Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 24
104
LJÓSBERINN
karlinum, og af því að hann vissi hvar
hellirinn var, þá hefði liann farið þangað
og klórað sig gegnum vegginn.
Síðan komust þau bæði heilu og höldnu
út úr hellinum og heim í konungsríki
og varð þar mikill fagnaðarfundur, sem
nærri má geta.
Skömmu síðar héldu þau konungsson
og kongsdóttir brúðkaup sitt.
„Þarna sérðu nú, að ég hafði rétt fyrir
mér“, mælti kongur við drottninguna.
„Ég hef alltaf sagt, að það væri ekki ein-
göngu mannsbragur á honum, kettinum
þeim arna“. )
Þegar tröllkarlinn kom að hellinum
tómum, þá sprakk hann af heift.
Sj. J. þýddi.
SÓLIN EÐA TUNGLIÐ.
Einu sinni var Molbúi spurður að því, hvort gerði
meira gagn, sólin eða tunglið, og hvort við gætum
frekar misst. Hann hugsaði sig ekki lengi um, en
svaraði:
„Sólin gerir minna gegn heldur en tunglið, og henn-
ar getum við frekar verið án, því að á daginn er hvort
sem er nógu bjart“.
£eið
milda
(LEAD, KINDLY LIGHT)
Lei'S tnilda Ijós,
mig langvinn myrkur hrjá.
Ó, lýs mér heim!
Eg langt lief reikcS
föSurhúsum frá.
Ó, fylg mér heim!
Þótt nóttin sérhvaS feli’,
er fjarri er —
eitt fótmál lýs í senn,
þá nœgir mér.
Ég tók því fjarri
fyrr, minn GuS, a8 þú
mér fylgdir heim.
Eg gekk minn veg,
en bljúgur bift eg nú:
mér bein þú lieim!
Með geig í sál
ég lét að minni lund.
Ó, líknar-faSir,
gleymdu þeirri stund!
Þitt blessaS Ijós,
sem lýsti ungum mér,
þaft logar enn,
því úti er nótt —
úr hrjóstrum lífsins hér
þaS hjálpar senn:
AS morgni sé ég
engla auglit blí5
sem unni’ eg fyrr,
en duldust mér um hríS.