Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 28

108
LJÓSBERINN
þægilegur ilmur. Jim fann allt í einu,
að liann var glorhungraður. Kínverjinn
reisti trékassa upp á endann og kom Jim
í skilning um það á hrognamáli sínu, að
hann ætti að setjast á kassann. Þá tók
hann stóra krukku niður af hillu og setti
disk á borðið fyrir framan Jim. Og meðan
á þessu stóð brosti hann stöðugt.
Áhugi Jims tók að vakna. Hér átti eitt-
hvað að gerast.
Matsveinninn handlék pönnuna, og
hristi af lienni ljósbrúna pönnuköku. Jim
hafði aldrei séð jafn girnilega pönnu-
köku. Og hún hafnaði á diskinum fyrir
framan hann. Jim starði með stórum aug-
um. Ofan á kökunni lá vænn slurkur af
ávaxtamauki. Jim leit forviða á matsvein-
inn. En hann kinkaði kolli, benti á pönnu-
kökuna og Jim og sagði: „Borðaðu. Ég
bý til fleiri“.
Þegar Anthony skömmu seinna leit inn
í eldhúsið, var Jim hættur að borða. Á
diskinum fyrir framan hann lá að vísu
pönnukaka, en nú gat hann ekki torgað
meiru. Hann stóð á blístri. Matsveinninn
sat á eldhúsborðinu og dinglaði fótunum.
Hann talaði stöðugt á hrognamáli sínu,
en Jim skildi hann hvergi nærri alltaf.
„Þú ert sniðugur náungi“, sagði Ant-
hony. „Ertu nú að nema matreiðslusnilld
Kínverjans? Þú hlýtur að komast áfram
í heiminum. En komdu nú með mér, fé-
lagi. Hér um borð á að halda áfram að
vinna, þú verður því að koma þér í
land“.
Saddur og ánægður kvaddi Jim hinn
nýja vin sinn. Hann flýtti sér heim til
Jane. Það yrði gaman að segja lienni frá
gómsætu máltíðinni hjá kínverska mat-
sveininum.
XII.
Sorg.
í dögun 20. júlí 1866 lagði „Blue
Jacket“ frá Blackwall-hafnarbakkanum.
Lítið lijólskip dró það áleiðis út á Tlie
Pool. Hin lxáu siglutré bar við sólroðinn
morgunhimininn, en svo liurfu þau nið-
ur Themsá. „Blue Jacket“ var að sigla
af stað út'á heimshöfin.
Fólkið á hafnarbakkanum, er verið
hafði viðstatt brottför skipsins, tvístraðist
silt í hvora áttina. Að lokum stóð þar að-
eins lítill, fátæklega klæddur drengur.
Skjálfandi af kulda horfði liann niður
fljótið. Þar var ekkert lengur að sjá, en
samt sem áður gat liann ekki farið í burtu.
Borgin var að vakna. Næturverðirnir
við stóru vöruhúsin voru leystir af verði.
Vöruportin og lestarop skipanna opnuð-
ust og hvinið í vinduvélunum heyrðist
langar leiðir í morgunkyrrðinni. Umferð-
in á götunum var að hefjast. Vöruvagn-
arnir komu skröltandi. I veitingalmsinu
á hox-ninu voru gluggatjöldin dregin frá
gluggunum. Veitingarmaðurinn kom út á
skyi’tunni. Hann néri stírui'nar úr aug-
unum, teygði sig og geyspaði og gekk síðan
inn aftur, til þess að taka á móti fyrstu
gestunum á þessum degi.
Jim stóð alltaf í sömu sporunum og
starði þangað, er bezti vinur hans hafði
horfið.
Það leið langur tími, unz Jim sætti sig
við brottför Anthonys og byrjaði að
hlakka til endurfundanna. Þó reyndi Jane
allt sem hún gat, til að gleðja hann. Vin-
átta hans og Steves var eins og dálítil upp-
bót fyrir þau miklu vonbrigði, er liann
lxafði orðið að þola. Elzti bróðir Steves
smíðaði lítið dúfnahús uppi undir þaki