Fálkinn - 23.11.1964, Síða 15

lengra milli ljósanna, byggð-
in strjálli, mannlífið fátæk-
legra. Vegurinn er nú örð-
ugri, víða hefur vatnsflaum-
ur rutt skörð í hann og stór-
grýti borizt úr fjallshlíðun-
um og hafnað á miðjum vegi,
sums staðar hverfur hann
með öllu: þar hafa fallið
skriður, og þótt ýta hafi
rutt hann á ný, er engu
líkara en ekið sé vegleysur.
Úr Breiðafirði norðanverð-
um skerast ótal firðir og inn
af liggja ótal dalir og milli
dalanna rísa ótal fjöll og
hálsar og heiðar, sem vegur-
inn hlykkjast um í ótal bugð-
um og sveigum. Það mundi
æra óstöðugan að nafngreina
þessar þvergirðingar allar. í
þetta sinn ætlar Klettháls
milli Djúpafjarðar og Gufu-
fjarðar að reynast okkur erf-
iður í skauti. Gunnar er
kominn í miðjar hlíðar, er
.hann hægir ferðina og lítur
upp yfir sig út um gluggann,
brátt sé ég hvers kyns er:
á næsta klettastalli fyrir
ofan okkur hefur Scania
Vabis látið í minni pokann
fyrir hálkunni og brattan-
um, við heyrum þrjóskufullt
vélarhljóðið, þegar fullhlað-
inn bíllinn reynir að klóra
sig upp. En árangurslaust,
hann verður að láta undan
síga, við sjáum bílinn aka
aftur á bak eftir þröngum
sneiðingnum niður að næstu
beygju, þar kastar hann
mæðinni örskamma stund
og tekur síðan tilhlaup. En
allt fer á sömu lund, hálkan sigraði, áður en komizt er
upp hjallann, og enn á ný sígur bíllinn niður á við. Þegar
þannig hefur gengið nokkra stund og rönd af tungli er komin
upp yfir fjöllin í austri, þá gefst bíllinn upp í bráð og bakkar
upp í brekkuna við beygjuna og dokar við.
— Merkilegt að tryllitækið skuli hafa farið þetta, tautar
Gunnar og setur nú í gír, og Benzinn mjakast af stað upp. En
' tryllitækið er gælunafn, sem þeir hafa gefið Vólvónum, þess-
um sem flytur allt brennivínið. Þeir hafa tekið hann á leigu
í þessa ferð, þetta er yfirbyggður venjulegur vörubíll og ekki
til stórræða á Vestfjarðaleið. En Volvóinn hafði farið fremstur
og sést nú hvergi.
Benzinn klárar sig af hverjum stallinum á fætur öðrum,
þokast með þungum skrið upp eftir hlíðinni, unz beygt er
fyrir klettariðið, og þar verður hindrun á veginum, því nú
kemur Volvóinn í ljós, hann situr þar sem fastast, að niður-
lotum kominn og hrærir sig hvergi.
— Hann hefur ekkert að gera þarna, heyri ég Gunnar segja,
í því hann stöðvar Benzinn og snarast út og nú hefjast
vegabætur í Barðastrandasýslu, skóflur teknar fram og lausri
möl dreift á veginn. Og þá tók Volvóinn rögg á sig og hengsl-
aðist að lokum upp á brún með miklum erfiðismunum. Gunn-
ar bíður átekta, en leggur síðan af stað á ný, Benzinn mjak-
ast með jöfnum skriði upp eftir hálli fjallshlíðinni keðjulaus.
Gunnar segir mér hann sé útbúinn þannig, að hægt sé að
læsa mismunadrifinu og þá snúast bæði afturhjólin jafnt,
hvað sem undir verður og því síður hætta á, að bíllinn spóli.
— Annars er ég ekki með það á núna, segir hann og þreifar
eftir tóbaksdósinni á vélhlífinni milli okkar, mokar lítilsháttar
upp í dósarlokið og ber að nösum sér, báðum nösum og lætur
um að skjótast á vespum um fjallvegi.
svo lokið á aftur.
Innan skamms hefur öll lestin borizt upp á Ódrjúgsháls, en
þar með er ekki vandinn leystur. Það þarf sem sé að komast
niður af hinum megin. Bílunum er ekki síður og jafnvel
meiri hætta búin að komast klakklaust niður glerhálar götur.
Þeir fara einn í einu, svo einn rekist ekki á annan, en þar kem-
ur að lestin öll er komin á jafnsléttu á ný. En það varir skamma
stund, áður en líður á löngu er komið að nýrri fjallshlíð...
Þingmannaheiði. Hvort getur auðnarlegra landflæmi á fs-
landi? Ef til vill er ofrausn að kalla þessa grjóthrúgu land.
Hér er stórgrýtisbjörgum hrúgað upp í hæðir og ása og hóla og
vegurinn þræðir milli þeirra og eftir hryggjunum. Hér eru
engin tök á að leggja veg nema með ærnum tilkostnaði, allt
efni í hann þyrfti að flytja langa leið. Snjórinn nær ekki einu
sinni að þekja þetta mikla samsafn af grjóti nema að litlu
leyti, á milli glotta dimmar glufur og grjót. Tunglið er nú á
lofti og sáldrar bleiku ljósi á þessa auðn, og öðru hverju dreg-
ur ský fyrir. Þetta landsvæði er ekki ætlað mönnum, þetta
er leikvangur trölla. Hér þrífst enginn gróður og hingað á
ekkert dýr erindi nema til að deyja. Á Þingmannaheiði verða
árnar enginn farartálmi í auga ferðamannsins, heldur kær-
komin tilbreyting í hrikalegri auðninni, rennandi vatnið svalrr
auganu eftir langa för um gróðurvana grjóthrjóstur. Þó geta
árnar bólgnað upp í leysingum og velta þá kolmórauðar fran.
í sumar var þó gerð gangskör að því að brúa þær stærstu.
Loks tekur að halla undan vestur af Þingmannaheiði, og þar
er komið ofan í Vatnsfjörð, eina fegurstu sveit á öllu íslandi.
Þar er allt skógivaxið milli fjalls og fjöru, blómskrýddar
lautir og ilmandi brekkur, silungsár og grænar flatir. Og það
Framhald á bls. 30.
Vestfirðinagar láta sig ekki muna
FALKiNN