Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 35

vandamál; ég hef alltaf haft
svo margt um að hugsa og
fullt af áhugamálum til að
sinna.“
„Ég trúi ekki á einlífi,“ segir
Lilja og brosir svolítið óþekkt-
arlega. „Það er óþarfi að lifa
eins og nunna, þó að maður
gifti sig ekki. Ég á ekki við,
að ég sé einhver léttúðardrós
eða ævintýramanneskja, en ég
verð að segja, að mér finnst
skírlífi vafasöm dyggð þegar
maður er kominn á fertugs-
aldurinn að minnsta kosti. Og
ég iðrast þess ekki að hafa lif-
að lífinu til fulls — það væri
ólíkt verra að ganga um og
innbyrla sér, að maður hefði
farið á mis við allt það dýr-
legasta sem tilveran hefur upp
á að bjóða.“
H
'VERNIG er með að um-
gangast karlmenn? Er
það óþægilegt fyrir ’piparmeyj-
ar‘?“
„Nei, svo pipruð vona ég, að
ég sé ekki,“ segir Fjóla hlæj-
andi. „Ég hef aldrei verið
neinn karlmannahatari og finn
ekki til neinnar þvingunar í
umgengni við þá, enda er ég
daglega samvistum við pabba
og bræður mína. Ef mér líkar
vel við einhvern svona al-
mennt séð þá laðast ég jafnt
að persónunni hvort sem það
er karlmaður eða kona og
hugsa ekkert sérstaklega um
það.“
„Almáttugur, nei, ég vildi
ekki eiga að umgangast tómt
kvenfólk, þó að ég eigi margar
indælar vinkonur,“ segir Lilja.
„Mér líkar afskaplega vel við
karlmenn og hef alltaf átt hægt
með að tala við þá.“
„Ég er dálítið óvön karl-
mönnum og ekki laus við að
vera feimin við þá ef ég er ein
með þeim,“ segir Rósa. „En
þegar fleira fólk er viðstatt
tala ég jafnfrjálslega við þá og
konur um alla heima og geima
og finn ekki til óframfærni.“
ALCON 1“ dælurnar eru auðveldar í notkun,
hafa lágan brennslukostnað, og eru mjög létt-
ar. Við höfum selt tugi slíkra dælna, og allar
hafa reynzt framúrskarandi vel.
ALCON 1“ dælan dælir 7000 ltr. á klst.
Verð kr. 4.906,00.
Slöngur, barkar og rafmagnsdælur
flestum stærðum fyrirliggjandi.
A ClTVEGUM ^
g ALLAR GERÐIR OG \
l STÆROIR AF DÆLUM “
GiSLI JÖNSSON & GO.HF.
SKÚLAGÖTU 26 SIMI 11740
»Ó
GIFTA konan lifir þá alls
eða einmanalegra lífi en gifta
konan þegar allt er vegið og
metið?“
„Maður verður að sætta sig
við lífið hvort sem maður er
giftur eða ógiftur,“ segir Fjóla.
„Allir eiga einhverja erfiðleika
við að stríða, og hvort sem
maður leggur einn út á lífs-
brautina eða í fylgd með öðr-
um verður maður að temja
sjálfan sig til að geta tekið
hlutunum og styðjast við innri
styrk en kasta ekki byrðunum
yfir á annarra herðar."
„Það fer eftir hverjum ein-
staklingi," segir Rósa. „Maður
má bara ekki vorkenna sér og
helzt ekki hugsa of mikið um
sjálfan sig og sín vandamál,
heldur reyna að koma auga á
allt það góða og skemmtilega
sem hægt er að njóta ef maður
er opinn fyrir því.“
„Lífið er fyrst og fremst það
sem við gerum úr því sjálf,“
segir Lilja heimspekilega. „Það
er hægt að einblína stöðugt á
skuggahliðarnar og útiloka
þannig alla gleði, og það er
líka hægt að venja sig á að
vera ánægður með sitt hlut-
skipti, og sá sem er ánægður
innra með sér kvartar ekki um
einmanaleik eða innihalds-
snautt líf.“ ★ ★
Ljós í fjarska
Framh. af bls. 31.
Bræðin sauð upp í henni,
bitur og magnþrota. Stóð hon-
um alveg á sama um það, þótt
tilgangur hans væri öllum ljós?
Þótt hún vissi, að það eina
sem fyrir honum vakti var að
gera hana sem fyrst sjálf-
bjarga á ný til þess að hann
gæti yfirgefið hana með góðri
samvizku? En bræðin vakti
hjá henni einhverja mótþróa-
kennda seiglu. Hún fór að
skrifa á vélina, hægt og hik-
andi í fyrstu, en með þraut-
seigju tókst henni að ljúka
fyrsta verkefninu og smám
saman tók hún við meiru af
sínu fyrra starfi.
Herra Sarley kom í heim-
sókn, háttvís og kurteis að
venju. Hann færði henni rósir
og vínber, en einnig fleiri verk-
efni. Kænlega af sér vikið,
hugsaði hún. John hafði sann-
arlega komið víða við. Hann
hafði jafnvel fengið herra
Sarley í lið með sér. Jæja, hún
skyldi sýna þeim í tvo heim-
ana. Hún ætlaði að vinna eins
og hún gæti, vinna sér inn pen-
inga, mikla peninga. Og þegar
hún væri búin að ná sér, ætl-
aði hún að segja John, kalt og
rólega, að hann gæti farið veg
allrar veraldar, hún væri fær
um að sjá fyrir sér sjálf.
Einn fagran vormorgun kom
John til hennar og sagði: —
Nú er tíminn kominn Jane nú
förum við heim.
Heim Henni hraus hugur við
að fara heim í íbúðina aftur.
Henni fannst hún engan veg-
inn nógu hraust enn til þess
að sjá um húsið ein.
John lagði handlegginn utan
um hana. — Ég vildi mjög
gjarnan, sagði hann freista
gæfunnar á ný í hjónabandinu.
Nei, vertu kyrr. Ég fór með
lestinni norður þennan dag, en
aðeins hálfa leið. Svo sneri ég
aftur heim. Þegar ég kom
þangað, var þegar búið að aka
þér á sjúkrahúsið. En ef ég
hefði borið þessa tillögu fram
fyrr, meðan þú enn varst veik
og lömuð að mestu leyti, —
hvað hefðirðu þá sagt?
— Ég hefði neitað að taka
við neinni ölmusu frá þér, sagði
hún snöggt.
— Það er einmitt það. En
nú erum við jöfn. Eftir fáein-
ar vikur verður þú búin að
taka við starfi þínu aftur og
ef þú ert samþykk, þá byrjum
við lífið að nýju — saman.
— Ég veit ekki John. Ég
veit það sannarlega ekki. Ég
skil ekki einu sinni hvers
vegna þetta fór í handaskolum
hjá okkur í fyrstu.
— Okkur leið of vel. Það
var meinið. Við áttum aldrei
við neina raunverulega erfið-
FÁLKINN 35