Fálkinn - 23.11.1964, Side 24

Börnin voru um það bil að
ljúka við að borða kvöldmat-
inn, þegar faðir þeirra, Bragi
útgerðarmaður kom inn í borð-
stofuna.
„Ég held ég ruglist alveg í
þessu þvargi,“ sagði hann.
„Þeir standa á mér úr öllum
áttum þesir vermenn. Þeir
heimta þetta og þeir heimta
hitt, eins og það sé gert fyrir
mig, að þeir vinni.“
Þórdís kona hans leit upp
frá því að mata yngsta barnið
þeirra.
„Þú sérð það Bragi, að þér
er sjálfum hagur í því, að fá
menn á bátana, annars mynd-
urðu varla leggja það á þig að
gera þá út ekki minna vafstur
en það kostar þig,“ sagði hún.
.íÞað má segja,“ sagði Bragi.
„En > mér finnst þeir gætu
gjarnan tekið það með í reikn-
inginn, að hagnaðurinn hlýtur
einnig að vera þeirra megin.“
„Jæja góði minn, reyndu þá
að miðla þessu svo allir verði
ánægðir. Ég veit að sjálfum
þér mun einnig líða bezt
þannig.“
Þannig eru ævinlega tilsvör
24
Þórdísar, hugsaði Bragi. Það á -
að miðla og miðla, gefa og gefa,
og láta þá heimta. Og Bragi
gekk annars hugar um gólf.
Allt í einu stanzaði hann og
leit á konu sína.
„Hvað segir þú um það, Þór-
dís, að nú viU einn fá að liggja
inni í kjallaranum hérna yfir
vertíðina?"
Konan hætti að mata barnið
og setti frá sér diskinn.
„Við getum ekki tekið mann
í matarkjallarann," sagði hún
seinlega eins og henni þætti
fyrir að þurfa að segja þetta.
„Ónei, ekki var það nú held-
ur ætlunin,“ sagði Bragi. „Það
yrði í fram-kjallaranum, þar
sem ég hef hefilbekkinn minn
og allt smíðadótið.“
„Já, góði minn, þar gætirðu
hæglega lofað manni að vera
þér að bagalausu, fyndist mér.“
Og Þórdís leit á mann sinn
skærum, dimmbláum augum.
„Léti ég þetta eftir í eitt
skipti, yrði það bara hefð. Þeir
legðu undir sig kjallarann og
ekki yrði fyrir séð, nema þeir
gætu kveikt í.“
Þórdís stóð upp og þrýsti
þarninu upp að sér. Frá hennar
hálfu var þetta útrætt mál, þar
sem öllum getsökúm var alveg
ofaukið. Hún gekk hægt og
virðulega inn í svefnherbergið.
Bragi hélt áfram að ganga
um gólf. Hann mátti vita það
fyrirfram, hvernig Þórdís tæki
þessu, og líklega váeri bezt
hann léti þetta eftir, þó böívað
þætti honum það.
Þetta samtal hjónanna fór að
mestu leyti fram hjá börnun-
um. Þau heyrðu svo oft talað
um menn og báta og sjóinn,
að þau hlustuðu hvergi nærri
eftir hverju orði, sem sagt- var.
. En hún Þura, unglingurinn,
sem leit eftir börnunum, hafði
tekið eftir og mundi samtalið
næ'sta dag, er hún gekk fram-
hjá kjallaradyrunum. Kjallar-
inn var lokaður eins og venju-
lega og engin merki sjáanleg
um, að þar væri neinn inni.
Þetta var góður vetur og úr-
tök sjaldgæf fyrir sjómennina.
En á kvöldin mátti oft heyra
á tali Braga, að ekki myndi
hann græða nú fremur venju á
vertíðinni. Allt væri þetta stórt
happdrætti, það væri munur
eða fyrir bóndann í sveit-
inni, er engu hætti. Hann
ætti sínar skepnur, gæti
lifað af þeim og okrað á
kaupstaðarbúum með af-
urðir sínar.
„Skiptu bara um,“
sagði Þórdís. „Ég skal
koma með þér í sveit, ef
þú átt hægara með að
framfæra þitt heimili þar.
En hefurðu ekki gleymt
því, Bragi, þegar þú varst
smali á Lambastöðum?
Ég man svo langt, að er
ég var að aíast upp í ,
sveitinni, bjargaðist eng- “ -
inn, sem ekki lagði síg _í |
óskiptán fram til starfs-
ins.'“
Bragi þagði. Ekki þýddi
honum að fara út í þessi
mál við konu sína, það
ætti hann að vita. Hún
myndi vera til með að
segja honum, að mann-
leysurnar lifðu hvorki til
sjávar né sveita. Hann
sneri því máli sínu að
öðru.
„Kona góð,“ sagði
sagði hann. „Ég er
hræddur um, að ég losni
aldrei við karlinn úr
kjallaranum.“
„Ekki skaltu kvíða
því,“ sagði Þórdís hæglát-
lega. „Þegar vertíðin er
úti, fjarlægjast þessir
menn, eins og vant er,
hann eins og þeir hinir."
„Mamma, er ljótur karl
í kjallaranum?“ spurði
elzti drengurinn, sjö ára
snáði.
„Nei, ekki í okkar kjall-
ara,“ sagði konan snögg-
lega og leit á mann sinn.
Bragi klóraði sér bak
við eyrað. Það var dálítið
undarlegt, hvernig Þórdís
tók þessu kynlega mann-
fólki, einmitt því fólki,
sem honum fannst vera
sér og öðrum til trafala
á einhvern hátt. En þegar
vertíðin yrði úti, myndi
hann fará að smíða, eins
og venjulega, og þá varð
þó kjallarinn að verá
laus. ,,
Nokkrum dögum síðar
varð Þórdís snögglega
lasin, er hún var að taka
saman leifarnar af kvöld- .
borðinu. Hún kallaði á
Þuru og lét hana bera
fyrir sig matinn ofan í
kjallarann. Þegar Þura
hafði farið tvær ferðir
niður, rétti Þórdís henni
skál með alls konar mat
eins og þeim, er þau
Framhald & bls. 26.
FALKINN