Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 23

LJÓSBERINN
103
er hann bauð liana velkomna og skýrði
henni frá, að hann hefði lengi verið ást-
fanginn af lienni, en ekki fundið annað
ráð vænna til að ná henni en að ginna
hana þannig til sín. Máli sínu lauk hann
tteð því að gefa henni kost á að ganga að
eiga sig og eignast um leið allt það, sem
hún sæi umhverfis sig í liellinum. Að
öðrum kosti yrði henni holað niður í kol-
dimmum kjallara og þar yrði hún að hýr-
a®t, þangað til hún sæi að sér.
Konungsdóttir varð svo óttaslegin, að
hún vissi ekki hvað til bragðs skyldi taka.
En hún hugði með sjálfri sér, að faðir
s*nn mundi senda út hermenn að leita
hennar og þeir mundu fljótt finna hana
°g frelsa hana úr klóm tröllkarlsins. I
hjallarann langaði liana ekki að fara og
Kí síður að ganga að eiga tröllkarlinn.
Hún kvaðst því vera svo rugluð í höfðinu
núna, að lnin yrði að biðja um umhugs-
Unarfrest í átta daga.
Umhugsunarfrestinn fékk hún, og á
þessum átta dögum varð liún aldrei vör
við tröllkarlinn, en ótal þjóna fékk liún;
því miður voru það samt ekki menn,
heldur mýs, sem hlupu fram og aftur
°g hlýddu hverju boði hennar og banni.
Þegar átta dagar voru liðnir, kom karl-
inn aftur og endurtók tilboð sitt:
??Jæja, hvort viltu nú heldur giftast
tt^ér eða lenda í kjallaranum?“ grenjaði
hann.
Konungsdóttirin kveinaði og bað enn
frest aðeins í þrjá daga, en því var
ekki við komandi.
»Nei, ekki einn einasta dag!“ öskraði
karlinn. En hún bað því betur og lét
hann þá loks tilleiðast að veita henni
eins dags frest. Rauk hann síðan í burtu
í fússi og skildi hana eina eftir hjá öllum
þ j ónustumúsunum.
Þegar karlinn var farinn, fór konungs-
dóttirin að gráta og bað mýsnar að fara
burtu inn í afkima, því að hún kvaðst
vilja vera ein. Mýsnar urðu undir eins
við beiðni hennar, og er hún hafði setið
ein nokkra stund, heyrði hún krafs í
vegginn; hélt hún í fyrstu að það væru
mýsnar, en svo heyrði hún lágt kattar-
mjálm. Henni kom þá í hug, hvort það
mundi nú ekki vera Mons, sem hefði
fundið leiðina til hennar. Hún gekk því
fast að veggnmn og kallaði:
„Komdu inn til mín, Mons litli!“ Kött-
urinn herti því meira á krafsinu og að
lítilli stundu liðinni var hann kominn inn
til hennar.
„Ó, frelsaðu mig héðan, litli Mons, ef
þú mögulega getur“, sagði hún.
Jafnskjótt og hún sagði þetta, komu
allar mýsnar þjótandi inn, því þær héldu
að hún hefði verið að kalla á þær. En
þá réðist kötturinn á þær og létti ekki
fyrr en þær lágu allar dauðar á hellis-
gólfinu.
„Ó, litli Mons, enginn er eins góður og
þú!“ sagði kóngsdóttirin og tók um háls-
inn á kettinum og kyssti hann, en í sama
vetfangi stóð frammi fyrir henni for-
kunnarfríður konungsson. Hann skýrði
henni frá því, að hann hefði orðið fyrir
álögum frá þessum sama tröllkarli og átti
ekki að fá sína fyrri mynd aftur, nema
einhver konungsdóttir yrði til þess að
kyssa hann. Hann sagði henni enn frem-
ur, að konungurinn faðir hennar og allir
borgarbúar hefðu leitað henar árangurs-
lauts og þá fyrst hefði sér dottið í hug að
hún liefði ef til vill lent í klónum á tröll*