Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 26

106
LJó SBERINN
hann: „Ég hef nú þrælað mikið um dag-
ana og ætla að eiga náðuga daga, sem eftir
er æfinnar. Jim á að verða eftirmaður
minn og ykkur ber að hlýða honmn og
sýna honmn virðingu“.
„Snautaðu burtu, drengur. Geturðu
ekki séð, að þú ert í vegi“.
Tveir verkamenn stefndu beint á Jim.
Þeir drógu tvíhjólaðan vagn, sem á var
stór tunna, full af gömlu, angandi rommi.
Jim stökk af stað og staðnæmdist í skugga
vöruhússins. Lengra tækist þeim ekki að
reka hann burtu. Hér var svo margt
skemmtilegt að sjá. Sjá nú bara þarna!
Fólksvagni var ekið að landgöngubrúnni.
Ökumaðurinn beygði sig áfram og talaði
við farþegana, stökk síðan úr sæti sínu og
opnaði vagndyrnar æði auðmjúkur. Þetta
var auðvitað eitthvað af því marga fólki,
sem ætlaði með „Blue Jacket“. Einhver
heldri maður kom minnsta kosti í Ijós,
Stýrimaðurinn þaut í loftköstum ofan úr
brúnni, til þess að hjálpa honum um
borð.
Bakarar komu með brauð í tugatali og
slátrarar með kjöt. Eldsneyti var borið
inn til matsveinsins og vatni var pumpað
í stóra vatnsgeyma á þilfarinu. Hjá aftur-
siglunni var komið fyrir heilu hænsnabúi.
Á meðal tuttugu kvakandi hæna, rak hani
upp spangól við og við. Nokkrir litlir
grísir gengu óhindraðir um þilfarið. Þeir
voru óneitanlega í vegi fyrir hásetunum
og verkamönnunum, er spörkuðu oft í
þá. En aumingja grísirnir gáfu frá sér
ámátlegar hrinur.
Um hádegið hættu menn að vinna í
eina klukkustund. Eftir þessari stund
hafði Jim beðið með eftirvæntingu allan
morguninn. Anthnoy, er staðið hafði í
ströngu allan morguninn, kom nú í ljós
og benti honum að koma. Fljótur eins og
rotta hljóp Jim upp landgöngubrúna til
Anthonys. Kínverski matsveinninn gekk
fram hjá í þessu. Hann brosti sínu breið-
asta brosi og sagði ákaflega fljótmæltur
nokkur orð við Anthony. Jim skildi ekki
baun.
„Nú ætla ég að sýna þér heimkynni
okkar hérna á „Blue Jacket“,“ sagði Ant-
hony. Þeir gengu fram á skipið og niður
ákaflega langan og mjóan stiga. Þegar
niður kom, greindi Jim, þó að dimmt væri
fyrir augum, nokkuð stórt herbergi, sem
var mjóst innst, en breikkaði eftir því
sem drö nær stiganum. Lokrekkjur voru
meðfram veggjunum. Á miðju gólfi stóð
sterklegt borð, sem var rígneglt við gólfið.
Olíulampi, með vírgrind utan um, hékk
niður úr loftinu. I einu horninu stóð
ryðguð eldavél, en frá henni lá járnrör
upp á þilfar. Ós- og tóbaksreykur var
þarna svo magnaður, að Jim sá ekki fyrr
en eftir góða stund, að það logaði ljós á
lampanum. Jim lá við uppsölu af ólofti
því, er hann andaði að sér. Það var sam-
bland af römmmn tóbaksreyk, öl- og vín-
þef, matarlykt og ódaun af óhreinum fót-
um. Kringum borðið sátu á að gizka tíu
menn og reyktu. Rauðhærður, samanrek-
inn maður þurrkaði ölslettur af borðinu
með skyrtuerminni.
„Það er gaman að sjá þig, Anthony“,
sagði hann. „Við skulum fara í eitt spil.
Sonur þinn getur gætt sín sjálfur“.
„Svona stóran son á ég nú ekki“, sagði
Anthony hlæjandi. „Jim langar að skoða
sig hérna um. Hann ætlar nefnilega að
verða skipstjóri á skútunni, þegar hon-
um vex fiskur um hrygg“.
I