Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 32

112
LJÓSBERINN
Síðasta hestavíg á íslandi segir Jón Espólín að
muni liafa farið fram kringum árið 1825.
„Akavíti“ er afbökun á lalneska orðinu aqua vitæ,
þ. e. lífsvatn.
Orðið aömíráll er uppliaflega arabiskt, dregið af
orðinu smúr-almál, sem þýðir sækonungur, flotafor-
ingi.
Fyrir allmörgum árum geisaði stórkostlegur bruui
í London. 13 000 hús brunnu til kaldra kola og yfir
100 kirkjur, þ. á m. St. Pálskirkja. Ný St. Pálskirkja
var reist og kostaði bún 2 000 000 sterlingspund. Tjón-
ið af eldinum er talið liafa numið nálægt 11 000 000
sterlingspundum, en það var inikið fé í þá daga. —
200 000 inanns urðu algjörlega húsnæðislausir.
Shostakóvidsj, rússneska tónskóldið, var aðeins 11
ára, þegar hann byrjaði að semja lög.
Bandaríkjainenn eyða árlega um 3 milljónum (loll-
ara í tóbakskaup.
Alls eru veiddar í heiminum milli 10 og 20 milljón-
ir smálesta af fiski.
Fiinmti hver maður á jörðunni er Kínverji. Þrátt
fyrir flóð, hungursneyðir og styrjaldir, heldur þeim
áfram að fjölga svo inikið, að ef þeir væru allir látn-
ir ganga fram lijá ákveðinni vörðu í fjórfaldri röð,
mundi þeirri ferð aldrei verða lokið. Árleg fjölgun
yrði meiri heldur en sá fjöldi, sem gæli farið fram
hjá vörðunni ó einu ári.
Almenikliiaka er grísk-egypzkt orð og þýðir tíða-
skrá. Af því er dregið orðið almanak.
Hver Norð'mað'ur borðaði fyrir stríð um 40 kíló af
fiski að meðaltali á ári.
Móðursystir Hans lilla, sem var ógifl og koinin á
efri aldur, spurði liann einu sinni, þegar liann kom
heim úr skólanum: „Ertu nú oröinn svo fær í reikn-
ingi, að þú getir sagt mér, live gömul ég er, þegar ég
segi þér fæðingarárið mitt?“
„Nei“, sagði Hans, „ég er ekki enn þá farinn að
læra að reikna með svo háum tölum“.
Góður drengur
Prestur nokkur segir svo frá: „Það
var eitt sinn, að ég fór að heimsækja vin
minn. Þetta var á köldum vetrardegi, og
yfirleitt liafði veturinn verið sérstaklega
harður. Þegar ég nálgaðist húsið, þar sem
vinur minn bjó, sá ég gamla, fátæka konu,
sem studdist við staf. Skjálfandi af kulda
og með mikliun erfiðismunum dróst hún
áfram á milli húsanna. Allt útlit hennar
bar svo greinilega vott um eymd hennar,
að það lilaut að hræra hvert hjarta til
meðaumkvunar. Gamla konan sneri sér
til fínnar hefðarfrúar, sem stóð við glugg-
ann í notalegri stofu sinni, og var að
'snæða morgunverð. En frúin var svo kald-
rifjuð, að hún lét sér ekki einungis nægja
að neita konunni um ölmusu, lieldur skip-
aði hún henni með hörðum orðum að
hypja sig í burtu. Lítill drenghnokki, sem
- sjálfur var fátæklega til fara, sá til þeirra.
Hann tók strax lítið blað upp úr vasa sín-
um, braut það upp og hljóp því næst til
gömlu konunnar og stakk einhverju í lófa
hennar í mesta flýti. — Eg kallaði á
drenginn. Hann kom til mín, en var mjög
feiminn og sneri andlitinu frá mér.
„Hvers vegna ertu hræddur við að
liorfa á mig?“ spurði ég. „Þú hefur gert
vel, og fyrir það þarftu ekki að skammast
þín. Hvað gafstu gömlu konunni?“
„Einn eyri“, svaraði drengurinn.
„Þetta var fallega gert af þér, drengur
minn“, sagði ég. „Þú gefur það, sem þú
átt og meira er ekki hægt að krefjast. En
þú þarft sjálfur að nota þinn aur, og þess
vegna ætla ég að gefa þér hann aftur“.
Eg gaf lionum 10 aura, en liann vildi
ekki taka við þeim. Eftir nokkra um-