Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 21

101
LJÓSBERINN

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••>•••••••
..............?,....
• ••••••
o
SÖGURNAR
HENNAR MÖMMU
Kóngsdótturin og tröllkarlinn
Einu sinni voru kóngur og drottning í
ríki sínu. Þau unnust hugástum og voru
mjög gæfusöm í flestum greinum. Þau
gátu vel veitt sér allt, sem lijartað girntist,
— lítinn kettling, hvað þá annað. — Þó
var það einn, sem þau gátu ekki veitt sér,
og það var erfingi. Af því að þau áttu
engin börn, þá fór fyrir þeim eins og svo
mörgum öðrum óbreyttum manni, að eitt-
hvað dýr varð aðnjótandi ástar þeirra og
umhyggju og varð kettlingurinn fyrir því.
Einkum hafði kóngurinn óstjórnlegt dá-
læti á honum. Hann lét hann sofa lijá sér
á nóttunni og alltaf var hann að leika
sér að honum á daginn. Hann lét hann,
meira að segja, liggja á hnjánum á sér á
meðan liann mataðist, og allt eftir þessu.
Þegar konungur sat í ríkisráðinu, þá sat
kötturinn mjáhnandi fyrir utan dyrnar,
þangað til hann kom út aftur.
Drottningunni virtist nú stundum þetta
dálæti keyra fram úr hófi, en þegar hún
minntist á það við hann, svaraði liann:
„Eg skal segja þér nokkuð, góða mín.
Það er einhver mannsbragur, eða jafnvel
konungsbragur, á honum, kettlingnum
þeim arna. Líttu bara á, hvað hann er
gáfulegur. Er það ekki satt, sem ég segi,
Mons litli, að þú sért gáfaður köttur?“
„Mjá!“ svaraði kisi, og liöfðu konung-
ur og drottning mjög gaman af þessu.
En svo bar nokkuð markvert við.
Drottningin ól meybarn, og af því að
hún átti að erfa ríkið eftir foreldra sína,
var hún auðvitað strax kölluð erfða-
prinsessa.
Mons varð næsta kvíðinn, er hann
heyrði hljóð barnsins í fyrsta sinn og sá
litlu vögguna. Honum var ekkert um
þetta gefið, því að hann bjóst við, að nú
mundi liann verða vanræktur. En kon-
ungur gleymdi honum ekki hann hafði
sama dálætið á honum eftir sem áður, og
við það varð Mons rólegri.
Þegar kóngsdóttirin stækkaði, hafði
konungurinn þann sið, að sitja með hana
og Mons litla sitt á hvoru hné; á þann