Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 9

ljósberinn
89
„Ég heiti Sigurður og er sonur prests-
hjónanna“.
Samtalið varð ekki lengra, því að nú
kom prestskonan inn með rauðan kjól,
sem hún hafði verið að keppast við að
sauma handa henni.
Því verður ekki með orðum lýst, hve
Katrín varð glöð, þegar prestskonan gaf
lienni rauða kjólinn. Nú varð æfi hennar
önnur. Þarna lifði hún í allsnægtmn og
allir báru liana á höndum sér.
Það leið ekki á löngu áður en hún fór
að vaka yfir vellinum með Sigurði litla.
Þau voru allt af að leika sér saman, eins
°g þau væru systkin. Þau vöktu yfir vell-
inum á vorin, sátu hjá ánum á sumrin,
riðu í réttirnar á liaustin, og renndu sér
bæði á sama sleðanum á vetrum.
Katrín varð æ fríðari með degi hverj-
Um. Prestshjónin glöddust yfir því, hvað
hún var góðum gáfum gædd, enda létu
Þau hana læra mikið, bæði til munns og
handa. Var það mál manna, að hún væri
eins vel að sér og hver önnur prestsdóttir,
þegar hún var fermd.
Svona leið nú tíminn, þangað til Sig-
Urður var orðinn átján ára gamall, þá fór
hann í skóla suður að Bessastöðum. Bæði
var það, að foreldrar lians vildu láta hann
verða prest, og sjálfur vildi hann verða
prestur, enda var ekkert til sparað að
uiennta hann.
Hann var lieima á Hofi á sumrin og
sló fyrir föður sinn, en Katrín rakaði á
eftir honum, því að nú var hún orðin
stór stúlka.
Það var eitt kvöld, þegar fólkið var á
leiðinni heim af engjunum, að þauVlróg-
Ust aftur úr og voru að rifja upp fyrir
sér margar hugljúfar minningar frá
bernskuárunum.
Þá sagði Sigurður: „Ég get varla varist
lilátri, þegar ég hugsa til þess, hvað ég
lék fallega á þig, þegar þú ætlaðir til
himnaríkis og ég vísaði þér heim til for-
eldra minna“.
„Þú þarft ekki að hælast um það, að
þú hafir leikið á mig“, svaraði Katrín
brosandi, „því að það get ég sagt með
sanni, að mér hefur fundist ég vera í
jarðneskri Paradís, síðan ég kom hingað
að Hófi“.
V.
Gu8 veit öð ég er saklaus.
Nú verður ekki komist hjá því, að segja
frá sorglegum atburði, er bar við á Hofi
síðasta veturinn sem Sigurður. var í skóla.
Prestslijónin voru lmigin á efra aldur,
og Katrín var ennþá lijá þeim. Hún varð
alltaf að skannnta fójkinu, ef prestskonan
varð lasin, og það þótti sjálfsagt, að láta
hana ganga um beina, þegar gesti bar að
garði.
Prestshjónin höfðu hana í hávegum og
allir unnu henni hugástum, nema Þór-
katla gamla. Hún hafði verið vinnukona
á prestssetrinu í mörg ár, en flestum var
í nöp við liana, því að hún var vön að
segja eftir fólkinu og lepja allt, smátt og
stórt, í prestskonuna. Hún sá ofsjónum
yfir því, að prestshjónin skyldu meta
Katrínu meira en sig. Þess vegna reyndi
hún á allan hátt að sverta hana í augum
þeirra, en þau gátu ekki trúað neinu illu
uin Katrínu.
Um þessar mundir hvarf svo ljómandi
falleg silfurskeið, sem prestskonan hafði
gefið manninum sínum í jólagjöf. Húu