Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 5

LJÓ SBERINN
85
ur fyrir það, að hún skyldi vera að glæ-
næpast úti í kuldanum. Nú var það af
sem áður var, þegar liún þnrfti ekki ann-
að en að flýja í faðm móður sinnar og
orna sér við brjóst hennar. Eftir þetta
fór Katrín beina leið inn í eldliús og orn-
aði sér á hlóðarsteininum, þegar lienni
var kalt.
Um sumarmálin lét húsmóðir Katrín-
ar gera nýja skó handa henni, með þeim
ummælum, að hún yrði að láta þá end-
ast, þangað til á réttum um liaustið. Kat-
rín reyndi að spara skóna sína eins og
henni var unnt. Hún gekk berfætt alla
rúmhelgu dagana, og var aldrei í skón-
um sínum nema á sunnudögum.
Katrín reyndi að bera harm sinn í
hljóði, livað sem á dundi. En einu sinni
varð hún þó fýrir svo miklu mótlæti,
að henni var um megn að dylja sorg sína.
Það var þegar húsmóðir hennar kom lieim
úr kaupstaðnum með sætabrauð lianda
körnunum sínum, en setti liana eina hjá.
Katrín stóð úti í horni og liorfði á hin
börnin, sem voru að gæða sér á sæta-
brauðinu, en sjálf fékk hún ekki neitt.
Hún grét góða stund þegjandi og tárin
runnu liljóðlaust niður vangana, en stóra
skeifu bjó hún til með munninum og loks
fékk hún ákafan ekka.
Ilúsmóðir hennar þurfti nú að gera
eitthvað til að friða samvizku sína. Hún
skipaði Katrínu að fara fram í eldhús
og skafa pottinn, „og máttu eiga skófirn-
ar, rýjan mín“, sagði hún.
II.
A lei'S til himnaríkis.
Katrín átti að vaka yfir vellinum um
vorið, þó að hún væri ekki nema sjö ára
gömul. Fyrsta kvöldið, sem hún átti að
vaka, þreif húsmóðirin í handlegginn á
henni og liótaði að flengja hana með stór-
um hrísvendi, ef hún léti skepnurnar
standa í túninu.
Þegar allt fólk var sofnað, ráfaði Katrín
út túnið og settist á túngarðinn. Himnesk-
ur vornæturfriður ríkti allt í kringum
liana.
Nú hafði hún gott næði til að hugsa um
raunir sínar. Hún grét sér til hugfróunar
og blómin grétu fögrum daggartárum
henni til samlætis. Hún fór að hugsa um
rnóður sína, sem lxafði svo oft liuggað hana
og þerrað af henni tárin. Hana langaði svo
sárt til að ná fundi hennar.
„Nú ert þú komin til himnaríkis, elsku
mamma mín“, sagði Katrín við sjálfa sig.
„En hvers vegna er ég að liírast hérna
lengur, þar sem allir eru svo vondir við
mig? Ég lield að mér væri eins gott að
fara til himnaríkis líka, og það undir eins
í nótt. En fyrst þarf ég að skreppa inn í
bæinn og vita livort allir eru sofandi“.
Katrín stóð upp og liljóp heim túnið.
Hún var berfætt og öslaði döggvott grasið,
enda var lienni kalt á fótum. Hún læddíst
inn í baðstofuna og tók skóna sína, sem
hún geymdi undir sperrunni. Allir voru í
fasta svefni. Hún læddist fram göngin
með skóna sína í hendinni, og þorði ekki
að láta þá á sig fyrr en hún var komin út
á lilað.
Svo hljóp hún eins og fætur toguðu
niður túnið og út með ánni. Hún linnti
ekki sprettinum fyrr en hún hafði hlaup-
ið þrjár bæjarleiðir. Þá settist hvin niður
á stein til þess að kasta mæðinni og þurrka
af sér svitann. Þegar hún liafði hvílt sig
um stund, gekk hún niður að ánni og jós