Ljósberinn - 01.06.1946, Blaðsíða 30

110
LJÓSBERINN
SAMVIZKA
EFTIR E. IGUM
„Geturðu stafað orðið: Samvizka?“
Gamli, gráhærði móðurmálskennarinn
í smábarnaskólanum beindi þessari spurn-
ingu til lítillar stúlku, Elsu að nafni. Hún
stóð upp, en þagði andartak, dálítið feimn-
isleg á svip, en svo stafaði bún orðið reip-
rennandi.
„Þetta var ágætt bjá þér“, sagði kenn-
arinn, „en geturðu sagt mér bvað sam-
vizkan er?“
Litla 'stúlkan stóð þegjandi og fiktaði
við þumalfingurinn á sér. Kennarinn
borfði út um kennslustofuna, ef vera
kynni að einhver litlu drengjanna eða
stúlknanna gæfi merki um, að geta svar-
að spurningunni, en enginn breyfði sig.
• „Þetta grunaði mig“, sagði kennarinn
þá, „en takið þið nú vel eftir, og þá skal
ég segja ykkur sögu og sjá svo til, livort
eitthvert ykkar getur ekki sagt mér á eft-
ir, hvað samvizka er.
Sjáið þið nú til, þessi atburður, sem
ég ætla að segja ykkur, átti sér stað í raun
og veru, þegar ég sjálfur var lítill dreng-
ur og gekk í skóla. Við vorum tuttugu sam-
an í skólanum, drengir og stúlkur. Við
Það var dauðþreyttur, lítill dreng-
linokki, sem um morguninn stóð fyrir
framan íbúð Janes, — og kom ennþá að
lokuðum dyrum. Ekkert er jafn ömurlegt
og koma að lokaðri íbúð, sem á að vera
opin. Frh.
vorum öll úti að leika okkur í frímín-
útunum, nema umsjónarmaðurinn, sem
átti að dreifa skrifbókunum okkar á borð-
in lijá okkur og sjá um röð og reglu á
öllu áður en kennslustund í skrift átti
að hefjast. Við höfðum öll látið blýant-
ana á borðin okkar, eins og venja var,
svo að allt væri tilbúið, þegar kennslu-
stundin byrjaði.
En nú vildi umsjónarmanninum það
óhapp til, að bann liafði gleymt að hafa
blýant með sér í skólann og hann hafði
ekki kjark til að segja kennslukonunní
frá því. Hann hugsaði þá með sér, að hon-
um mundi vera alveg óhætt að taka blý-
ant einliverra litlu telpnanna, því að þær
befðu alltaf fleiri en einn með sér, og
/
mundi það því ekki gera neitt til.
Við komum rjóð og kát frá leikum okk-
ar og settumst bvert við sitt borð. Svo
kom kennslukonan og kennslan hófst. En
þegar minnst varði heyrum við hljóðlátt
snökt úr einu borni stofunnar, og
kennslukonan stóð upp til að aðgæta,
hvað um væri að vera.
Þetta var lítil telpa, sem sat þarna grát-
HAGSÝNI.
Skoti nokkiir keypti eér hatt, sem var svo stór að
hann náði alveg niður fyrir augu. Dag nokkurn liitti
hann vin sinn, sem spurði hann, hvers vegna hann
hefði keypt sér svona stóran liatt, sem væri alls ekki
mátulegur á hann. Skotinn svaraði: „Jú, sko, ég var
ekki svo heintskur að kaupa lítinn hatt, þegar ég gat
fengið stóran fyrir sama verð“.