Fálkinn - 14.02.1966, Qupperneq 37

markvert að sjá, en það er alltaf
einhvers virði að fá hreint skóg-
rarloft í lungun. Þú ert vonandi
ekki á háum hælum?
— Nei, ég geng oftast á lág-
hæluðum skóm. Það er ekki sér-
lega glæsilegt, sagði Marianne
afsakandi. Ekki kvenlegt held-
ur.
Ulf hleypti brúnum sem
snöggvast. Ef til vill geðjaðis
honum ekki að þessum laumu-
■lega samanburði hennar á sín-
um eigin stóru og flatbotnuðu
skóm og smágerðum skófatnaði
Louise, sem lítið var annað en
reimar og háir, örmjóir hælar.
Marianne iðraðist orða sinna.
Hún hafði hagað sér kurfslega,
en það sat í henni, að hann
skyldi ekki álíta hana kvenlega,
vegna þess að hún eyddi degi
sínum við rit- og reiknivél. Hann
sat sjálfur mikinn hluta dags-
ins á skrifstofu, bæði sinni og
annarra, og ekki varð hann síður
karlmannlegur fyrir það. Hvers
vegna ætti hún þá ekki að geta
verið kvenleg? Hún hvildi hök-
una í höndum sér. 1 gegnum
gluggann sá hún verkamennina
koma akandi á reiðhjólum sin-
um. Það var síðdegisvaktin í
verksmiðjunum, sem átti að
taka við launum sínum, áður
en þeir leystu félaga sína af
hólmi, sem byrjað höfðu klukk-
an sex um morguninn.
Sá fyrsti, sem inn kom, var
gamall karl með kolsvartar
hendur og sótug föt og gráan
hárflóka niðurundan húfuderinu.
Augabrýrnar voru áþekkar úfn-
um mosatættum. Sú vinstri
hékk niður yfir augað og huldi
það en hinni lyfti hann upp til
þess að geta séð.
Þetta var gamli smiðurinn,
sem járnaði hesta og sá um alla
smiði og viðgerðir á setrinu.
— Góðan dag, Tolvmans Olof!
Hvernig er heilsan? spurði Ulf
glaðlega.
— Ojæja, ég veit ekki. Enn
sjást þó spor eftir fæturna á
mér, svaraði gamli maðurinn
þurrlega.
— Það var ágætt, sagði Ulf
hlæjandi og tók að leita eftir
umslagi, sem Marianne hafði
skrifað utan á til Tolvmans Olof
Ersson. Karlinn tók við umslag-
inu og taldi peningana. Mari-
anne varð þurr I munninum. Ef
hann yrði nú ekki ánægður! Hún
andvarpaði af létti, þegar hann
dró upp gamla buddu og tróð
seðlunum vandlega niður í eitt
hólfið en smámyntinni í annað.
Hún fékk honum pennann og
hann ritaði nafn sitt skjálfhent-
ur á kvittunina. Siðan rétti hann
sig upp og blindi á hana undan
loðinni augnabrúninni.
— Jú, jú, sumar bera gull
utan á sér, aðrar aftur eldsvoða,
sagði hann og glotti eins og
tröllkarl.
— Það er enginn galli að vera
rauðhærður svaraði Ulf og leit
snögglega til Marianne, til þess
að sjá hvort hún hefði tekið sér
þetta nærri.
— Ne-e, og það er ekki heldur
allt gull, sem glóir, svaraði
gamli smiðurinn. Menn skyldu
varast að brenna sig á röngum
eldi, bætti hann við og lyfti
snubbóttum, svörtum visifingrin-
um aðvarandi.
Síðan sneri hann sér við og
hökti til dyra, lítill og lotinn i
herðum og mosagróinn eins og
gamall steindrangur. Marianne
horfði á eftir honum. Hvað hafði
hann eiginlega átt við? Var hann
ef til vill orðinn lítið eitt rugl-
aður af að standa langa ævi i
sótsvartri smiðju?
Enda þótt Marianne væri önn-
um kafin næstu stundirnar, gat
hún ekki hætt að hugsa um
gamla smiðinn. Henni fannst
sem hann væri enn inni í her-
berginu, þótt langt væri síðan
hann fór. Hún varð að beita sig
valdi til að geta haft hugann
við kaupgreiðslurnar og fylgj-
ast með því að tvö hundruð
menn skrifuðu nöfn sin á launa-
listann. Hún var dauðþreytt,
þegar allt var um garð gengið,
og hana verkjaði i höfuðið. Ulf
leit á klukkuna.
— Þetta gekk alveg eins og í
sögu. Komdu nú, við skulum
skreppa snöggvast upp í stein-
námuna, sagði hann.
Marianne safnaði saman list-
unum og tróð þeim niður í
skjalatösku Ulfs, sem hún lagði
í aftursætið í bílnum. Hún var
fegin því, að þurfa ekki að fara
heim á setrið alveg strax, því
þar virtist henni samanburður-
inn við Louise enn tilfinnan-
legri. Bliða Louise bjó yfir ein-
hverju undarlegu valdi. Mari-
anne fannst hún herða að sér á
alla vegu. Og augu Louise voru
alls staðar. Marianne fann þetta
óumræðilega milda augnaráð
hvíla á sér, jafnvel eftir að hún
var búin að draga fyrir glugg-
ann sinn og hafði smeygt sér
undir rósrautt silkiteppið í rúm-
inu. Meira að segja núna fannst
henni eins og Louise væri að
horfa á hana. Hún leit snöggt
upp að setrinu áður en hún sett-
ist inn í bílinn. Var það ímyndun
hennar, eða stóð einhver þar á
svölunum?
Þau höfðu dregið niður bílrúð-
urnar. Vindurinn ýfði stuttklippt
hár Marianne og feykti burt
höfuðverknum. Vegurinn lá með-
fram bökkum Runnvatnsins
nokkurn spöl en sveigði siðan í
átt að Malingsbergi. 1 skógin-
um var vorilmur af greni og
furu. Mosinn lá eins og flos-
breiða á jörðinni. Það færðist
þægileg værð yfir Marianne. Og
hún fann ekki til hræðslu. öll
þau skipti, sem hún hafði ekið
með Ulf, hafði hún verið öld-
ungis óhrædd. Hún hafði fundið
til sama öryggis og fyrir bil-
slysið.
— Það stafar einungis af því,
að ég er að byrja að ná mér
eftir áfallið, hugsaði hún. Kyrð-
in hér á Malingfors hefur orðið
mér til góðs.
Ulf sneri höfðinu í átt til henn-
ar andartak.
— Hvernig leizt þér á Tolv-
mans Olof? spurði hann.
— Tiltakanlega hæverskur var
hann nú ekki, sagði Marianne
og hló við.
- Ég er ekki viss um, að
hann hafi verið ókurteis heldur,
sagði Ulf hugsi. Maður veit
aldrei með vissu, hvað hann á
við, en stundum skýrist málið
löngu seinna og þá verður mað-
ur furðu lostinn yfir því hve
mikil vizka er fólgin í orðum
hans. Stundum finnst manni
hann vera ruglaður og stundum
Framh. á bls. 41.
WSPÁIR
i stjörnurnar ^ ****** *
Kæri Astró!
Mig langar til að biðja þig að fræða mig eitthvað um
framtíðina. Ég er fædd 1952. Hvaða starf hentar mér bezt?
Hvenær giftist ég, og verður maðurinn minn mikið eldri en
ég? Þekki ég hann eða hef ég séð hann núna? Hvað eignast
ég mörg börn og verður hjónaband mitt hamingjusamt? Verð
ég heppin í ástamálunum og á ég eftir að slá mér upp með
strák sem ég er mjög skotin í? Ég hef mikinn áhuga á að
vinna eitthvað i útlöndum. Heldur þú að það geti kannski
orðið bráðlega? Ég hef mest gaman af að ferðast og svo
þykir mér gaman af að dansa og skemmta mér yfirleitt. Ég
er í skóla núna en ég er voða leið á honum og ætla ekki að
halda áfram að læra. Ég vona að þú getir svarað mér fljótt.
Bless.
D. G. G.
Svar til D. G. G.: skólanáms breytist til muna frá
Á næstu tveimur árum má því sem nú er og er það eins
búast við að afstaða þín til gott fyrir þig því ég held að
þú eigir og verðir að læra tölu-
vert meira. Fyrir því gerir þú
þér grein síðar. Þú ert nú svo
ung ennþá að þú raunverulega
veizt ekkert hvað þú vilt en ég
held að þú verðir að sjá það
sjálf hvað þér er fyrir beztu
það þýðir ekki fyrir aðra að
segja þér það, allra sízt for-
eldra þína, því þú mundir gera
þvert ofan í vilja þeirra eins
og er. Eftir um það bil'tvö ár
hefur skapast allt annað við-
horf hjá þér. Það er aðeins eðli-
legt og tilheyrandi þínu aldurs-
skeiði að hafa gaman af að
dansa og skemmta sér. Mig
langar til að ráðleggja þér að
sækja leikhús og málverkasýn-
ingar því að á þeim sviðum
muntu fyrr eða síðar finna þig
heima. Hvað giftingu viðvíkur
þá held ég að þú giftist fremur
seint en maðurinn þinn verður
áreiðanlega ekki eldri en þú
jafnvel nokkrum árum yngri.
Er ekki ólíklegt að þú hittir
hann á ferðalagi, en þú munt
fremur dragast að yngri mönn-
um en þú ert sjálf. Þú munt
að öllum líkindum eignast dá-
lítinn hóp af börnum, sem öll
verða mjög ákveðin og fyrir-
ferðarmikil, svo þú munt hafa
fullt í fangi með að stjórna
þeim, en þú munt verða hreik-
in af þeim þegar þau komast
á legg. Ég held að þú verðir
heppin í ástamálunum og
hjónabandinu og þegar þú hef-
ur gift þig þá verður heimilið
og velferð þess þér fyrir mestu.
Ég held að þú sért lang bezt
sett með það að lifa og starfa
hér heima, því þó þér finnist
eins og fleirum útlöndin vera
freistandi, þá álít ég að þú
munir aldrei una þér til lengd*
ar annars staðar en hérna.
Samt sem áður munt þú fara
í skemmtiferð til útlanda áður
en mjög langt líður og þú átt
eftir að fara oftar. Að því er
varðar starf, þá yrðir þú mjög
lipur afgreiðslustúlka og mund-
ir kunna vel við þig í klæða-
verzlun. Þú munt hafa gaman
af að fylgjast með tízkunni og
verður það þér hjálplegt í
starfi.
37
i
FALKINN