Ljósberinn - 01.10.1946, Síða 12

168
LJÓSBERINN
Kisa situr fyrir hjá Ijósmyndaranum
og út að glugga. Nú átti ekki fanturinn
að komast undan. En hver annar haldið
þið að liafi staðið fyrir utan gluggann,
með gulrótina og snærið í kjaftinum, en
— skjótta merin hans Jóns!
Jósafat dró upp snærið, en Skjóna
hélt gulrótinni og lötraði úr hlaði.
„Ég hef uppgötvað það!“ hrópaði Jósa-
fat um leið og liann sá Jón koma. „Það
er óhræsis skjótta merin þín, sem er svona
sólgin í gulrætur. Ég verð að binda ein-
hverju öðru í endann“.
Jósafat vildi ekki eiga neitt á hættu
með það, að binda snærið um stórutána
á sér, sem var líka blá og bólgin. Hann
batt því aftur í vekjaraklukkuna. í stað
gulrótarinnar þvöglaði hann saman tusk-
um og batt í liinn endann.
„Ætli Skjónu þyki þetta ekki ólyst-
ugt“, hugsaði hann. „Ekki get ég haldið
áfram að gefa henni gulrætur, annars
viki hún ekki hér frá glugganum, og það
gengur ekki. Hvað ætli Rósa segði?“
Sami gauragangurinn endurtók sig um
morguninn daginn eftir. Klukkan í gólfið
með feikna hávaða og Jósafat á eftir
henni og út að glugga. Það var eins og
hann hafði búizt við. Skjóna hafði orðið
fyrir vonbrigðum, þegar hún beit í tusk-
urnar. Hún lét þær strax út úr sér og
fór.
Vesalings Skjóna! Jósafat gat ekki horft
upp á þetta. Hann fór í slopp, brá á sig
inniskóm, rauk niður stiga og inn í eld-
hús og náði í gulrót.
„Hæ, stanzaðu augnablik, greyið!“
hrópaði hann á eftir Skjónu. Hún var
ekki sein á sér að snúa við aftur, þegar
liún sá liann rétta að sér digra gulrót. Og
í sama bili kom Jón til þess að fá í
nefið.
Þetta endurtók sig nú á hverjum
morgni, þangað til Rósa kom heim. —
Skjóna kom eftir góðgerðunum og vakti
Jósafat um léið. Jón kom til þess að fá í
nefið og um leið til þess að fullvissa sig
um, að Jósafat væri vaknaður.
Þegar Rósu voru sögð öll þessi ævin-
týri, hristi hún höfuðið. „Tarna er lag-
legt“, sagði liún. „Ég vissi það, um leið og
ég fór að heiman, að eitthvað mundi koma
fyrir. Þau halda auðvitað áfram að koma
hingað á hverjum morgni, Jón og skjótta
merin hans. Hann verður að fá í nefið,
en hún verður að fá gulrót!“
— Þetta er nú ekki nema ein af þeim
mörgu sögum, sem hafa verið sagðar af
skrítna karlinum, honum Jósafat á Eng-
landi.
Ó. Ó. þýddi.