Fálkinn - 14.12.1964, Síða 36

SMAIR
*
nota POLAR rafgeyma
GJAFAVÖRUR
Sendum heim og í
póstkröfu.
VALVER hf. Laugavegi 48 — sími 1-5692
Sólgeisli
Framhald aí bls. 33.
fullur af háværu fólki mest-
megnis hermönnum og vinkon-
um þeirra, skálaglamri, hrjúf-
um hlátrasköllum, stólasargi,
upphrópunum og lauslegu
söngli. Það kemur alltaf jafn-
ónotalega við hann að sjá
þessa tilbúnu glaðværð, og
hann flýtir sér inní eldhús-
ið til að heilsa uppá heimilis-
fólkið.
Honum er tekið af sömu
fölskvalausu ástúðinni einsog
jafnan þegar hann ber að garði.
Stjúpa hans hellir strax uppá
könnuna til að gefa honum
nýtt kaffi og systkinin hópast
um hann og segja honum það
helzta sem gerzt hefur síðan
hann kom síðast. Faðir hans
situr 1 eldhúshorninu með glas
og er orðinn góðglaður. Hann
leikur við hvern sinn fingur:
— Mikill bissness í kvöld
*— og fjandinn hafi þó þeir
hafi mölvað tvo stóla, bara ef
gluggarnir fá að vera í friði í
þessu fárviðri. Það eru þessir
36 FALKINN
tveir bölvaðir korpóralar sem
alltaf fara í hár saman útaf
sömu stúlkukindinni. Hún er í
stökustu vandræðum með þá —
kærir sig víst um hvorugan.
Heyrðu elskan mín, hún var
að spyrja hvort hún mætti ekki
liggja hér hjá okkur í nótt til
að losna við þá, segir hann og
lítur á konu sína.
Hún anzar engu í fyrstu, er
alltaf jafnhljóð og æðrulaus
hvað sem á gengur, maður gæti
næstum sagt hún væri skap-
laus ef fortíð hennar segði ekki
allt aðra sögu. Þessi skapmikla
kona hefur lært að beygja sig
undir vilja og duttlunga manns-
ins sem hefur átt með henni 5
börn. Henni er þvert um geð
að reka þessa knæpu, en hún
þekkir hann og veit að þau
geta hvorugt án hins lifað:
henni þykir á sinn hátt vænt
um ístöðuleysi hans, þó það
hafi bakað henni margfalt ang-
ur, afþví hún veit að það er
honum í blóð borið, er partur
af hlýju hans og á einhvern
dularfullan hátt sterkasti þátt-
urinn í viija hans til að lifa.
— Hvað segirðu um það,
væna mín? spyr' faðirinn þegar
kona hans anzar engu.
Hún lítur til hans mædd á
svip:
— Ég veit ekki hvar þú ætl-
ar að koma henni fyrir, segir
hún með hægð. Við höfum nú
bara rétt pláss handa krökkun-
um og okkur sjálfum, og nú er
Brói líka kominn. Einhver-
staðar verður hann að liggja
í nótt.
— Hann getur legið hjá mér,
segir pabbi og hefur á svip-
stund leyst vandann. Við bú-
um um stúlkuna inní sal þegar
pakkið er farið. Hún verður
ánægð með það. Við höfum nóg
af teppum.
— Er það ekki til nokkuð
mikils mælzt að við förum að
skjóta skjólshúsi yfir gestina
ofaná allt annað? segir konan
með sömu hægðinni.
— Bara í þetta eina skipti,
elskan mín, segir pabbi blíðari
á manninn. Stúlkukindin á
bágt og ég kenni í brjóst um
hana. Munaðarlaus nítján ára
stúlka. Veiztu hverslags örlög
það eru?
— Já, einu sinni vissi ég
það, gegir konan kaldranalega,
En ég hélt við ættum bara nóg
með okkur þó við færum ekki
að setja hér upp hæli fyrir
munaðarlausa.
Að svo mæltu tekur hún
fram bollapar og sykurkar og
setur fyrir Bróa. Pabbi dreyp-
ir á glasi sínu og horfir hníp-
inn á soninn sem er kominn
heim úr borginni. Á andliti
hans er svipur barns sem hef-
ur verið misskilið eða hrekkt
að ósekju. Alltaf þessi sami
svipur þegar honum gengur
erfiðlega að fá konuna á sitt
mál.
— A ég að segja ykkur
nokkuð, heillirnar, segir hann
eftir stundarþögn. Við erum
miklu lukkulegri en við höld-
um.
Konan hættir í miðjum klíð-
um að smyrja brauðið og lítur
á hann forundruð. Krakkarnir
standa enn kringum Bróa og
fylgjast með samtalinu. Þeim
finnst hálft í hvoru spennandi
að fá ókunnuga manneskju
sem næturgest.
— Já, ég meina það, segir
pabbi og lítur á konuna. Veiztu