Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 13

LJÓSBERINN
93
«Ég þori ekki að koma heim að Hofi“,
sagði Katrín með raunasvip og tárin tindr-
uðu í bláum og sakleysislegum augum
Lennar, eins og daggarperlur á fögrum
fjólum.
„Þér er alveg óhætt að koma með mér
heim til foreldra minna“, sagði Sigurður
°g brosti góðlátlega. „Þú getur ekki
hnyndað þér, hve heitt þau þrá að sjá
t>ig“
„En silfurskeiðin?“ sagði Katrín hik-
andi.
„Hún er fundin, og allir vita að þú ert
saklaus“.
„Góður Guð veri lofaður“, sagði ICatrín
°g tár hennar breyttust í gleðitár. Hún
var alveg utan við sig. Þessi gleðifregn
kom svo flatt upp á hana.
Þegar Katrín var búin að kveðja allt
fólkið, tók Sigurður liana í fang sér og
lyfti henni upp í söðulinn.
„Nú getum við haldið brúðkaup okkar
mnan skamms“, sagði hann, þegar þau
voru komin út fyrir túnið í Stóradal.
Og það þótti Katrínu ekki amalegt að
heyra. „Loksins ætlar að rætast úr fyrir
mér“, sagði hún klökk af gleði. „Ekki
óraði mig fyrir því, þegar ég kom til for-
eldra þinna í fyrsta skipti, fátæk og mun-
aðarlaus, að ég ætti að verða prestskonan
á Hofi. Mér finnst ég vera svo óverðug
slíkrar gæfu og upphefðar“.
„Þú ættir skilið að verða drottning!“
sagði Sigurður og sló óvart í Grána. Tóku
þá báðir hestarnir svo mikið viðbragð, að
þeim var nauðugur einn kostur að ríða í
einum spretti heim að Hofi.
Allt fólkið kom út á hlað, til þess að
heilsa Katrínu og fagna komu hennar, og
prestshjónin föðmuðu hana að sér, eins
og hún væri dóttir þeirra.
Skömmu síðar sátu þau Sigurður og
Katrín á brúðarbekknum í stórum skála
á Hofi. Þóttust menn aldrei fyrr liafa séð
jafn samvalin brúðhjón.
En þegar veizlan stóð sem hæzt ,kemur