaði mig lengi um.
— Ja, það man ég ekki, muldraði ég.
— Ef þér hafið sjálfur bundið klút-
inn, þá getur það hugsazt, að þér hafið
ætlað að kaupa gjöf — ég meina, ef kon-
an yðar á afmæli. Er afmælisdagurinn
hennar í dag?
— Nei ,sagði ég, — jú bíðum nú við,
hvaða dagur er í dag? Ég meina mánað-
ardagur?
— Sá tuttugasti og fyrsti.
—• Þá hafið þér rétt fyrir yður. Það
er afmælisdagurinn hennar.
Ég fór til blómasalans til þess að
kaupa rósir. Ég var í sjöunda himni
yfir að vita það, sem ég átti að vita.
Og svo glaður var ég, að ég keypti í við-
bót franskt ilmatn og hjartalagaðan
konfektkassa.
— Gerðu svo vel og til hamingju,
sagði ég um leið og ég kom inn úr dyr-
unum.
— Takk, sagði Marianna og flýtti sér
að taka á móti rósunum, ilmvatninu og
konfektinu. — En hvað þetta var fal-
legt af þér, ég bjóst satt að segja ekki
við að þú mundi gefa mér svona elsku-
legar gjafir, því að þú gafst mér nokkur
hundruð krónur í morgun og þær mátti
ég nota í hvað sem var. En hvernig líð-
ur þér í fingrinum?
— í fingrinum?
— Já, þú skarst þig, þegar þú varst að
raka þig í morgun. Blæðir enn?
Willy Breinholst.
útskýra það. Wilson var ekki byrlað eit-
ur, hann var ef svo mætti að orði kveða,
„þrumu lostinn“, eða drepinn með raf-
magni. Mjór málmþráður liggur eftir
einum taflmanninum endilögum. Borð-
ið var fyrirfram útbúið, og látið á viss-
an stað á gólfinu. Þegar svo biskupinn
með málmþræðinum var settur á ein-
hvern silfurreitinn, þá fór rafstraumur-
inn í gegnum Wilson, og drap hann á
augabragði. Hið eina sem sást eftir
þetta, var rafmagnsbruni á hendinni
vinstri hendinni, því hann var örfhend-
ur. Þetta sérstaka borð var framúrskar-
andi kænlega útbúið. Borðið sem ég
rannsakaði, var eftirlíking af hinu, og
algjörlega meinlaust. Það var skipt um
borðin strax eftir morðið. Öllu þessu
var stjórnað úr búðinni fyrir neðan,
sem var leigð með húsgögnum. Það var
að minnsta kosti einn samsekur í íbúð
Svavaronoffs. Stúlkan er umboðsmaður
rússnesks leynifélags, sem stefnir að
því, að erfa peninga Svavaronoffs.“
„Og Ivan?“
„Ég gruna Ivan stranglega um sam-
starf við stúlkuna.“
„Það er furðulegt," sagði ég að lok-
um, „hvernig allt fellur hvað að öðru.
Svavaronoff hafði hugboð um samsærið,
og neitaði þessvegna að heyja skák-
einvígið.“ Poirot gekk um gólf án þess
að mæla orð, sneri sér allt í einu að
mér og sagði: „Það vildi víst ekki svo
vel til, kæri vinur, að þú hafir hérna
einhverja bók um tafl?“
„Ég hygg að ég eigi einhvers staðar
slíka bók.“
Það tók nokkurn tíma að finna bók-
ina, en er það hafði tekizt færði ég
Poirot hana, sem þegar sökkti sér niður
í lestur hennar.
Um fimmtán mínútum síðar hringdi
síminn, og ég svaraði. Japp var í sím-
anum. Ivan hafði farið úr íbúðinni með
stóran böggul. Hann sté inn í leigubif-
reið, og þar með byrjaði eltingaleikur-
inn. Það var augljóst, að hann reyndi
mjög að losna við þá sem eltu hann, og
að lokum hélt hann að sér hefði tekizt
það, og lét aka sér að stóru auðu húsi
í Hampstead. Hús þetta var samstund-
is umkringt.
Allt þetta endurtók ég fyrir Poirot,
sem aðeins starði á mig eins og hann
hefði ekki skilið nema sumt af því sem
ég sagði. Hann hélt á skákbókinni.
,,Gefðu þessu gaum, vinur minn.
Þetta er sem sé Ruy Lopez opnunin.
1P—K4, P—K4.2Kt—KB3, Kt—QB3.
3B—Kt5. Síðan kemur spurningin um
Svarts bezta 3. leik. Hann getur valið
um ýmsar varnir. Það var 3. leikur
hvíts, sem varð Wilson að bana,
3B-—-Kt5. Aðeins 3. leikur, .... geturðu
dregið nokkra ályktun af því?“ Ég
botnaði ekki í neinu, og sagði honum
það. . . . „Hastings, ég hygg að meðan
þú sazt i þessum stól, þá hafir þú heyrt
að útidyrahurðin var opnuð, og síðan
lokað, hvað dettur þér í hug í sambandi
við það?“
„Ég mundi halda að einhver hefði
farið út.“
„Já, en það er ætíð hægt að líta á at-
burðina á tvennan hátt. Einhver farið
út, .... einhver komið inn .... tvennt
ólíkt. Hastings. Segjum sem svo, að þú
ályktaðir hið ranga, þá mundi ójafnvægi
læðast inn í rás viðburðanna og sýna
þér, að þú værir á rangri leið.“
„Hvað á allt þetta að þýða, Poirot?“
Poirot þaut á fætur með skyndileg-
um krafti.
Framh. á næstu síðu.
FÁLKINN 29