Fálkinn - 14.02.1966, Síða 28

í þrjár vikur hafði hann neytt
allra bragða til þess að gleyma
Aiku. Þegar minningin um hana
skaut upp kollinum í huga hans,
gerði hann allt sem í hans valdi
stóð til þess að kaffæra hana
aftur. Hann komst að því, að
kennslustundirnar voru áhrifa-
ríkastar; þar á eftir komu góð
sakamálamynd, mahjong leikur
eða kvöldverður í félagsskap
glaðværra piparsveina. Lestur
eða akstur í bíl höfðu litil eða
engin áhrif. Ef hann las, birtist
honum mynd Aiku á blaðsíðun-
um og hvert orð fékk tviræða
merkingu. Akstur var jafnvel
enn verri; þá minntist hann
fyrri einverustunda og hver gata
og umferðarmerki komu honum
til að lifa upp aftur hið liðna.
Hann lagði því sjálfum sér
heilræðin og einsetti sér að halda
þau. 1. stað þess að aka um í
bílnum tók hann upp útreiðar.
Hann keypti hest af einum nem-
andanum fyrir fimmtiu dali og
greiddi hesthúsi einu I Pacific
Grove tuttugu dali á mánuði
fyrir að sjá um hann. Á hverjum
degi eftir skólatíma reið hann
út með veginum framhjá blóma-
beðum og inn á milli gamalla
furu- og kýprustrjáa, en milli
trjábolanna glamþaði á blátt
Kyrrahafið og kvöldsólin glitr-
aði í laufinu og roðaði vestur-
loftið, svo hann varð oft gagn-
tekinn af fegurð umhverfisins.
Hann lét hestinn fara fetið eftir
mjóum reiðstignum og naut
þess að finna goluna leika um
sig og ilminn af greni og sjávar-
seltu í vitum sér. Hann hafði
aldrei hugsað sér, að munurinn
á hesti og bíl væri svo mikill.
Ef til vill væri það vegna þess,
að hesturinn var lífsfélagi, eink-
um gamall hestur, sem aðeins
kostaði fimmtíu dali, hann var
gæfur, vinalegur og áreiðanleg-
ur. Honum fannst hann vera
vinur í neyð, með sál, sem skildi
mótlæti mannanna í þögulli
vizku. Chiang kallaði hestinn Ma
Fu-tse eftir hinum kínverska
spekingi.
Það var þriðjudagur. Chiang
hafði tekið boði um að leika
mahjong heima hjá herra Wei
um kvöldið. Hann vann aldrei,
þegar hann lék mahjong við Wei
og konu hans, sem voru þaul-
reyndir mahjong leikarar; auk
þess var sjaldan neitt að græða
á samræðum við gesti þá, sem
oftast komu til þeirra. En frú
Wei, sem var opinská kona á
fertugsaldri var snillingur að
matreiða, einkum tvo Szchwan
rétti, sem Chiang hafði miklar
mætur á og var reiðubúinn að
fórna nokkrum dölum fyrir við
og við.
Eftir kennslu í skólanum fór
hann fyrst í reiðtúr eins og
venjulega. Um klukkan sex kom
hann heim til sín í gistihúsið
Ocean View, sem var rekið af
kínverskum hjónum í hinu
gamla hverfi Monterey borgar,
Cannery Row. Þegar hann opn-
aði herbergishurðina, kom hann
auga á bréf á gólfinu. Nágranni
hans, Tang kennari, hafði krotað
nokkur orð utan á umslagið: Hér
er bréf, sem er búið að liggja í
bréfakassanum þínum í skólan-
um í þrjá daga. Ertu hættur að
líta í bréfakassannn þinn, eða
hvað? Chiang reif upp bréfið og
kannaðist samstundis við rit-
höndina. Hve oft, sem Aika
kynni að breyta um skoðun,
myndi hún aldrei geta breytt
hinni sérkennilegu, vinstrihall-
andi rithönd sinni. Hjarta hans
hætti nærri þvi að slá andartak,
þegar hann las ósjálfrátt heim-
iiisfang hennar fyrst í hægra
horni bréfsins. Hún var i Mont-
erey, hjá Tanakahjónunum.
„Kæri Chiang," stóð á miðan-
um. „Ég vil fá að borga þér
18. HLIiTI
aftur þrjú hundruð dalina, sem
ég skulda þér, en ég er ekki viss
um heimilisfang þitt. Á ég að
senda þá til skólans? Aika.“
Chiang stakk bréfinu í vasann
og honum var brugðið. Hann
hafði gert svo margar og ítrek-
aðar tilraunir til að gleyma
henni og nú greip hún enn á
ný inn í líf hans fyrirvaralaust
og raskaði hinu andlega jafn-
vægi og rósemi, sem hann hafði
lagt svo mikið í sölurnar til að
öðlast. Sér til sárrar skapraun-
ar fann hann, að þráin eftir ná-
lægð hennar fór nú aftur að
bæra á sér í huga hans, eins
og slanga, sem vaknar af stutt:
um dvala. Hann fleygði sér á
mjótt járnrúmið og reyndi að
hugsa máiið. Átti hann að biða
um skeið, áður en hann svaraði
bréfinu? Eða láta það alveg af-
skiptalaust? Eða átti hann að
fara til hennar? Hann yrði að
gefa sér tíma til að hugleiða
þetta vel og gera sér grein fyr-
ir mögulegum afleiðingum af
endurfundum þeirra. Hann stóð
upp af rúminu, tók sér steypi-
bað og klæddi sig. Svo leit hann
á úrið sitt. Enn var alltof
snemmt að fara til Wei-hjón-
anna. Hann gæti eins notað tím-
ann til þess að skreppa sem
snöggvast í Tókíó-garðinn og
tala við hana, ef hún væri þar.
Chiang lagði af stað út í bílinn
sinn. Hann vissi að hann var
að svíkja sjálfan sig, en hann
gat enga rönd við reist.
Um leið og hann ók af stað
mundi hann, að það var þriðju-
dagur og Tókiógarðurinn myndi
vera lokaður í kvöld. Hann ók
þá til Monterey og þegar hann
fór framhjá húsi herra Tanaka,
sá hann ljós i glugga í dagstof-
unni. Þegar hann hafði lagt bíln-
um gegnt húsinu, sat hann um
stund og bræddi það með sér,
hvort hann ætti að fara inn og
spyrja eftir Aiku. Að lokum tók
hann ákvörðun, fór út úr biln*
um, gekk upp dyraþrepin og
hringdi bjöllunni. *
Herra Tanaka kom til dyra.’
Hann bar ekki strax kennsl á
Chiang, en þegar hann þekkti
hann, brosti hann og hneigði sig.
„Er Aika heima?" spurði Chí-:
ang.
„Já. Gjörðu svo vel að koma
inn.“
Dagstofan var rúmgóð og vel-
búin húsgögnum, skreytt renn-
ingum með japönskum mynd-
um og skrautletri. Sjónvarps-
tæki var staðsett milli dverg:
trjáa og blómapotta og var eins
og óvenjuleg mynd í íburðar-
miklum ramma. Aika sat á legu-
bekk og horfði á sjónvarpið.
Þegar hún kom auga á Chiang,
stóð hún snögglega á fætur.
Hún virtist mjög glöð að sjá
hann. Herra Tanaka slökkti á
sjónvarpinu og kveikti ljós.
Stofan var nú böðuð í ljósi og
Chiang sá, að þar var fremur
þröngt inni, af húsgögnum og
blómum og tveim vögnum,
barnavagni og brúðuvagni. Frú
Tanaka reis á fætur og heilsaði
Chiang með hneigingu. Hún tók
sauma sína upp af legubekkn-
um og sagði eitthvað á japönsku.
Chiang skildist að hún væri að
bjóða sér sæti á legubekknum
við hlið Aiku. Hann settist.
Aika var grönn og fölleit, en
jafnfögur og áður 1 hvítri, sléttri
blússu og dökkgrænu pilsi úr
ódýru efni. Um stund sátu þau
hlið við hlið á legubekknum og
horfðu hvort á annað, hikandi
og vandræðaleg og gátu ekki
fundið neitt til að segja. Að
lokum rauf Aika þögnina: „Þú
litur vel út. Fékkstu bréfið frá
mér?“
„Já,“ svaraði Chiang. Honum
leið töluvert betur, þegar hann
uppgötvaði að Tanaka-hjónin
höfðu farið út úr stofunni og
skilið þau eftir ein. „Ég er búinn
að starfa hér við skólann í þrjár
vikur. Hvenær komstu aftur?"
„Fyrir hálfum mánuði. Fyrir-
Eítir dólitla stund birtist Aika í eldhúsdyrunum í
skrautlegum japönskum slopp og með matarbakka í
höndunum. Við bjart ljósið í matsalnum sýndist hún
hafa elzt um íimm, sex ár.----