Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 27

LJÓSBERINN
107
„Jæja, þá hefurðu farið villur vegar.
Hér hefur skipstjórinn ekkert að gera.
Þú skalt fara aftur á skipið. Þar situr
hann og þambar romm, en lætur okkur
fátæklingana deyja úr þorsta“.
„Nú, það lítur þó út fyrir að þú hafir
vætt kverkarnar, Simpson. Varstu að
hugsa um að spila? Jim, þú ert svo fölur.
Það er bezt fyrir þig að fara-upp á þii-
farið aftur, en gættu þess að ergja ekki
stýrimanninn, því að þá færðu ráðn-
ingu“.
Pú! Jim létti stórum, þegar hann stakk
höfðinu upp úr hásetaklefanum. Hann
stóð dálitla stund í efsta stigaþrepinu.
Allt í einu fann liann eitthvað blautt
strjúkast við annaÖ eyrað. „Uff, uff“,
rumdi í litliun svartflekkóttum grís, er
góndi forvitnislega á höfuðið í klefaop-
inu. „Uh, svínið þitt“, sagði Jim og þurrk-
aði af eyranu. „Þú ert reglulegt svín.
Burt með þig“. En svínið lioppaði aðeins
ofurlítið til hliðar og horfði píreygt á
Jim. Það var ekki fyrr en Jim stökk upp
á þilfarið og bandaði hendinni til þess,
að það mjakaðist burtu.
Jim var lengi að atliuga þetta stóra
skip. Hann mátti til með að klappa stór-
siglunni, sem var svo stór að þvermáli,
að hann náði ekki yfir um hana með báð-
um höndum. Hann sundlaÖi, þegar hann
horfði upp eftir þessu risatóra tré. Efsti
hluti þess virtist nema við skýin. Þarna
uppi milli himins og jarðar var leikvöll-
ur hraustra sjómanna, eins og Anthonys
°g félaga lians niðri í hásetaklefanum.
Já, það var áreiðanlegt, að liann óskaði
oinskis fremur en að verða sjómaður.
Hann gekk að borðstokknum og kíkti
niður á liafnarbakkann. Höfuð hans náði
tæplega upp fyrir boröstokkinn, en þegar
hann liafði tyllt sér upp á kaðalsrúllu,
fékk hann prýðilega útsýn yfir allan liafn-
arbakkann. Nii var enginn umferð um
hann í miðdagstímanum. Nokkrir verka-
m'enn höfðu fengið sér blund á segldiikn-
um hjá vörustöflunum. Svartur köttur
skreið hægt og varfærnislega í skugganum
frá vöruhúsinu. Annars var fullkomin
kyrrð yfir þessum erilsama stað.
En Jim hafði vissvdega ekki tíma til
að sofa. Hann þurfti að athuga nokkuð
nánar vinduna, sem dró upp akkerið. Það
leit út fyrir að vera ágætur staður þarna
%
uppi, þar sem bugspjótið skagaði fram
fyrir stefnið.
Hann var einmitt á leiðinni þangað,
þegar hann lieyrði lágt, en ákveðið
blístur.
f skyndi snerl liann sér við, en hann
kom ekki auga á neinn. „Þetta skiftir mig
engu“, hugsaði liann og hélt áfram að
klifra.
En blístriÖ var endurtekið, hærra en
í fyrra skiptið. Nú kom hann auga á þann,
sem blístraÖi. Hjá eldakofanum stóð kín-
verski matsveinninn og veifaði til hans.
Jim var fyrst á báðum áttum, hvort hann
ætti að fara til hans eða ekki. En for-
vitnin sigraði. Matsveinninn brosti út að
eyrum.
„Piltur litli“, sagði hann á bjagaöri
ensku. „Komdu og sjáÖu“. Hann gekk á
undan inn í stóra skipseldhúsið, þar sem
gljáandi pottalok liengu í röðum, eins og
skínandi fagrir skildir.
Stórir pottar, fullir af sjóðandi vatni,
stóðu á eldavélinni. Vatnið átti að nota
við miðdegisuppþvottinn. Á einu eldhol-
inu stóð lítil panna og upp af henni barst