Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 42

fV /l/^-^fr^ fr^n
SKARTGRIPIR

trúlofunarhringar
HVERFISGÖTL 16
SÍMl 2-1355
TRÚLOFUNAR
ULRICH FALKNER oulum
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆD
Einangrmargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIDJAN H.F.
Skúlagötu 57 — Símar 23200.
— Já, já. Ég skríð á fjórum
fótum. Farðu á undan mér! Ég
fylgi þér eftir eins fljótt og ég
get. f
Ulf reyndi að ganga upprétt-
ur, en klappirnar voru svo hál-
ar og ótraustar, að jafnvel hann
varð að fikra sig áfram á fjórum
fótum. Bæði hann og Marianne
voru komin meir en hálfa leið
upp að brúninni, þegar langri,
sagtenntri eldingu sló niður í
hátt grenitré á barmi steinnám-
unnar og tætti það sundur í
flísear. Mjó reiksúia steig upp
úr rústunum, þar sem tréð hafði
staðið. Marianne æpti upp yfir
sig og reyndi að ná taki á
Ulf. Regnið buldi á bakinu á
henni og leiftursnöggar elding-
ar bru"»ðu aftur hinni kynlegu,
fjólubláu birtu sinni yfir renn-
votar klappirnar.
— Littu upp! kallaði Ulf allt
í einu.
Skriða af hnefastórum stein-
um kom skröltandi á móti þeim
niður bergvegginn. Ulf missti
fótfestuna og rann niður eftir.
Alveg ósjálfrátt fleygði Mari-
anne sér á magann og teygði
annan handlegginn upp á við.
Annar skór Ulfs rakst í hann af
svo miklu afli, að það brakaði
í úlnlið hennar og oinboga. En
henni tókst að stöðva hann nógu
lengi til þess að hann gæti aftur
náð fótfestu á klöppinni. En
grjótflugið hélt áfram allt í
kringum þau, hæfði þau í höfuð,
axlir og handleggi. Marianne
reyndi að verja hvirfilinn með
höndunum.
Eftir nokkrar sekúndur hætti
skriðan. Ulf fikraði sig varlega
niður til hennar. Hann var hvít-
ur í andliti undir sólbrunanum.
— Hvernig reiddi þér af? Þú
hefur þó ekki slasast? Þú náðir
sannkölluðu björgunartaki á
mér. Ég hefði áreiðanlega dauð-
rotast af að fara í þessari skriðu
alla leið niður á botn. Ertu
meidd? spurði hann kvíðafullur
um leið og hann lagði armana
utan um hana og studdi höfuð
hennar við öxl sér. En þú skelf-
ur öll vesalings stúlka. Þú þarft
ekki að vera hrædd lengur. Hætt-
an er iiðin hjá, tautaði hann og
þrýsti henni fastar að sér.
I sama bili kviknaði ný, hvít-
glóandi elding — í skýinu, I aug-
um hans, í hennar eigin líkama ..
hún vissi það ekki. Hún fann
varir hans við sínar. Eitt andar-
tak birtist skelfingarsýnin henni
aftur. Með lokuðum augunum sá
hún enn einu sinni veginn þjóta
inn undir bílinn, og tréð nálgast
með ofsahraða. Viti sínu fjær
af hræðslu þreif hún dauðahaldi
i Ulf. Sýnin hvarf. Eftir varð
aðeins kyrrð og friður. Hún opn-
aði augun ofurlítið. Sá regn-
dropana renna niður eftir vanga
hans og falla á andlit hennar.
Augnablikið var kyrrlátt hlé í
æðandi hringrás tíma og rúms.
Það fór um hana skiálfti Er
és? ástfanein af honum? Hún.
sem sat á hafsbotni og horfði
upp til hans á sólvermdri strönd-
inni...
Ulf horfði niður í augu henn-
ar. Þau eru græn, hugsaði hann.
Loksins veit ég, hvernig þau eru
á litinn. En hvers vegna er þessi
svipur í þeim... eins og þau
viti, að lífið er eintómar hilling-
ar? Hann renndi fingrunum
gegnum hárið. Það var ósjá'lf-
ráður vani, þegar hann var óþol-
inmóður eða í uppnámi.
Hvað í fjáranum hef ég nú
gert? Ég ætla að kvænast Lou-
ise. Ég meina ekkert með þessu
uppátæki... má ekki meina
neitt með því...
Það var eins og hann væri
dreginn til hennar af ómótstæði-
legum krafti. Hann beygði sig
niður að henni aftur. Þrýsfi
henni svo fast að sér, að hún
náði varla andanum. Enginn
vöðvi hrærðist í andliti hennar.
Þrátt fyrir það vissi hann, að
hún beið hans... beið eftir
hamslausum kossum hans.
Ulf sleppti takinu á henni i
skyndi. Hann yrði að rífa sig
lausan frá henni áður en hann
missti algjörlega vald á sér.
Hann stóð upp. Augnablik stóð
hann og horfði á hana, nærri
þvi reiðilega. Svo byrjaði hann
aftur að klifra upp illfæran
bergveggmn. Hún fylgdi honum
eftir, vélrænt eins og svefngeng-
ill. Þegar þau komu upp á jafn-
sléttu, gekk hún hægt á eftir
honum að bílnum. Ulf opnaði
bílhurðina og teygði sig yfir
framsætið til að opna hennar
megin.
— Geturðu ekið bíl? spurði
hann án þess að líta á hana.
Marianne kipptist við. Spurn-
ingin, sem hún óttaðist einna
mest, kom henni á óvart... á
viðkvæmu augnabliki. Hún fann
ískaldan hroll fara um allan
líkamann.
— Nei. Hvers vegna?
— Ég hef áreiðanlega tognað
I vinstri hendinni. Ég hef óþol-
andi verk í henni. Þú gætir vel
reynt að aka niður til Maling-
fors, ef ég segi þér nákvæm-
lega hvað þú átt að gera.
— Nei... ég þori það ekki...
Hún fór inn í bílinn og sett-
ist við hliðina á ekilssætinu.
Heldur skyldi hún ganga alla
leið en snerta á stýrinu. Ulf leit
á hana forviða.
— Ég verð þá líklega að reyna
sjálfur, sagði hann. En það væri
ágætt ef þú lærðir það. Hér í
sveitinni er nauðsynlegt að
kunna að aka bíl. Ef Jannis Per
tekur þig i nokkra tíma, þá get-
urðu fljótlega tekið próf.
Marianne spennti greipar og
þvingaði sjálfa sig til að halda
þeim kyrrum í kjöltu sér. Skelf-
ingin kom yfir hana, settist eins
og kökkur í hálsinn. Ulf mátti
ekki gruna neitt. Ef til vill myndi
hann fara að spyrja... og gera
eftirgrennslanir.
Framh. í næsta blaði.
• Er siðgæði
Framh. af bls. 24.
burður, án nánari skilgrein-
ingar, sé auðvitað hvorki
tæmandi né algildur, snert-
ir hann eigi að síður nokkra
siðferðilega grundvallar-
punkta íslenzks menningar-
ástands 1935 og 1965. Er
mönnum svo í sjálfsvald sett
hvaða ályktanir þeir draga
af þessum dæmum. Um
hversdagsmóralinn þá og nú
skal ég ekki fjölyrða — þar
getur hver og einn skyggnzt
um sína sveit. Ýmsir telja
hann sízt rismeiri í dag en
fyrir þrem áratugum, þó
raunar megi segja að aga-
leysið sé nú orðið býsna
frjálsmannlegt og klækirnir
hafi stundum á sér mann-
úðarsnið. En það gæti bent
nokkuð til þess, hvert þróun
þjóðlífsins stefnir, að leyfi
einhver sér að efast um
dýrð hennar, þá er hann
óðara stimplaður sem nöld-
urskjóða, kenningaþræll, aft-
urhaldsseggur — ellegar
bara menningarviti, ef
vanda skal sérstaklega til
kveðjunnar.
Ef ég ætti að draga svar
mitt saman til sem allrar
einfaldastrar niðurstöðu, þá
mundi ég segja að_ fyrir
þrjátíu árum hefðu íslend-
ingar staðið í siðferðilegri
uppreisn, en nú væru þeir
lagztir í siðferðilega upþ-
lausn. Samt hljóta þeir að
vera mjög hamingjusamir
— að minnsta kosti hafa
þeir aldrei verið ánægðari
með sjálfa sig.
42
FALKINN