Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 14

94
LJÓSBERINN
Þórkatla gamla skjögrandi inn í skálann
og segir: „Sælt veri blessað fólkið! En
sá indæli ilmur!“
„Þú ert furðu djörf, að koma liingað
inn á þessari liátíðlegu stundu“, sagði
presturinn.
„Var ég ekki búin að segja þér, að
koma aldrei oftar fyrir mín augu?“ sagði
prestskonan.
„Þú ert ljóta boðflennan“, sagði Dóri
smali. „Réttast væri að reka þig á dyr“.
Og allt veizlufólkið tók í sama streng-
inn.
„Ég gat ekki stillt mig um að koma.
Mig langar svo í kaffi og lummur“, sagði
Þórkatla gamla kjamsandi og lirökklaðist
fram að dyrunum.
'Þá stóð Sigurður upp og mælti: „Ég
skyldi lofa þér að vera í veizlunni okkar
og meira að segja í horninu hjá okkur
framvegis, ef ég væri ekki hræddur um,
að liún Katrín mín væri því mótfallin.
Það er ekki nema eðlilegt, að hún hafi
hugraun af því, að vita af þér nálægt sér,
svo mikið andstreymi sem hún liefur
orðið að þola þín vegna“.
Þórkatla gamla grét svo mikið, að Kat-
rín sárkenndi í brjósti um liana. Hún
stóð upp af bx-úðarbekknum og gekk fram
að dyrum til Þórkötlu.
„Ég fyrirgef þér af hjarta“, sagði hún,
„og þér er velkomið að vera í horninu hjá
okkur Sigui'ði mínum það sem eftir er
æfinnai-, ef þú bætir ráð þitt og talar
aldrei illa um aðra“.
„Því lofa ég liátíðlega“, sagði Þórkatla
gamla sárfegin. Hún kyssti á hönd Katrín-
ar og jós blessunarorðum yfir ungu brúð-
bjónin.
Nú jókst veizlugleðin að miklum mun,
og allir dáðust að því, hvað Katrín var
göfug og hjartagóð.
Allt er gott, sem endar vel“, sagði gamli
prestui'inn við konuna sína, þegar síðustu
gestirnir riðu úr gai'ði.
Katrín tók við húsmóðui'störfunmn á
Hofi, því gamla pi'estskonan var orðin
svo hrum. En Sigui'ður varð aðstoðar-
prestur hjá föður sínum. Hann messaði
annan hvei'n sunnudag meðan faðir hans
var á lífi, og á hverjum sunnudegi eftir
hans dag.
Silfurskeiðina erfði liann eftir föður
sinn, og Kati'ín fægði hana á hvei'jum
morgni. Mai’gir fui'ðuðu sig á því, að þessi
gamla silfui'skeið skyldi vera svona ljóm-
andi skær og spegilfögur, en það var af
því, að Katrín fægði hana svo vel.
Kvöldskýin.
Sástu á kvöldi sumarský
svífandi hratt, dansandi glatt,
sólarlagsgeislana sveipaS í?
VildirSu ekki þá vœngi eiga,
vildirSu ekki flugglaSur mega
svífa yfir landiS þitt Ijúfa á þeim,
hátt yfir byggS og bláfjallageim,
berast svo aftur fagnandi heim?
ÆskustöSvum ertu fjœr.
Hugurinn heim hvarflar aS þeirn.
Stendur í dalverpi broshýr bœr,
föSurliús kœr, er þér forSum hlúSu,
fagrar í œsku vonir þig knúSu
upp yfir fjöllin úr œskunnar dal.
Heimþráin vakir, vaka liún skal,
vinir þínir bíSa í fjallanna sal. B. J.