Fálkinn - 14.02.1966, Qupperneq 36

leika að stríða. Erfiðleikarnir
hafa tengt okkur.
Hún sat þegjandi um stund.
Síðan brosti hún og rétti hon-
um hendina.
— Hjálpaðu mér á fætur
John. Við skulum fara heim.
• Ég er saklaus
Framh. af bls. 11.
kenna fyrir sjálfum sér, að hon-
um fyndist það eins og ofurlítið
svigrúm. Það væri ófyrirgefan-
legt. Malingfors myndi verða í
góðum höndum þegar Louise
væri orðin húsfreyja þar. Hún
var ólastanleg. — FULLKOMIN!
Hann spratt á fætur, þaut
gegnum ytri skrifstofuna og út
settist í bíiinn, skellti bilhurð-
inni aftur og ók af stað svo
möiin þyrlaðist aftur undan
hjólunum.
— Nú hlýtur eitthvað að hafa
komið fyrir, sagði Jansson og
horfði á eftir honum yfir gier-
augun.
Hann kom ekki aftur það sem
eftir var dagsins. Marianne og
Louise sátu einar við hádegis-
verðarborðið. Marianne bjóst við,
að Louise myndi gefa einhverja
skýringu á þessari skyndiheim-
sókn Ulfs og hvers vegna hann
hefði horfið strax á brott aftur,
en iíklega fannst henni sem það
kæmi Marianne ekkert við. Hún
var kuldaleg í viðmóti og það
virtist kosta hana mikla sjálfs-
afneitun að sitja kyrr við borð-
ið. Marianne renndi augunum
skelkuð til hennar við og við
og reyndi að fitja upp á um-
ræðuefnum, sem gætu vakið
áhuga hennar, en Louise svaraði
henni hirðuleysislegum einsat-
kvæðisorðum. Hvað hafði komið
fyrir? Var Louise búin að kom-
ast að því, hver Marianne var?
Að lokum — þegar máltíðin var
um það bil á enda — tók Louise
til máls.
— Það er málefni, sem ég verð
að ræða við þig, hversu óþægi-
legt, sem mér finnst það, sagði
hún. Ég geri ekki ráð fyrir að
Uif hafi munað eftir að geta
þess, að fæðið hérna er ekki
innifalið í launum þínum. Við
tökum venjulega hundrað og
fimmtíu krónur fyrir matinn.
Marianne sat hreyfingarlaus.
Hugsanirnar þutu um höíuð
hennar. Hvað hafði Ulf sagt,
þegar hann réði hana? „Þér haf-
ið ókeypis húsnæði og borðið
hjá okkur ...“
— Nei, hann sagði ekkert um
að ég ætti að borga fyrir fæðið,
svaraði hún. Hin tiigreindu laun
eru iág, en sem uppbót á þau
átti ég að fá ókeypis húsnæði
og þar sem engin matsala eða
möguleiki til matreiðslu væri
fyrir hendi, átti ég að borða með
ykkur.
Louise hló stuttum hlátrL
36 FÁLKINN
— Það er einkennandi fyrir
hann, að skilja mér eftir þess
háttar smáatriði. Ég skil mæta
vel, að það veldur þér vonbrigð-
um, að fá ekki að halda iaunum
þínum óskertum, en það hefði
ekki heldur verið þér kostnaðar-
laust að matreiða fyrir þig sjálf
eða borða á matsöluhúsi. Hér
er maturinn borinn á borð fyrir
þig og þú losnar við allt um-
stang við innkaup og matreiðslu.
Það er óneitanlega þægilegt hjá
þér, er það ekki?
— Jú.
Marianne óskaði þess, að hún
hefði gert sér betur grein fyrir
einstökum atriðum í vinnusamn-
ingnum. Með þessu lagi yrði
Iítið sem ekkert eftir af laun-
um hennar, þegar hún hefði
greitt skatt og fæðispeninga.
Hún tók tösku sína og lét hana
liggja í kjöltu sér meðan hún
taldi peningana upp úr seðla-
veskinu. Þegar hún var í þann
veginn að rétta Louise hundrað
krónu seðil og fimmtíu króna
seðil, var dyrunum hrundið upp
og Jannis Anna kom inn með
kaffibakka.
— Á ég að láta kaffið hérna?
spurði hún og kom nær.
Hendur Louise titruðu ofur-
lítið þegar hún braut saman
seðlana.
— Nei, hvers vegna ættuð þér
að gera það? spurði hún og stóð
á fætur. Við erum alltaf vön að
drekka kaffið í garðstofunni.
Auk þess hefðuð þér átt að bíða
með að bera fram kaffið þangað
til ég kallaði eftir því, því við
viljum fá það heitt!
— Það er heitt, sagði Anna
önug.
Ekki væri hægt að saka hana
um óþarfa vinsemd, hugsaði
Marianne. Reyndar ekki Louise
heldur. Það var eins og öll gleði
hyrfi úr húsinu með Ulf.
— Það fyrsta, sem ég tek mér
fyrir hendur, þegar við Ulf er-
um gift er að segja Önnu upp,
sagði Louise, þegar Jannis Anna
var farin aftur fram í eldhúsið.
— Það er hreint og beint óþol-
andi að hafa hana nálægt sér.
— Hvenær ætlið þið að...
gifta ykkur? spurði Marianne
lágt.
— Strax og við getum. Eins
og þú veizt, hef ég verið gift
áður. Hjónaband mitt var mjög
óhamingjusamt, en nú er maður-
inn minn látinn og ég vil helzt
ekki ræða um það, svaraðí Lou-
ise. Ég syrgi hann af einlægni,
þrátt fyrir það, að hann eyði-
lagði tólf ár ævi minnar.
Tólf ár? Marianne leit undr-
andi á hana. Jafnvel þótt hún
hefði gifzt mjög ung, þá hlaut
hún að vera allmiklu eldri en
Ulf. En gifting þeirra var greini-
lega ákveðin. Ef til vill höfðu
þau valið daginn, þótt Louise
hefði ekki orð á því.
En mér var kunnugt um þetta
frá byrjun, sagði Marianne við
sjálfa sig. Hvers vegna veldur
það mér slíkum sársauka? Ég
get ekki hugsað til þess...
Hún reyndi að einbeita sér að
starfinu og glamraði á ritvélina
eins oft og því varð við komið.
Það veitti henni nokkra útrás.
Hún þoldi ekki þögnina. Og um
þessar mundir var mjög hljótt
I skrifstofuálmunni. Marianne
og Tarzan voru einsömul. Ulf
var aftur farinn í verzlunarferð
og hnerrar Janssons voru orðn-
ir að illkynjuðu kvefi. Hann lá
með hitasótt og setti traust sitt
á, að Marianne gæti lokið launa-
útreikningnum upp á eigin spýt-
ur. Hún vann þess vegna oft
langt fram á nætur og tókst að
lokum að finna niðurstöðutölu.
Hún starði á hana þreyttum
augum og braut heilann um það,
hvaðan hún hefði eiginlega kom-
ið og hvort hún gæti með nokkru
móti verið rétt.
Ulf kom heim nógu snemma
til að geta ekið henni í bankann
og sækja nákvæmiega þá pen-
ingaupphæð, sem Marianne
hafði reiknað út, og siðan hjálp-
uðust þau að með að telja seðla
og smámynt í launaumslögin.
Marianne fannst, sem hún væri
einnig komin með hitasótt, þeg-
ar þau óku niður til verksmiðj-
anna með aftursætið fullt af
peningaumslögum. Það var hún,
sem bar ábyrgðina á, að allar
þessar þúsundir króna lentu í
réttum vösum.
1 verksmiðjunum ilmaði allt
af hefilspónum og nýju timbri.
Þunnar hjólsagir þutu með mikl-
um gný gegnum barkfletta trjá-
bolina og söguðu þá niður langs-
um í borð, sem siðan voru hefl-
uð slétt eins og silki.
Það heyrðist jafnvel í vélun-
um inn í aflangt skrifstofuher-
bergið, þar sem Ulf og Marianne
settust til að bíða. Ulf tottaði
pípu sína, en Marianne leit í
örvæntingu á vinnulistana og
launaumslögin til skiptis, þar
sem þau lágu á borðinu.
— Hamingjan hjálpi mér,
hvað ég er taugaóstyrk! sagði
hún ósjálfrátt. Ef ég hef nú ekki
reiknað alltsaman rétt! Ef ein-
hver villa finnst nú einhvers
staðar!
Ulf tók pípuna úr munninum
og pírði á hana augun gegnum
reykinn.
— Ætlarðu nú að byrja aftur!
sagði hann hlægjandi. Ég er
búin að segja þér, að niðurstöðu-
tölurnar virtust algjörlega sann-
færandi. En svo er ekki heldur
til þess ætlast að þú berir alla
ábyrgðina á þessu ein, meðan
þú ert svona óvön. Ég skal
endurskoða þetta alltsaman,
strax og ég hef tíma, og finni
ég einhverja villu, er hægur
vandinn að leiðrétta hana við
næstu útborgun. Hvað sem þvi
líður, þá hefur þú ekki dregið
af þér við vinnuna, svo ég ætla
að bjóða þér í smá ferð, þegar
við höfum lokið við launagreiðsl-
urnar!
— Það var skemmtilegt! sagði
Marianne hrifin. Hvert þá?
— Upp í gamla steinnámu,
sem er fáeina kílómetra héðan.
Þar er auðvitað ekkert sérlega
UNDIRFÖT ÚR NYLON OG PRJÓNASILKI
CERES, REYKJAVÍK