Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 19

LJÓSBERINN
99
Nei, sko, hvað stillt og stolt og sett þau stilla bruSargang,
og sóley, fífill, baldursbrá vifi bruSar glóir fang.
En dálítiS er hún hœrri en hann, — ég held þafi eigi vifi,
því yfirtökin á hver frú í okkar „nýja siS“.
En enginn prestur getur gert þœr Gunnu og Möggu hjón.
„Hve gott og fagurt —“ sjálfar sœtt þœr syngja skœrum tón.
Og Ijósan dúk á lítifi borS þœr leggja’ og breida slétt
og fara dS öllu eins og hjón, svo einstaklega nett.
I sódavatni saman tvær þœr sína drekka skáí
og Magga talar íengi, Íengi, létt er henni’ um mál.
Á svipinn er hún alvarleg, — sem óljóst finni til,
að hjónabandiS annaS er en œsku gamanspil.
G uöm. Gu'dmundsson.