Fálkinn - 12.06.1963, Blaðsíða 12

Frá fyrstu stundu ræddi frú Templer
við Ernest Jones hvenær sem tækifæri
gafst. Hún talaði ákaft um ágæti hjóna-
bandsins. Hún hrósaði Susan, og sagði
að hún væri efni í hina fullkomnustu
eiginkonu. Hún greip líka hvert tæki-
færi til að hrósa Ernest, en hann reyndi
af fremsta megni að forðast hana.
Sérstaklega gerði hún sér far um að
fá hann til að segja sér eitthvað um
fortíð sína, fjölskyldu og annað þess
háttar, en árangurslaust. Að lokum
gekk hún hreint til verks og sagði:
— Þér megið ekki misskilja mig, en
þér gerið alltof mikið af því að vera
aðeins góður áheyrandi. Þér ættuð að
tala dálítið meira um sjálfan yður. Þér
hafið í raun og veru verið svo þögull
um sjálfan yður, að maður skyldi ætla
að tilvera yðar hafi hafizt í þessu húsi.
Hann vissi að hann átti sér engrar
undankomu auðið.
— Sannleikurinn um mig er svo ein-
kennilegur, að ég tala aldrei um hann,
sagði hann, og brosti leyndardómsfullt.
Þegar hann sá, hversu eftirvæntingar-
full frú Templer varð, hóf hann sögu
sína:
— Móðir mín var leikkona, mjög
þekkt leikkona. Þér munduð kannast
við nafn hennar, ef ég segði yður það.
Faðir minn . . . Jæja, þetta var víst
ekki í fyrsta skipti sem slíkt og því-
líkt skeður. Margar af elztu og virðu-
legustu ættum þessa lands eiga einmitt
upphaf sitt að þakka þannig löguðum
samböndum. En tímarnir hafa
breytzt.....
Frú Templer hallaði sér fram í sæt-
inu af ákefð. Vinkonur hennar yrðu
gular og grænar af öfund, er þær kæm-
ust að því, að hún hefði náð í tengda-
son af aðalsættum, jafnvel þó hann
væri ávöxtur ólöglegs hjónabands.
— Ég ólst upp .... hann hikaði lengi
. ... í umsjá föður míns. Ég var nokkurs
konar leikfélagi hálfsystkina minna.
Sú skýring var gefin á því, að ég væri
sonur vinar hans, sem féll í stríðinu.
— Ó, Guð, andvarpaði frú Templer.
— Og móðir yðar ....'!
— Ég var orðinn níu ára þegar ég
sá móður mína í fyrsta skipti. Húsið,
sem við bjuggum í, var þannig að hún
gat alls ekki komizt þangað inn án
vitundar föður míns. En þá kom hún
samt sem áður, með fyllstu leynd. Ég
held alltaf, að það hafi verið stjúpa
mín, sem stóð á bak við það. Mamma
tók mig með sér. Það má næstum segja,
að hún hafi rænt mér.
Frú Templer dró djúpt andann. Augu
hennar tindruðu. Hún sá sig í hugan-
um með barnabarn sitt, sem gæti hafa
verið... já, það mátti Guð vita . . .
ef örlögin hefðu verið sér hliðholl. Hún
gat aðeins gizkað á hversu tigið það
hafði verið, og ímyndunarafl hennar
átti sér engin takmörk.
— Næstu nótt stigum við um borð
í skip eitt, hélt hann áfram. — Það
lét úr höfn daginn eftir, en lenti í
hræðilegu fárviðri. Þrír menn féllu fyr-
12 FÁLKINN
ir borð, en ég og móðir mín komumst
í einn af björgunarbátunum. En þá
mundi mamma allt í einu eftir öllum
gimsteinunum, sem hún hafði skilið eft-
ir í káetu sinni. Og meðan skipstjórinn
stóð teinréttur og virðulegur í brúnni
og beið þess að farast með skipi sínu.. .
Andlitssvipur frú Templer tók mikl-
um breytingum. Hún beit saman vörun-
um og reis á fætur.
— Þetta er fádæma ósvífið af yður,
sagði hún kuldalega.
Þegar hún var farin, fór Ernest að
hugsa um, að eigilega væri hann henni
algjörlega sammála. Hann hafði gengið
of langt, og hún hafði séð, að hann var
aðeins að endurtaka söguþráðinn úr
gömlum reyfara.
Þegar hann sagði Susan frá þessu um
kvöldið, hló hún fyrst, en sagði svo
alvarlega:
— Þú hefðir ekki átt að gera þetta.
Þú skalt sanna það, að á morgun verður
hún orðin veik, og í vikulokin verður
hún ófær um að yfirgefa herbergið
sitt. Nú hefur hún ákveðið að losna við
þig.
Hann brosti, og tók hana í faðm sér.
Það var dimmt, því tunglið óð í skýj-
um. Þau höfðu valið sér fáfarna leið,
því það, sem frú Templer hafði þráð
svo lengi, hafði loksins skeð — Susan
var orðin ástfangin, og ást hennar var
endurgoldin.
Ernest kyssti hana. Þau töluðu ekki
mikið saman, það voru ekki mörg orð,
sem þau þurftu að nota til að skilja
hvort annað. Susan hafði ekkert reynt
að fá vitneskju um fortíð hans. Hún
hafði yfirleitt ekki neinn áhuga á henni.
Skömmu seinna viku þau af veginum
og hurfu í ilmandi kjarrið, sem óx í
kring.
Það var nokkuð, sem frú Templer
hefði aldrei fallizt á.
-— Ég er hrædd um, að ég hafi ekki
gert rétt í að leigja herra Jones, sagði
frú Templer. — Þessi maður hefur
áreiðanlega ekki hreint mjöl í pokan-
um. Það er eitthvað dularfullt við hann.
— Vitleysa, sagði Susan stutt í spuna.
Hún hafði aldrei áður leyft sér að
svara móður sinni þannig, og frú Templ-
er setti upp þjáningarsvip. Susan vissi,
að nú liði ekki á löngu þar til hún fengi
eitt af þessum venjulegu hjartaköstum
sínum. Ef til vill væri rétt af henni að
segja henni núna frá sambandi þeirra.
— Ég vona, að þér komi ekki alltof
mikið á óvart, mamma, en við Ernest
erum ástfangin hvort af öðru og ætlum
að giftast.
Frú Templer tók andköf — það var
engin tilgerð í þetta skiptið — og það
sem eftir var dagsins hélt hún langa
fyrirlestra yfir dóttur sinni um hversu
óaðgætið þetta væri af henni og hversu
hræðileg fortíð þessa Ernest Jones gæti
verið. ímyndunarafl hennar átti sér
engin takmörk, en hún komst þó hvergi
nærri sannleikanum.
Framhnld á bls. 31.
Prestarnir
— Prestarnir eru mitt uppáhald,
segir hann og hlær. ✓
— Hvers vegna? spyr ég
— Þú veizt það, að hátíðleikinn er
alltaf ákaflega nærri því að vera hlægi-
legur. Við skulum taka dæmi, — nei,
annars ætli sé ekki bezt að sleppa þeim.
Það er Gísli Sigurkarlsson sem talar.
Hann er ungur maður, rúmlega tvítug-
ur og hefur undanfarið skemmt fólki
með gamanvísum og eftirhermum.
Hann er að stúdera lög og skemmtir
aðeins í frístundum sínum.
— Hvenær byrjaðir þú að herma eft-
ir?
— Ég hef gert það frá blautu barns-
beini.
— Ég meina á opinberum vettvangi.
— Það var um haustið 1961, fyrir
starfsmenn rafveitunnar á Irafossi.
— Og semurðu textana sjálfur?
— Já, það eru svo fáir menn á Islandi
fyndnir.
— Eru þínir textar þá fyndnir?
— Ég vona það, annars er maður
varla dómbær á þá, eftir að maður er
búinn að puða við að semja þá. Það er
mjög erfitt að leggja mat á sitt eigið
hugarfóstur — sérstaklega þegar mað-