Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 11

LJÓSBERINN
91
Katrín náði að Stóradal um háttatíma
og bað að lofa sér að vera. Ólafur og
Helga, hjónin í Stóradal, urðu alveg for-
viða, þegar Katrín kom svona seint og
Leiddist gistingar, en þó tóku þau á móti
henni með hinni mestu alúð og gestrisni.
Þau sáu, að Katrín var svo döpur í bragði
°g Helga spurði, hvað að henni gengi.
Katrín sagði þeim frá raunum sínum og
gat varla varizt gráti. Þá bauð Ólafur
henni að vera lijá sér til vors, og varð
hún því fegin, úr því að svona var komið.
Oft kemur það að góðum notrnn á full-
orðinsárum, sem numið er í æsku. Nú
komst Katrín að raun um, hve dýrmætur
fjársjóður það er, að kunna margt til
taunns og handa. Hún sneið og saumaði
föt á allt fólkið í Stóradal, en börnunurn
kenndi hún að lesa, skrifa og reikna.
Hafði hún á skömmum tíma áunnið sér
hylli allra á lieimilinu, en þó bjó hún
yfir huldum harmi. Hún sá kirkjuna og
hæinn á Hofi blasa við sér í hvert sinn
er hún kom út á hlaðið. Vaknaði þá tíð-
í huga hennar mjög viðkvæm minn-
ing og angurblíð þrá.
Nú víkur sögunni heim að Hofi. Allt
fólkið saknaði Katrínar, nema Þórkatla
gamla, og prestshjónin litu aldrei glaðan
öag eftir að hún var farin.
Menn skyldu nú ætla að Þórkatla hafi
orðið ánægð, þegar hún var búin að
hrekja Katrínu burtu, en svo var ekki.
Hún var alltaf eins og á glóðum, og svo
var hún myrkfælin, að hún þorði ekki
nm þvert hús að ganga, er rökkva tók,
nema hún væri með logandi Ijós í hend-
mni. Það var eins og illir andar væru
að ásækja hana, bæði í vöku og svefni.
VI.
Upp koma svik uni síSir.
Þegar Sigurður kom heim að Hofi tmi
vorið, tóku foreldrar hans með mikluin
fögnuði á móti honum. Hann heilsaði öllu
fólkinu alúðlega, eins og hann var van-
ur, en honum brá í brún, þegar hann sá
Katrínu hvergi. Kallaði hann því for-
eldra sína á eintal og spurði hvar hún
væri. Þá urðu þau mjög döpur í bragði
og sögðu honum upp alla söguna.
Sigurður skipti litum og mælti: „Þungt
fellur mér að heyra þessar fréttir, og
veit ég vel af hvaða toga þetta er spunn-
ið. Þórkatla gamla hefur verið að rægja
Katrínu, eins og fyrri daginn, en ég er
fullviss um, að Katrín er saklaus eins
og blóm á engi. Við verðmn að gera
gangskör að því, að leita að silfurskeið-
inni. Katrín hefur ekki tekið hana, hún
er of fróm til þess“.
„Við liöfum leitað alstaðar þar sem okk-
ur getur dottið í hug“, sagði móðir hans.
„Það er alveg sama. Eg er ekki í rónni
fyrr en ég er búinn að leita af mér allan
grun“.
Sigurður stóð upp og skimaði í kring
um sig. Fyrst leitaði hann í baðstofunni,
þá í búrinu, eldhúsinu, göngunum og
skemmunni, en varð einskis vísari. Loks
hugkvæmdist honum að leita í ösku-
haugnum, og þar fann hann silfurskeið-
ina. Hann flýtti sér inn til foreldra sinna
og sýndi þeim silfurskeiðina, sem hann
var nú loksins búinn að finna eftir langa
mæðu.
„Guð fyrirgefi okkur!“ andvarpaði
prestskonan og brá svuntuliorninu upp
að augum sér. „Hún Katrín okkar er þá