Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 25

LJÓSBERINN
105
XI.
Jim eignast nýjan vin.
Á Blackwall-hafnarbakkanum var ys
°g þys. Það var verið að búa „Blue Jac-
ket“ til brottferðar. Vöruvagnarnir komu
skröltandi blaðnir af vörum. Hafnar-
verkamennirnir strituðu svo að svitinn
bogaði af þeim í lækjum. Stórir kassar,
Þinnur og pokar burfu niður í lestargím-
«ldið. Hásetarnir tjörguðu og máluðu.
djörulyktin blandaðist ýldulyktinni úr
ánni. Seglsaumararnir voru með stórar
nálar og fingurbjargir og sátu við að bæta
seglin. Þeir voru aðeins í buxurn og með
derbúfu á böfði. Tveir timbursmiðir voru
önnum kafnir við að dytta að björgunar-
bátunum. Utan á kinnung skipsins liékk
dökkleitur Grikki. Hann málaði nafn
skipsins, „Blue Jacket“, með skærum lit-
um. En uppi í brúnni var æðsti maður
skipsins, hinn frægi Grant skipstjóri, er
bafði gát á öllu. Vei þeim óhamingju-
sama manni, er sveikst um verk sitt.
Lrant skipstjóri var kunnur harðstjóri,
eu menn hans mátu hann þó mikils, því
að bann var réttlátur í dómum sínum.
Áæri manni refsað, var enginn efi á því,
að bann liafði unnið til þess.
Kínverski matsveinninn virtist ekki
smitast af umhverfinu. Hann vafstraði
út og inn um eldhúsið alltaf með sama
breiða brosið á gula andlitinu.
Jim var staddur á bafnarbakkanum og
borfði á allt, sem gerðist umbverfis bann
með söknuði í huga. Honum sárnaði að
missa félaga sinn út á liafið, en jafnframt
var liann öfundsjúkur hálft í hvoru.
Hugsa sér, ef það væri nú hann sjálfur,
sem ætlaði að sigla niður Themsána og
langt út í heim! Bara það væri nú hann,
sem ætti fyrir sér að sjá heitu löndin,
þar sem eru stórir pálmar, skjaldbökur,
fílar og bálfnaktir negrar. Ef bann væri
skipsdrengur, skyldi bann vissulega vera
duglegur. Hann ætlaði að þvo mjög vel
upp matarílátin og koma sér vel við kín-
verska matsveininn. Þegar þyrfti að rifa
segl í aftaka stormi, þá ætlaði bann að
verða fyrstur upp í siglutopp. Svo kallaði
Grant skipstjóri á liann, klappaði honum
á herðarnar og segði: „Hérna sjáið þið
reglulegan sjómann, piltar“. Og hann yrði
stýrimaður og mataðist með Grant skip-
stjóra niður í fallegum klefa. Hann lieim-
sækti síðan Jane í fögrum einkennis- -
búningi og hjálpaði benni til endurgjalds
fyrir þá miklu aðstoð, er bún veitti hon-
um, þegar hann var fátækur drengur. Svo
þegar skipstjórinn yrði gamall, segði