Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 16

96
LJÓSBERINN
„Vonda stjúpan“
Smásaga eftir Axel Brœmer
Pétur litli rak höfuðið út úr dyragætt-
inni og skimaði variega í kringum sig í
allar áttir. Svo skauzt liann út og liljóp
eins og fætur toguðu niður götuna til járn-
brautarstöðvarinnar. Það var engu líkara
en að liann væri hræddur við að sér yrði
veitt eftirför, — og liann var það líka.
Pétur litli var sem sé í þann veginn að
leggja í dálitla hættuför, og hún var svo
mikil, að hann grunaði ekki sjálfan live
hættuleg hún var. Hann var í þann veg-
inn að strjúka að heiman!
Þetta var nú eiginlega eyrunum henn-
ar Stínu gömlu að kenna, að Pétur liætti
sér svona út í hina stóru, ókunnu veröld,
á eigin spýtur, því að ef Stína gamla hefði
ekki verið svona heyrnarlaus eins og hún
var, hefði stofustúlkan ekki þurft að hafa
eins hátt og hún gerði, þegar lnin var að
segja henni frá því, að Pétur litli ætti
að fá stjúpmóður, og ef hún hefði ekki
þurft að hafa svona hátt, liefði Pétur
litli alls ekkert um þetta vitað.
En nú var Stína heyrnarsljó og stúlk-
an varð því að tala svo hátt, að Pétur
litli gat ekki komist hjá því að lieyra,
að hann ætti að fá stjúpmóður, og það
þó hann lægi langt frá eldhúsglugganum,
inni í stikilsberjarunnanum. Og vegna
þess var það — dSeins vegna þess, að hann
var í þann veginn að strjúka burt, með
hálfan kryddpoka og sex stikilsber í vas-
anum.
Já, því að stjúpmóZir var eitt hið allra
versta, sem maður gat fengið. Það var
Pétri kunnugt um af ævintýrunum. Stjúp-
móðir — fuliu — hún var ávallt hræði-
lega vond, sem flengdi og svelti litlu
stjúpbörnin sín alltaf og rak þau út til að
tína jarðarber, hvernig sem veðrið var, eða
lét þaú þvo og ræsta gólfið þangað til
að blóðið lagaði undan nöglum þeirra.
Nei, ætti maður von á slíku og þvílíku,
væri betra að koma sér undan í tíma og
reyna að komast til hans Lárusar frænda,
sem átti heima einhversstaðar úti á Jót-
landi. En Pétur vissi ekkert hvar það var.
Hann vissi aðeins að maður átti að fara
með járnbrautarlestinni, og því hljóp
hann eins og örskot í áttina til brautar-
stöðvarinnar, eins og stuttu fótakubbarn-
ir hans gátu borið hann.
Hann komst brátt að brautarstöðinni
í þorpinu og gekk djarflega inn á brautar-
pallinn. Ó, þar stóð þá einmitt stór braut-
arlest og mikill mannfjöldi var að koma
út úr henni.
Skyldi- þetta nú vera Jótlandslestin?
Pétur hélt að liún væri nærri því eins
stór, en honum væri alltaf vissara að
spyrjast fyrir um það. Pabbi hans sagði
að maður ætti alltaf að gera það.
Pétur litli gaut hornauga til mannfjöld-
ans í kringum sig. Ó, þarna stóð ung kona,
það var eins og liún væri líka liálf smeyk,
og leit rannsóknaraugum í kringum sig,
eins og hún væri að leita að einhverjum.
Hann ætlaði að spyrja hana.
Hann labbaði til hennar, tók ofan og
sagði: „Afsakið, frú; vildirðu gera svo