Fálkinn - 18.11.1963, Qupperneq 37

£ -
Þegar Fred gróf ...
Framh. af bls. 31.
nokkrar skóflur og nærð svo í
mig á skrisftofunni minni.
Ég reyndi að fá hann ofan af
þessu, en það tókst ekki. Ég lof-
aði þá að ná í nokkur vitni eft-
ir hádegisverðinn. Hann var
mjög óþolinmóður, en kvaðst
bíða eftir okkur, ef við bara
sæjum um að flýta okkur.
Ég átti í dálitlum erfiðleik-
um með að fá vitni. Þau vildu
öll koma, unz ég sagði þeim að
þetta væri í sambandi við upp-
gröft. Að lokum tókst mér að
ná í tvo náunga á kránni, sem
gjarna vildu vinna sér inn tíu
dali frá ríkinu. Ég náði í nokkr-
ar skóflur og svo fórum við til
Rudy. Rudy vildi, að ég æki
heim til Freds í bíl lögreglu-
stjóraembættisins, en ég út-
skýrði fyrir honum, að bíllinn
hefði verið óökufær í þrjá mán-
uði. Rudy varð önugur yfir því,
en sagði svo, að við gætum svo
sem alveg eins gengið. Áður en
við fórum af skrifstofu hans,
hringdi hann til Bill Troop, út-
fararstjórans, og bað hann um
að koma með líkvagninn á stað-
inn. Þetta fannst mér nú nokk-
uð langt gengið, en Rudy var
viss um að við myndum finna
Coru niðri í gröfinni.
Fred varð ekkert glaður við,
þegar Rudy sagði honum, til
hvers við værum komnir. Hann
aestist upp og öskraði, að hann
skyli höfða mál á hendur hinu
opinbera. Rudy sýndi honum
bara dómsúrskurðinn og sagði
okkur að hefjast handa.
Strákarnir byrjuðu að grafa,
og ekki leið á löngu, unz tals-
vert af forvitnu fólki hafði
safnazt saman. Ég skipaði öll-
um óviðkomandi að halda sig
utan lóðar Freds, og mennirnir
héldu áfram að grafa. Þegar
þeir voru komnir þrjú fet niður,
hugsaði ég með mér, að þeir
myndu ábyggilega ekki finna
neitt. En Rudy vildi ekki leyfa
þeim að hætta. Molly hékk í
glugga sínum og kom með ýms-
ar Ijótar athugasemdir um
menn sem myrtu eiginkonur
sinar, og annað álíka, og lík-
vagninn stóð reiðubúinn við
innakstur Freds.
Vig vorum komnir fjögur fet
niður, þegar maður, sem seldi
íspinna, ók vagni sínum til okk-
ar. Við hættum allir og hvíld-
um okkur og stóðum og borð-
uðum ís, þegar bíll stanzaði úti
á götunni. Um það bil sex ís-
Pinnar duttu á jörðina, þegar
Cora Beasly steig út úr bílnum
og gekk 1 gegnum garðinn.
— Hvað í ósköpunum gengur
hér á, Fred? spurði hún. Er
skolpleiðslan í ólagi rétt einu
sinni?
Fred leit á Rudy, og sagði
svo: — Við skulum koma inn,
Cora. Mig langar að vita, hvern-
ig þú hefur haft það í ferðinni,
svo skal ég segja þér frá því,
hvað þessir apakettir eru að
gera.
Rudy leit út fyrir að geta
dottið dauður niður á hverri
stundu. Liturinn á andliti hans
minnti mjög á fullþroskaðan tó-
mat, og hann sagði: — Þetta er
nóg, menn. Fyllið þessa holu,
eins fljótt og þið getið. Því næst
flýtti hann sér út úr garðinum.
Ég sagði ökumanni líkvagns-
ins, að það væri bezt fyrir
hann að fara.-Molly hvarf úr
glugganum og hinir forvitnu
dreifðust. Við vorum nálægt tíu
mínútum að fylla holuna aftur,
og svo fórum við líka. Tveim
dögum síðar leit Rudy aftur út
fyrir að geta dottið dauður nið-
ur. Fred hafði höfðað mál gegn
hinu opinbera og Rudy og kraf-
izt tíu þúsund dollara í skaða-
bætur. Hann ákærði fyrir heil-
margt. Truflun á einkalífi,
árás og ólöglega rannsókn, og
að nafn hans hefði verið sví-
virt í augum almennings. Rudy
sagði, að þar sem ekkert annað
lægi fyrir réttinum, myndi mál-
ið tekið fyrir í næstu viku.
Næstum allir íbúar bæjarins
voru í réttarsalnum. Flestir
urðu fyrir vonbrigðum, af því
að engin virkilega góð kjafta-
saga kom fram. Málið tók um
tvo tíma. Fred hafði fengið
hvassyrtan, ungan lögfræðing
frá Carlinsville. Hann flutti
mál sitt vel, og það var auðséð,
að hann hafði mikil áhrif á
kviðdómendur. Rudy fjasaði og
þrasaði heilmikið, og jafnvel ég
sá, að kviðdómendunum leidd-
ist. Þeir voru úti í nálega tutt-
ugu mínútur, og svo komu þeir
inn og kváðu upp úrskurð sinn,
sem var Fred í vil. Dómurinii
féll á þá leið, að hið opinbera
skyldi borga Fred 500 dollara
og Rudy eitt hundrað.
Dómarinn hélt áminningar-
ræðu yfir Rudy. Ég hefi aldrei
heyrt neinn mann tættan svo-
leiðis í sundur opinberlega. Mér
fannst þetta hlyti að kenna
Rudy að halda sig á mottunni
í dálítinn tíma. Ég hugsa, að
dómarinn hafi verið á sama
máli, og að þess vegna hafi
hann sagt, það sem hann sagði.
Bæjarbúar voru mjög æstir út
i Rudy. Þeir gátu ekki annað en
hugsað um þá peninga, sem
málið hafði kostað bæjarfélag-
ið. Rudý var mjög þögull næstu
vikurnar, og meira að segja
Molly var ekki nærri eins skraf-
hreyfin og venjulega.
Ég var viss um, að bæði Rudy
og Molly báru hefnd í huga.
Þau biðu eftir því, að fá tæki-
færi til að gera sakirnar upp
við Fred. Þau fengu tækifæri
til þess eftir hálft ár.
í þetta skipti var það Rudy
sem færði mér fréttirnar. Fred
hafði bersýnilega tekið til hend-
inni aftur og grafið gröf í garð-
inum seint kvöldið áður. í þetta
skipti var það þó ekki eins og
í fyrra skiptið. Um miðnætur
leytið hafði Molly heyrt skot-
hvell, og litlu síðar heyrt, þeg-
þegar Fred tók gröfina. Rudy
hafði kynnt sér málið, og nokkr-
ir aðrir nágrannar höfðu einnig
heyrt skotið. Fred neitaði að
tala um skotið og einnig að gefa
upplýsingar um, hvor Cora
væri. Hún hafði aftur farið í
burtu.
Ég skal viðurkenna, að þetta
leit mjög grunsamleega út.
Molly var viss um, að nú hefði
Fred losað sig við Coru, í þeirri
trú, að hvorki ég né Rudy
myndum voga okkur að grafa
Framhald á næstu síðu.
ILJJJ 'I 1
I /
■iMBÍMHIirk /
ÆMSSSSSaBBIEBHBmV
i5bh|íiSbí9hh|
IH^HÍ
íhbhbi
wm1
iegm. ýÖft ^aindiegníötin bjófia
yðut í' sejnn, /þaegi/egcy flík í SdL-l
legum jiiti/m og öiu^gt skjól í ölluiíy
/ veðiuiji. ýÖR/ skjólfííki}! á eldii Jseid
/ yngri./ I I ^ f ' / / • /
r
I 1 I
FALKINN
37