Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 4

84
é
LJÓSBERINN
SOLFURSK!
SAGA EFTIR SIGURBJÖRN SVEINSSON
MEÐ MYNDUM EFTIR E. V. SANDHOLT
I.
Raunir Katrínar.
Það er upphaf þessa máls, að einu sinní
var góð og guðrækin ekkja í húsmennsku
á Svartagili með hana Katrínu litlu dótf-
ur sína. Hún elskaði barnið sitt eins og
lífið í brjóstinu á sér, enda var Katrín
allra indælasta barn. Henni þótti svo vænt
um mömmu sína, að liún elti liana á rönd-
um bæði út og inn og mátti ekki af henni
sjá eitt einasta augnablik.
Ekkjan lifði á handafla sínum og var
alltaf eitthvað að bjástra. Hún hafði ofan
af fyrir sér og dóttur sinni með ullar-
vinnu á vetrum, en heyvinnu á sumrin.
Nú bar svo við, þegar Katrín var orðin
sjö ára gömul, að móðir hennar varð
hættulega sjúk og dró af henni dag frá
degi. En sem lienni elnaði sóttin og hún
fann dauðann nálgast, þá var það kvöld
eitt, að hún lagði skjálfandi liönd á höfuð
Katrínar og mælti: „Nú verð ég að fara
frá þér, elsku barnið mitt, en reyndu að
vera glöð, því að ég fer til himnaríkis,
og þangað fær þú einhvern tíma að koma
líka. Mundu nú eftir því, að lesa bæn-
irnar þínar kvölds og morgna og vertu
alltaf góð stúlka. Innan skamms fáum við
að sjást á himnum, þar sem engin synd
eða sorg er til. Þá þurfum við aldrei að
skilja framar, heldur lifum við í dýrð-
legri sælu hjá góðrnn Guði og englum
hans um alla eilífð“.
Katrín hjúfraði sig grátandi upp að
móður sinni, en nú gat hún ekki kysst
burt tárin af kinnum Katrínar, því að
hún var örend. Skömmu síðar sá Katrín,
að móðir hennar var látin ofan í svarta
kistu og borin burt, en liún vissi ekki
livert, því að liún fékk ekki að vera við
jarðarförina.
Nú átti Katrín engan að í þessum heimi,
nema algóðan Guð, sem er faðir allra
munaðarleysingja. Hjónin á Svartagili
tóku hana og þóttust gera það í gustuka-
skyni, en þó heimtuðu þau fulla meðgjöf
með henni af sveitinni.
Bóndinn á Svartagili hét Arnljótur og
konan lians Steinvör. Þau voru bæði mjög
kaldranaleg og ónærgætin við Katrínu,
enda fór hún oft í felur til að gráta. Nú
fékk liún að reyna til hlítar, hvað mun-
aðarlaust barn á bágt, þegar það hefur
misst foreldra sína og verður að fara til
vandalausra. Oft var hún bæði köld og
svöng. Hún þorði ekki annað en skríða
inn í eitthvert skúmaskot meðan verið
var að lesa húslesturinn, því að henni
var þverbannað að syngja með hinu fólk-
inu. Og þó sárlangaði hana til að syngja
með, því að hún var svo söngelsk og kunni
mörg lög úr Passíusálmunum.
Einu sinni kom Katrín kjökrandi inn
í baðstofu og fór að hlása í kaun. Hún
hafði verið heldur lengi að leika sér úti í
snjónum. Þá fékk liún ekkert nema snupr-