Fálkinn - 23.11.1964, Qupperneq 35

ijegluforingi lýsti þeim sem
hofgyðjum djöfulsins. Starfs-
fólk þeirra birtist ef til vill í
einhverju þorpi sem venjulegt
ferðafólk. Það var á hnotskóg
eftir ungum laglegum stúlkum
á aldrinum 13 til 17 ára, komst
að því hvar þær bjuggu og
gerðu síðan systrunum aðvart
sem síðan leigðu sér glæpa-
menn til að ræna þeim. Síðan
var systrunum ekið rakleitt á
b úgarðinn.
Þar voru þær klæddar úr
hverri spjör og neyddar til að
drekka ólyfjan sem örvaði kyn-
hvöt þeirra. Sjö feta negra
h olsvörtum var sigað á þær
s >m baldnastar þóttu. Hann
s tálmaði kviknakinn inn til
þeirra. Síðan settu systurnar
s úlkunum tvo kosti, annað
hvort að láta að óskum þeirra
e 5a verða háðar duttlungum
negrans. í mjög fáum tilfell-
um neituðu stúlkurnar sam-
viinnu eftir að þær höfðu aug-
um litið negrann.
í einu hóruhúsanna sem syst-
uírnar ráku fann lögreglan 15
Íúlkur á aldrinum 14 til 20
a — í öðru fundust aðeins
níu og var sú yngsta 12 ára.
fjessum var bjargað.
. Systurnar tvær og sex konur
aðrar voru ákærðar fyrir hvíta
þrælasölu, morð, mannrán og
ótal fleiri glæpi og afbrot.
Nítján aðrir voru ákærðir fyr-
ir morð, mannrán, nauðgun og
ofbeldi.
Jósefína, stúlkan sem hafði
orðið til þess að ljóstra upp
um glæpahringinn komst til
fullrar heilsu á ný. Hún öðl-
aðist fjör sitt að nýju og nú er
hún senjóra Guerra. Réttar-
höldunum yfir systrunum lauk
með því að þær voru dæmdar
til dauða og síðan voru þær
hengdar opinberlega á aðal-
torginu í León.
DOINl CAIUILLO . .
Framhald af bls. 23.
stuttu hrósræðu, náði vélfræð-
ingurinn í honum yfirhendinni.
Hann leiddi einn vélfræðinginn
afsíðis og fór að segja honum
frá galla, sem komið hefði fram
í olíudælu. Vélfræðingurinn
hlustaði þolinmóður en yppti
síðan öxlum, þar sem hann gat
ekki veitt betra svar. Til allrar
hamingju kom Petrovna þarna
að von bráðar og bauðst til
þess að túlka.
Henni reyndist það þó harla
erfitt, því að henni voru vél-
fræðiorðin ekki tiltæk. — En
hann skildi aðalatriðið, sagði
hún við Peppone. — Hann segir
að þeir hafi veitt þessu athygli
og bíði nú eftir leyfi frá æðri
stöðum til þess að breyta þessu
í framleiðslunni.
Vélfræðingurinn hló við og
sagði eitthvað meira, en stúlk-
an hleypti brúnum og hikaði
við. Loks sagði hún án þess að
líta á Peppone:
— Hann segir að leyfið komi
ef til vill á næsta ári. Hún
gerði sig nú líklega til þess
að ávarpa allan hópinn, en fé-
lagi Scamoggia gekk í veg fyrir
hana.
— Félagi, sagði hann og lét
skína í skjannahvítar tennur,
sem vel hefðu sómt sér í Holly-
woodkvikmynd. — Ég áttaði
mig ekki vel á þessum síðustu
tölum um framleiðsluaukning-
una. Viltu ekki vera svo góð
að endurtaka þær fyrir mig?
Verkstjórinn hóf talnalestur-
inn að nýju, og félagi Petrovna
túlkaði. Scamoggia kinkaði
áhugasamur kolli, eins og hon-
um fyndust þessar tölur mjög
merkilegar, og loks tók hann
í hönd verkstjórans og hristi
hana ástúðlega.
— Þakka þér innilega fyrir,
sagði hann og horfði á félaga
Petrovnu. — Þú veizt ekki, hve
mikla ánægju þú hefur veitt
mér.
— Hefur þú sérstaklega
mikinn áhuga á landbúnaðar-
vélum, félagi? spurði hún.
— Nei, en mér þykir svo
gaman að heyra þig tala.
— Þetta var hreinskilnisleg
játning, og svipur félaga Petr-
ovnu harðnaði ofurlítið.
— Félagi. .. hóf hún máls
og ætlaði að veita honum hæfi-
lega áminningu. En hún hafði
aldrei komið í Trastevere-hverf-
ið í Róm eða horft í eins heit
augu og sjónir Scamoggia. Hún
sagði ekki meira.
R. var mjög rússnesk borg
að öllu yfirbragði. íbúar henn-
ar voru um hundrað og fimm-
tíu þúsund. Bifreiðar voru fáar
og umferð lítil á strætum. Gisti-
húsið var lítið og fátæklegt,
og Don Camiilo hafnaði í held-
ur óhrjálegu herbergi. Hann
Framh. á næstu síðu.
FAlimini'J
35